Αερολογίες για το σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας

Αρχηγός κόμματος, μιλώντας πρόσφατα στη Βουλή, υποστήριξε ότι υπουργοί, βουλευτές και οι συνεργάτες τους κάθονται στα γραφεία τους και χωρίς να γνωρίζουν την πραγματικότητα, προβαίνουν στη σύνταξη νομοσχεδίων, που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν, μετά την ψήφισή τους. Και αυτό, γιατί οι συντάκτες τους, πριν προβούν στην κατάρτιση των νομοσχεδίων, δεν ήρθαν σε επαφή με τις επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις, στις οποίες αναφέρονται τα μέτρα που θα εφαρμοστούν, δε γνώρισαν τις ανάγκες και τις προσδοκίες τους, δεν αντιλήφθησαν ορισμένες συνθήκες, που επενεργούν καταπιεστικά και προκαλούν την αντίδραση του απλού πολίτη.

Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για το θέμα της απασχόλησης, το οποίο, σύμφωνα με το σχέδιο περιφερειακής ανάπτυξης 2000-2006, θεωρείται το σοβαρότερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το ποσοστό της ανεργίας έχει ανέλθει στο 10,2%, ενώ, σύμφωνα με τις απόψεις των εργατικών συνδικάτων, το ποσοστό των ανέργων είναι μεγαλύτερο. Πάντως, οι αρμόδιες υπηρεσίες υποστηρίζουν ότι οι άνεργοι ανέρχονται σε 440. 000 άτομα και το πρόβλημά τους θα ρυθμιστεί, όπως προβλέπεται από το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, με την εφαρμογή των εξής πέντε μέτρων:

1. Με τη δημιουργία ενός πλαισίου, το οποίο θα δίνει στους πολίτες "ίσες ευκαιρίες" στην εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση.

Για ποιο πλαίσιο και για ποιες "ίσες ευκαιρίες" γίνεται λόγος; Ο συντάκτης του μέτρου αυτού γνωρίζει την Ελλάδα; Όπως είναι γνωστό, η εκπαίδευση βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση και κάθε ημέρα παίζεται στους δρόμους ένα επικίνδυνο παιχνίδι, το οποίο είναι άγνωστο πού θα καταλήξει. Στην ουσία, δεν υπάρχει σωστή εκπαίδευση, για να εφαρμοστούν οι "ίσες ευκαιρίες" στις οποίες αναφέρεται ο συντάκτης του μέτρου. Όσο για την επαγγελματική κατάρτιση, πρέπει να προϋπάρξει η καλή εκπαίδευση από τη μια πλευρά και να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες στην αγορά εργασίας από την άλλη, για να προωθηθούν οι νέοι και οι νέες στους τομείς εργασίας, όπου θα μπορέσουν να επιδείξουν τα προσόντα τους και να αναπτύξουν τη δραστηριότητά τους.

2. Με τη βελτίωση της ποιότητας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, μέσω προγραμμάτων συνεχούς εκπαίδευσης των διδασκόντων.

Και ποιος θα διδάξει τους διδάσκοντες; Ποιος γνωρίζει στην Ελλάδα τι πρέπει να διδαχθεί σήμερα, για να έχει εφαρμογή αύριο; Ποιοι θα είναι εκείνοι, που θα παρουσιάσουν βιβλία και γενικότερα διδακτέα ύλη, που θα αποβεί χρήσιμο στον νέο, όταν με το απολυτήριο μέσης σχολής, ή το πτυχίο ανωτάτης στραφεί στην αγορά εργασίας; Εδώ και πενήντα χρόνια, η ελληνική εκπαίδευση νοσεί βαρύτατα. Πώς είναι δυνατόν να αλλάξουν όλα σε μια εξαετία;

3. Με τη σύνδεση της επαγγελματικής κατάρτισης με τις ανάγκες και προοπτικές της αγοράς εργασίας.

Κατ' αρχήν δεν υπάρχει επαγγελματική κατάρτιση και κατά δεύτερο λόγο η αγορά εργασίας δεν διαθέτει στοιχεία, για να συνταχθούν προγράμματα που θα συντελέσουν στην εγκατάσταση των νέων στους χώρους εργασίας. Οι βαριές εργασίες εκτελούνται από περιορισμένο ποσοστό Ελλήνων και κατά το πλείστον από μετανάστες και λαθρομετανάστες, τα ικανά στελέχη είναι λίγα και ήδη άρχισε γύρω από αυτά ένας ανταγωνισμός, για την προσέλκυσή τους από τη μια επιχείρηση στην άλλη, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των νέων σχηματίζει ουρές έξω από τις δημόσιες υπηρεσίες, για την υποβολή μιας αίτησης, που θα προκαλέσει ελπίδες για μια ενδεχόμενη πρόσληψη.

4. Με την εφαρμογή ειδικών προγραμμάτων, τα οποία θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και τις επιπτώσεις από την αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων.

Έστω και αν εντοπιστούν τα προβλήματα, τι πρόκειται να γίνει κατόπιν; Ποιος θα αξιοποιήσει τις τοπικές δυνατότητες απασχόλησης;

5. Με την ανάπτυξη προγραμμάτων στήριξης των νέων ανέργων, των γυναικών που αναζητούν εργασία, των αγροτών που εγκαταλείπουν το γεωργικό τομέα και γενικότερα των ομάδων που αντιμετωπίζουν κινδύνους παρατεταμένου αποκλεισμού από την αγορά εργασίας.

Στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε προτάσεις, αλλά απόψεις ενός φιλοσοφικού κειμένου. Ο συντάκτης πρέπει να αγνοεί τελείως την πραγματικότητα.

Όσο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:

"Η αποτελεσματική υλοποίηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης προϋποθέτει ακριβείς εκτιμήσεις για τις ανάγκες σε υποδομές, εξοπλισμό, καθηγητές και εκπαιδευτικά προγράμματα, ενώ το σύστημα αρχικής και επαναλαμβανόμενης ενημέρωσης και εκπαίδευσης των διδασκόντων, κυρίως στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, απαιτεί ανασχεδιασμό, συστηματοποίηση, αυστηρές διαδικασίες αξιολόγησης και επαρκείς υποδομές".

Ο αναγνώστης που διαβάζει τα κείμενα που προαναφέρθηκαν και σχολιάστηκαν είναι βέβαιο ότι θα μείνει έκπληκτος. Πού ζούνε αυτοί που τα συνέταξαν; Πώς θα υλοποιηθούν αυτά που προτείνουν, κατά τρόπο επιπόλαιο και αφελή; Λένε πολλά και δε λένε τίποτα. Εκτός αν αυτός είναι ο σκοπός τους. Γνωστό φαινόμενο της εποχής μας.