Κοντεύουμε στο θρήνο

Προς Θεού, δεν μου αρέσει να επιβεβαιώνονται οι απόψεις που δημοσιεύονται σε αυτή τη στήλη, ιδιαίτερα όταν αφορούν σε αρνητικά γεγονότα. Την προηγούμενη Δευτέρα χαρακτήρισα το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα ως κοινωνικό και όχι αθλητικό πρόβλημα, με αφορμή τα επεισόδια της Τούμπας.

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, γίναμε και πάλι μάρτυρες, μέσω των τηλεοπτικών σταθμών, άσχημων εικόνων τόσο στον αγώνα μπάσκετ Παναθηναϊκού - Άρη, όσο και έξω από το Ολυμπιακό στάδιο, πριν από την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ. Άκουσα με προβληματισμό τον πρόεδρο της ΑΕΚ, Ντέμη Νικολαΐδη, να δηλώνει ότι καλώς έγιναν τα επεισόδια, μήπως και ξυπνήσουν οι αρμόδιοι. Αναρωτιέμαι, όμως, θα πρέπει να θρηνήσουμε νεκρούς μέσα και έξω από τα γήπεδα; Θα πρέπει να φτάσουμε τόσο χαμηλά για να λυθεί το πρόβλημα της βίας; Θα πρέπει να συνεχίζουν τα παιδιά μας να θρέφονται με εικόνες φρίκης, μέσα σε χώρους όπου θα έπρεπε να ανθεί ο αθλητισμός;

ΑΥΤΗ είναι η μία πλευρά, η ζοφερή. Υπάρχει και η άλλη, όμως. Την περασμένη Παρασκευή, στο μουσείο Αθλητισμού, έγιναν τα εγκαίνια της έκθεσης στίβου, από τον πρόεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Μίνωα Κυριακού. Χάρηκα που είδα τους Ολυμπιονίκες μας να χαμογελούν μπροστά στα σπουδαία αντικείμενα που παραχώρησαν. Χαίρομαι, όμως, ακόμη περισσότερο, που αυτά τα αντικείμενα θα τα δουν μικρά παιδιά και θα καταλάβουν τι είναι ο αθλητισμός. Ένα παιδί που δέχεται θετικά ερεθίσματα, που βλέπει ιδίοις όμμασι τα μετάλλια που επήλθαν μετά από τεράστιο κόπο των αθλητών, θεωρώ ότι δεν θα εξελιχθεί σε χούλιγκαν. Και είμαι περήφανος, επειδή μέσα σε ενάμιση χρόνο επισκέφθηκαν το μουσείο 40.000 μαθητές μέσα από επισκέψεις σχολείων.

ΧΑΡΗΚΑ και για κάτι άλλο. Που είδα από κοντά τον Κώστα Κεντέρη, μετά από πολύ καιρό. Έχω την αίσθηση ότι στην πλάτη αυτού του σπουδαίου αθλητή παίχτηκαν πολλά παιχνίδια. Μακάρι να βρει το δίκιο του και να τον ξαναδούμε να τρέχει.

Καλή εβδομάδα.