Εφημερίδα "Μακεδονία"
Θεσσαλονίκη 2013 = Αθήνα 1991;
Είναι άραγε τυχαίο, ότι καμία απολύτως από τις πόλεις που στο παρελθόν διοργάνωσαν τους Μεσογειακούς Αγώνες δεν είχε μετρό (…ούτε καν υποθαλάσσια αρτηρία); Όχι βέβαια, γιατί τέτοιες υποδομές είτε δεν τις χρειάζονταν, είτε αποτελούσαν αβάσταχτη πολυτέλεια. Ούτε είναι συμπτωματικό ότι η Μασσαλία, η Γένοβα ή η Βαρκελόνη (που υπήρξε διοργανώτρια, αλλά κατά το πολύ μακρινό 1955) απέχουν συνειδητά από τη διεκδίκηση μιας τέτοιας διοργάνωσης, η οποία δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα. Ούτε ουσιαστικά οφέλη, αλλά ούτε και όραμα.
Το ίδιο ισχύει και στη δική μας περίπτωση, εκτός αν ορισμένοι θεωρούν ότι η Θεσσαλονίκη θα είναι προνομιούχα εφόσον πετύχει εν έτει 2013 ό,τι κατάφερε η Αθήνα το 1991. Μάλλον, όμως, η αποκαλούμενη και "πρωτεύουσα των Βαλκανίων" αξίζει κάτι παραπάνω από το να βρίσκεται είκοσι και πλέον χρόνια πίσω από την Αθήνα, ακολουθώντας το παράδειγμά της, με τόσο προκλητική καθυστέρηση. Εκτός αν η διαφορά φάσης των 22 ετών είναι μια γενική πραγματικότητα που οφείλουμε να αποδεχθούμε. Με αυτή τη λογική, μπορεί γύρω στο 2025 να αποκτήσουμε μετρό, καινούργιο αεροδρόμιο, μέχρι και στέγαστρο Καλατράβα στο Καυταντζόγλειο…
Οι συνθήκες, άλλωστε, έχουν αλλάξει ριζικά σε σχέση με τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη εξασφάλιζε την τέλεση των Μεσογειακών του 1991 επί ελληνικού εδάφους. Τότε, η Ελλάδα αποτελούσε "φτωχό συγγενή" και οι προσδοκίες ήταν πολύ χαμηλότερες σε κάθε επίπεδο, ειδικά σε ό,τι αφορά στον αθλητισμό. Εκείνη την εποχή, ακόμα και οι διακρίσεις σε Βαλκανικούς Αγώνες συνιστούσαν εθνικό θρίαμβο. Πλέον, όμως, οι Μεσογειακοί δεν συγκινούν τους Έλληνες. Ούτε τους φιλάθλους, αλλά ούτε και τους αθλητές, που πρωταγωνιστούν σε Ολυμπιακούς Αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα, συνεπώς δεν σημαίνει τίποτε γι' αυτούς η επικράτηση κόντρα σε Αιγυπτίους και Αλγερινούς αντιπάλους β' διαλογής. Έτσι, εδώ και μια δεκαετία, η πλειοψηφία των Ελλήνων πρωταθλητών σνομπάρει το θεσμό, όπως ακριβώς κάνουν οι Ιταλοί, οι Γάλλοι ή οι Ισπανοί, που συνήθως στέλνουν στους αγώνες δευτεροκλασάτους αθλητές, μόνο και μόνο για να βγουν από την υποχρέωση. Μπορεί ένας θεσμός περιορισμένου ενδιαφέροντος, που τον "φτύνουν" οι ίδιοι οι Έλληνες Ολυμπιονίκες, να δώσει όραμα στη Θεσσαλονίκη της επόμενης δεκαετίας; Μάλλον όχι…
