ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ

Γλυκόπικρη διαπίστωση

Γράφει ο Κώστας Θεολόγου, πολιτειολόγος

Οι καινούργιες τριτοκοσμικές γιγαντιαίες παραγκουπόλεις στην Ινδία, στην Αφρική και στην Κίνα μοιάζουν με τις βικτοριανές μεγαλουπόλεις του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, μόνο που είναι μεγαλύτερης κλίμακας. Εδώ και δύο-τρεις δεκαετίες 200 εκατομμύρια Κινέζοι μετοίκησαν από τις αγροτικές περιοχές της υπαίθρου στα αστικά κέντρα. Στις κινεζικές πόλεις συνωστίζεται ένας τεράστιος πληθυσμός, που εκδηλώνει υψηλή ζήτηση σε πρωτεΐνη, την οποία ικανοποιεί η εκτροφή πουλερικών, η οποία αναπτύσσει τη βιομηχανία της πτηνοτροφίας μέσα από τεράστιες πολυεθνικές εταιρείες της Ν.Α. Ασίας. Στο μακρινό ασιατικό τοπίο λοιπόν αλλά και στο κοντινό τουρκικό συνυπάρχουν οι βιομηχανίες πουλερικών, τα κοτέτσια των "νοικοκυριών", τα άγρια πτηνά και οι άνθρωποι. Ο διαχωρισμός ανθρώπου και ζώων έχει καταργηθεί, η πιθανότητα μεταπήδησης του ιού μιας σπάνιας ασθένειας των πουλιών στον άνθρωπο μοιάζει φυσιολογική.

Vienen los pajaros, έρχονται τα πουλιά, έγραφε ο νομπελίστας (1971) Πάμπλο Νερούδα σε ένα "Γενικό Άσμα", που μελοποίησε ο Θεοδωράκης. Το Canto General τραγουδιόταν σε μία τρυφερή για τους πολίτες εποχή, που επαγγελλόταν ειρήνη και ευημερία. Τίποτα δεν προμήνυε την επέλαση της αμείλικτης παγκοσμιοποίησης, η οποία συμπίπτει με μία καθολική υποχώρηση της δημόσιας υγείας στο δυτικό κόσμο.

Η ασθένεια δεν σέβεται τα ευρωπαϊκά σύνορα που χωρίζουν τον αναπτυγμένο από τον τρίτο κόσμο. Οι διεθνείς οργανισμοί και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις προτρέπουν τις δυτικές χώρες να δαπανήσουν χρήματα για την αιτία του προβλήματος, δηλαδή στη διείσδυση του ιού στην Αφρική. Τα πολιτικά παχύδερμα όμως προτιμούν την αμεσότερη απόδοση της προμήθειας του αντιβιοτικού Τamiflu, παρά την επιλογή δαπάνης χρήματος για συστήματα παρακολούθησης των αποδημητικών πτηνών στη Νιγηρία.

Αντιθέτως τα τελευταία χρόνια δαπανώνται ιλιγγιώδη ποσά για την αντιμετώπιση της βιοτρομοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις ΗΠΑ, χώρες στις οποίες πεθαίνουν κάθε χρόνο από κοινή γριπούλα 100.000 ψυχές, ηλικιωμένοι άνθρωποι ή απλώς από φτωχά λαϊκά στρώματα. "Τα πουλιά" της Δάφνης Ντι Μοριέ (1907-1989) έγιναν ασπρόμαυρο θρίλερ από τον Χίτσκοκ το 1963, αλλά εκείνα τα πουλιά ήταν επιθετικά. Τα "δικά μας" όμορφα αποδημητικά πουλιά πεθαίνουν σε μία σχεδόν virtual λόγω της τηλεόρασης ρυπαρή πραγματικότητα. Η σαρσέλα, η ασπροκέφαλη χήνα, ο καπακλής, το κιρκίρι, ο ασημόγλαρος, η μαυροκέφαλη πάπια, το σφυριχτάρι, ο θυελλόγλαρος γίνονται μεταβλητές σε μία καινοφανή εξίσωση βάσει της οποίας η κατάσταση των φτωχών ραμφίζει απειλητικά την κατάσταση των πλούσιων. Γλυκόπικρη η διαπίστωση!