Η πολιτική του μοιραίου

Στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων τα ρεπορτάζ από τη Θεσσαλονίκη, όταν δεν είναι για τον Παναγιώτη Ψωμιάδη και τον Γιώργο Καρατζαφέρη, αφορούν τα εργοστάσια που κλείνουν -τελευταία με ταχύτατους ρυθμούς- και τους εργαζόμενους που μένουν άνεργοι.

Η εικόνα των ανέργων στην τηλεόραση έχει, όσο και αν αυτό ακούγεται κάπως παράξενο, μία καλή επίδραση σε όσους έχουν εργασία. Οι τελευταίοι σκέφτονται, «καλά είμαστε, κοίτα να δεις τι μπορεί να πάθεις στα καλά καθούμενα».

Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Η αποβιομηχάνιση και η ανεργία που πλήττουν αμείλικτα τη Θεσσαλονίκη εδώ και δέκα χρόνια δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις, για να παραφράσουμε το σύνθημα των μεγάλων αντιπολεμικών διαδηλώσεων του 2003. Για τη Θεσσαλονίκη είναι μία πραγματικότητα εκτός τηλεοπτικού τοπίου, μια και όταν οι κάμερες σβήνουν η ζωή και τα προβλήματά της παραμένουν. Και αυτά είναι πρωτίστως πολιτικά: τα προβλήματα της καθημερινότητας - για όσους θυμούνται την αιχμή του δόρατος της τελευταίας προεκλογικής εκστρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Το παράξενο είναι ότι από τη συζήτηση για την ανεργία και την αποβιομηχάνιση η πολιτική και οι πολιτικοί απουσιάζουν. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στους πολιτικούς τής αντιπολίτευσης, που καλώς στέκονται στο πλάι των απολυμένων και κακώς τους χτυπούν φιλικά στην πλάτη. Το θέμα είναι τι κάνουν οι πολιτικοί της κυβέρνησης, κυρίως αυτοί που συμμετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, στην κυβέρνηση βρίσκεται η ΝΔ, έχοντας βέβαια κληρονομήσει πολλά και σοβαρά προβλήματα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Πράγματι, στην περίπτωση της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων τα προβλήματα που οδήγησαν στην απόφαση για το κλείσιμο του εργοστασίου δεν δημιουργήθηκαν από την άνοιξη του 2004. Υπήρχαν από παλαιότερα και κατά ένα τρόπο οδηγούσαν μοιραία το εργοστάσιο στο κλείσιμο. Η πολιτική, όμως, πέρα από την τέχνη του εφικτού, είναι και η προσπάθεια να αποτραπούν διάφορα δυσάρεστα μοιραία, όπως το κλείσιμο της ΒΦΛ, που θα στείλει στην ανεργία 600 εργαζόμενους, μια και μόνο αφελείς μπορούν να πιστέψουν πως εκατοντάδες οικογένειες θα φύγουν εσωτερικοί μετανάστες στην Καβάλα, για να δουλέψουν στο εκεί, επίσης προβληματικό, εργοστάσιο της ίδιας εταιρείας. Με λίγα λόγια, ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, κύριοι της κυβέρνησης.