Ταυτίζεται η συμπεριφορά πολιτών και κράτους

Κατ' εικόνα και ομοίωση. Κράτος και πολίτες. Πολιτικοί και ψηφοφόροι. Δημόσια αρχή και προσερχόμενοι σ' αυτή για εξυπηρέτηση. Γιατί κατηγορούμε τους μεν και πολλές φορές τους βρίζουμε; Εμείς, οι πολίτες, είμαστε καλύτεροι; Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Είμαστε το πλευρό του ικανού ηγέτη, που έχει θέσει ως στόχο την ανάπτυξη της χώρας, ή ψηφίζουμε εκείνον από τον οποίο προσδοκούμε έμμεσα ή άμεσα οφέλη; Και όταν οι δεύτεροι διαπράττουν λάθη, γιατί εξαφανίζονται οι οργανωμένες τάξεις, που με τις κινητοποιήσεις τους έχουν τη δυνατότητα να επαναφέρουν τα πράγματα στη σωστή κατεύθυνση;

Πενήντα χρόνια φωνάζουμε πως δεν έχουμε εκπαίδευση. Τι έκαναν προς την κατεύθυνση αυτοί οι εκπαιδευτικοί; Από νηπιαγωγό μέχρι τακτικό καθηγητή πανεπιστημίου; Για τα διδακτήρια, για τη διδακτέα ύλη, για τον αριθμό των μαθητών και σπουδαστών, για τον επαγγελματικό προσανατολισμό; Υπάρχει κανένα ολοκληρωμένο σχέδιο; Εξάλλου, από την πλευρά τους τι έκαναν οι γονείς; Από τη στιγμή που θα γεννηθεί το βρέφος το "μπουκώνουν" με φαγητό και από το νηπιαγωγείο αρχίζουν να παρακολουθούν με αγωνία τους βαθμούς στους ελέγχους και στα ενδεικτικά και να τα ντύνουν με ακριβά σπορ ρούχα. Από εκεί και πέρα κανένα ενδιαφέρον. Και η συμπεριφορά; Εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Τι να δώσεις, όταν δεν έχεις εσύ τίποτα; Σ' αυτό το σημείο φέρνεις στη σκέψη σου τους γέροντες και τις γερόντισσες, όχι μόνο του απώτερου παρελθόντος, αλλά και του πρόσφατου, και αισθάνεται την ανάγκη να υποκλιθείς μπροστά στη σοφία τους.

Φωνάζουμε για την εισαγόμενη εγκληματικότητα. Γιατί οι φοιτητές, που έχουν εκπαιδευθεί στην προάσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου, δε διακόπτουν για ένα χρόνο την αναβολή τους, προκειμένου να συγκροτήσουν ένα Σώμα Στρατού, που θα προστατεύει τα σύνορα; Άλλωστε και στα σύνορα και στον πανεπιστημιακό περίγυρο, όταν νυχτώνει, αναπτύσσονται οι ίδιες περίπου δραστηριότητες. Τις αποδέχονται;

Η αστυνομία δέχεται συνεχείς βολές, γιατί ένας περιορισμένος αριθμός μελών της παραβαίνει τον όρκο του. Πράξη αδιανόητη, που όχι μόνο ουδείς αποδέχεται, αλλά όλοι ζητούν την παραδειγματική τιμωρία των επίορκων, γεγονός που σταδιακά θα επιφέρει την πλήρη εξυγίανση του Σώματος. Εντάξει ως εδώ. Η αστυνομία φέρει κάποια ευθύνη, αν τη φέρει στην έκταση που της αποδίδουν. Αλλά γιατί ο ένας στους δύο πολίτες, όταν τον "γράψει" ο τροχονόμος για κραυγαλέα παράβαση, βάζει λυτούς και δεμένους να επισκεφθούν το διοικητή της υπηρεσίας τροχαίας ή να του τηλεφωνήσουν για να "σβήσει" την κλήση; Βέβαια, η τακτική αυτή έχει περιοριστεί, τον τελευταίο καιρό. Δείχνει όμως τη νοοτροπία του πολίτη, που από μια μεριά κατηγορεί τον αστυνομικό ότι δεν κάνει το καθήκον του, από την άλλη, όταν θίγεται το συμφέρον του, προσπαθεί να πείσει τον αστυνομικό να παραβεί το καθήκον του. Δεν είναι παράβαση, όταν ζητείς από ένα αξιωματικό της αστυνομίας να παραβεί το καθήκον του; Ποιος Άγγλος, Γάλλος, Γερμανός, Βέλγος, Ολλανδός θα το έκανε;

Η χώρα μας διαθέτει δεκάδες χιλιάδες οικονομολόγων με δυναμικό, υποτίθεται, επιμελητήριο και πολυάριθμους συλλόγους. Τι κάνουν οι επιστήμονες αυτοί για τα έντυπα που στέλνει κάθε χρόνο το υπουργείο Οικονομικών, που είναι κυριολεκτικά "σταυρόλεξα", και που για να τα συμπληρώσει ο απλός φορολογούμενος πρέπει να προσφύγει στο λογιστή του γειτονικού καταστήματος;

Εκτός από τους οικονομολόγους, η Ελλάδα έχει και χιλιάδες νομικούς. Και όμως, οι επιστήμονες αυτοί δεν μπόρεσαν ακόμη να προσδιορίσουν επακριβώς τις έννοιες της αυτοδικίας και της αυτοάμυνας. Είναι γνωστό ότι με τη διάλυση των πάντων, σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, η εγκληματικότητα έχει προσλάβει επικίνδυνες διαστάσεις, που γίνονται ιδιαίτερα αισθητές και στη χώρα μας. Ο οικογενειάρχης ανησυχεί. Ο φόβος τον αναγκάζει να προμηθευθεί ένα όπλο, για την προστασία των μελών της οικογένειάς του. Οι φόβοι του δεν είναι αδικαιολόγητοι. Ένα βράδυ, ορμούν στο σαλόνι του σπιτιού του δύο κουκουλοφόροι με τα όπλα στα χέρια και απειλούν τα μέλη της οικογένειάς του, για να τα ληστέψουν. Πιο γρήγορος αυτός, αρπάζει το όπλο του και τους εξοντώνει. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει η περιπέτειά του. Συλλαμβάνεται και κρατείται ως το πρωί στο αστυνομικό τμήμα. Από εκεί προσάγεται ενώπιον του εισαγγελέως, ο οποίος του απαγγέλλει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως και κατ' εξακολούθηση και τον παραπέμπει στον ανακριτή, ενώπιον του οποίου απολογείται.

Κατόπιν εισαγγελεύς και ανακριτής θα αποφασίσουν αν προφυλακισθεί, ή θα τον κρίνουν προσωρινώς απολυτέο. Και ξέρετε γιατί; Γιατί σύμφωνα με τη νομολογία, πρέπει να διαπιστωθεί αν οι δύο κακοποιοί κρατούσαν τα όπλα για εκφοβισμό ή για να τα χρησιμοποιήσουν. Και πώς θα αποδειχθεί αυτό; Σε ποιον "σοφό" νομοθέτη ανήκει ο συλλογισμός αυτός; Επίσης, πρέπει να θεωρείται ελαφρυντικό στοιχείο για τους δράστες, αν διαπράξουν έγκλημα γιατί πεινούν.

Υπάρχουν άπειρες παρόμοιες πράξεις. Και όταν ένας πολίτης μόνος ή συλλογικά τις ανέχεται, είναι άξιος της τύχης του.

Β.