Μεσημέρι Κυριακής αφιερωμένο στον Άρη

Αρκετοί φίλοι μού τηλεφώνησαν αυτές τις μέρες για να σχολιάσουμε τον τίτλο που χρησιμοποίησα στο άρθρο της προηγούμενης εβδομάδας: "Ένα μεσημέρι Κυριακής", λοιπόν, για να ταξιδέψουν ο νους και οι θύμησες αρκετά χρόνια πίσω. Νωρίς νωρίς το κυριακάτικο τραπέζι και μετά… κατηφόρα. Πλατεία Καλλιθέας, Αποστόλου Παύλου… Ειδικά αν ο καιρός ήταν καλός, παντού έβλεπες παρέες να έχουν προορισμό το Καυταντζόγλειο, την Τούμπα, το Χαριλάου.

ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙ, πειράγματα, φωνασκίες αποτελούσαν τον τρόπο αντιπαράθεσης στη διαδρομή. Με το χαμόγελο της αισιοδοξίας στο ξεκίνημα, με τη χαρά της νίκης ή την πίκρα συνοδευόμενη από τη γνωστή θεωρία περί "κατάρας" στην επιστροφή.

ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ όπου το αστικό της Τριανδρίας γέμιζε κάθε μισή ώρα χωρίς να το καταλάβεις. Έτσι, συνήθως η διαδρομή προς το γήπεδο γινόταν με τα πόδια. Θυμάμαι χιλιόμετρα απόλαυσης. Θυμάμαι έναν αληθινό πολιτισμό του γηπέδου. Αυτόν που χάθηκε σήμερα, αυτόν που μάταια ψάχνουμε να βρούμε στους αγωνιστικούς χώρους, στις κερκίδες, στους δρόμους.

ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΘΥΜΗΘΩ όλα αυτά διαβάζοντας την προηγούμενη Δευτέρα για τη νίκη του Άρη σ' ένα Χαριλάου γεμάτο φιλάθλους; Η γεύση, όμως, από αυτό το γεγονός φέρνει και μια πίκρα στο στόμα και την καρδιά, αφού ο Άρης της Θεσσαλονίκης μας δεν νοείται να βρίσκεται στη Β' εθνική. Ομάδα με ιστορία, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία αυτής της πόλης είναι ο Άρης, όπως και ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής και ο Απόλλων. Αυτές οι ομάδες είναι ζωντανά κύτταρα, συνδυασμένα με την ίδια τη ζωή τη δική μας και των δικών μας ανθρώπων.

ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ γρήγορα ο Άρης στην Α' εθνική. Γρήγορα, αλλά να μην ξαναγίνουν ποτέ τα ίδια λάθη, διότι αυτή η πόλη χρειάζεται όλα όσα την κρατούν ζωντανή. Και ο Άρης, με την κουλτούρα των πραγματικών φίλων του και όχι των ελάχιστων κάφρων, που του δημιούργησαν προβλήματα πέρσι, απαραιτήτως πρέπει να είναι ισχυρός στον αθλητισμό.

Υ.Γ.: Προς τον εκδότη της "Μακεδονίας" και της "Θεσσαλονίκης" , κον Ζουράρι: Αγαπητέ Κώστα, αν και είσαι ΠΑΟΚτσής γνωρίζω πως συμφωνείς ότι αυτή η πόλη για να είναι "ισχυρή" χρειάζεται ενότητα. Και στον αθλητισμό, ακόμη περισσότερο…