Καθρέπτης, φλας και φύγαμε

Καλά τα λεφτά, αλλά από μόνα τους δεν εξασφαλίζουν την ευτυχία. Ειδικά στον αθλητισμό, όταν κάποιες φορές το χρήμα ωχριά μπρος στη μνήμη. Η κακή διαχείρισή της είναι το μεγαλύτερο δυστύχημα που μπορεί να λάχει σε οποιαδήποτε ομάδα, ακόμη κι αν διαθέτει το χρήμα, πολλώ δε μάλλον, όταν δεν το διαθέτει. Η φτωχή μνήμη υπερκερά κάθε πλούσια διοίκηση. Το αποδεικνύει διά του αντιθέτου η ΚΑΕ Άρης.

Ανοιξη του 2001 ήταν, όταν ο Άρης έδινε παιχνίδια επιβίωσης με Δάφνη και Μίλωνα. Εξέλιξη μιας πορείας των προηγούμενων χρόνων, όταν το ταμείο κινούταν με χρήματα πολλά, μεγάλα και σίγουρα. Εκείνα τα λεφτά ξοδεύτηκαν έτσι, χωρίς σχεδιασμό, απλώς εις μνήμην της αυτοκρατορίας.

Ο καλύτερος οδηγός όμως να είσαι, το καλύτερο αυτοκίνητο να διαθέτεις, δεν μπορείς να πας πουθενά αλλού εκτός του γκρεμού, όταν οδηγείς κοιτώντας μόνον τους καθρέπτες. Κοιτάς μπροστά, ανοίγεις ταχύτητα και συμβουλεύεσαι τους καθρέπτες όταν αποφασίσεις να αλλάξεις λωρίδα κυκλοφορίας, να κάνεις την προσπέραση. Πρώτος ο Δαμιανίδης με τη στήριξη του Super3 επιχείρησε εκείνες τις δύσκολες στιγμές, πέντε χρόνια πριν, να κλείσει τους καθρέπτες και να πατήσει φρένο στην κατηφόρα. Ο Άρης σταμάτησε, σταθεροποίησε πορεία, ήρθε κατόπιν η "Γένεσις" κι άρχισε η σωστή και με μέτρο διαχείριση της μνήμης. Τέτοιας, που απαιτεί τον Γκάλη παρόντα στα μεγάλα ραντεβού και το βλέμμα στην οροφή του Αλεξανδρείου, κοιτώντας μέσα από το παρελθόν προς το μέλλον. Να θυμάσαι ποιος ήσουν, αλλά να μην ξεχνάς πού πρέπει να πας.

Η μνήμη όμως είναι και πλανεύτρα. Από την Τρίτη κάποιοι συγχέουν τη φτωχή μνήμη με την καθαρή συνείδηση κι εύχονται καλή τύχη στη Διναμό. Αιδώς…