Οι εργαζόμενοι δεν είναι… ιν

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Του ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Η τελευταία απεργιακή κινητοποίηση των ναυτεργατών ήταν στην ουσία η πρώτη μεγάλη κοινωνική σύγκρουση στη δίχρονη διακυβέρνηση της χώρας μας από τη Νέα Δημοκρατία.

Ήταν αυτή η απεργία που ανάγκασε την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τα προσχήματα περί δημοκρατικότητας, κοινωνικής ευαισθησίας και σεβασμού των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και να ακολουθήσει την πεπατημένη επιλέγοντας το δρόμο του αυταρχισμού και φτάνοντας τα πράγματα στα άκρα. Ακραία έκφραση αντιδημοκρατικότητας είναι το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης και όταν τα προσχήματα καταρρίπτονται, τότε η κυβέρνηση επιχειρεί τους γνωστούς συμψηφισμούς με ανάλογα αρνητικά ρεκόρ της προηγούμενης περιόδου διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί οι συμψηφισμοί δεν μπορούν να αποκρύψουν τις πολιτικές ευθύνες και οδηγούν τα πράγματα στη γελοιοποίηση.

Παίρνοντας κανείς το μέρος των απεργών ναυτεργατών δεν σημαίνει ότι επιχαίρει με τις συνέπειες της απεργίας, που πολλές φορές αγγίζουν το κοινωνικό σύνολο και δημιουργούν μεγάλα προβλήματα σε άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως στην προκειμένη περίπτωση είναι οι παραγωγοί αγρότες. Μα απεργία χωρίς συνέπειες θα ήταν μια απεργία χωρίς δύναμη και δυνατότητα να διεκδικήσει λύσεις και, αν θέλετε, να εκβιάσει και αποτελέσματα. Αλλά δεν είναι δίκαιο και ειλικρινές κάθε φορά που μία απεργία δημιουργεί προβλήματα σε άλλες κοινωνικές ομάδες μονομερώς να αναζητούμε ευθύνες από τους απεργούς, από αυτούς που βιώνουν καθημερινά προβλήματα, και να αποσιωπούμε τις πολιτικές ευθύνες που έχουν η εκάστοτε κυβέρνηση και ο υπουργός και σχεδόν να αφήνουμε στο απυρόβλητο την άλλη κοινωνική ομάδα, στην προκειμένη περίπτωση τους εργοδότες εφοπλιστές. Φαντάζομαι, για να φτάσουν οι εργαζόμενοι να μπουν σε αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια της απεργίας, ότι δεν το πράττουν από χόμπι και από κάποιο σύνδρομο κοινωνικής εκδίκησης. Προφανώς, προηγουμένως, αφού διατύπωσαν τα αιτήματα, αφού εξάντλησαν το διάλογο και αφού δεν βρήκαν ανταπόκριση από τους εργοδότες και από τον καθ' ύλην αρμόδιο υπουργό, υποχρεώθηκαν να κάνουν χρήση του μέσου της απεργίας που, δεν πρέπει να ξεχνούμε, είναι θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα.

Στην τελευταία περίπτωση, για τις συνέπειες της απεργίας, εάν κανείς θέλει να είναι δίκαιος και ειλικρινής, θα πρέπει πρωτίστως να αναζητήσει ευθύνες από την άλλη πλευρά, τους εργοδότες και την κυβέρνηση, που αρνούνται να ικανοποιήσουν ώριμα και δίκαια αιτήματα των ναυτεργατών. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η επιμελημένη αλλά σχεδόν απροκάλυπτη πίεση ορισμένων ΜΜΕ προς την ηγεσία των ναυτεργατών, να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Όμως δεν έπραξαν το ίδιο και με την άλλη πλευρά. Δεν είδα να θέτουν το ερώτημα της ανάληψης της κοινωνικής ευθύνης προς την παροικία των εφοπλιστών που κατοικοεδρεύει στο Λονδίνο. Δυστυχώς, ζούμε στην εποχή που οι γνήσιες αλλά πολλές φορές τραχιές φωνές αγωνίας των εργαζομένων παρουσιάζονται ως ντεμοντέ, αφού η εποχή μας είναι η εποχή των χρηματιστών και των τραπεζιτών.