Εφημερίδα "Μακεδονία"
Το χάος της "φωλιάς" μας
1 Η Θεσσαλονίκη έχει πληθυσμό περίπου όσο η Κολωνία της Γερμανίας, μια πόλη δέκα φορές μεγαλύτερη από τη δική μας. Ίδια αναλογία μπορεί να βρει κανείς και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Το πρόβλημα φαίνεται μεγαλύτερο στη Θεσσαλονίκη σε ημέρες όπως εκείνη κατά την οποία δύο πρόεδροι είχαν να ανταμώσουν σε μια πόλη, που δέχθηκε το ολοκαύτωμα της θηριωδίας του ναζισμού σε υπερθετικό βαθμό.
Το πρόβλημα, όμως, του κυκλοφοριακού χάους το έχει η Θσσαλονίκη καθημερινά. Δρόμοι σαν την Εγνατία (Via Egnatia) μας τρομάζουν στη σκέψη να τη διασχίσουμε. Εκτός, αν είναι να έχουμε παρέα τη Μ. Μονρόε (αυτή όμως αποφεύγει το αυτοκίνητο και προτιμά, πλέον, τα σύννεφα!). Χαμός του χαμού. Ούτε μονά - ζυγά δε μας σώζουν ούτε το καραβάκι της Καλαμαριάς (ήταν να κυκλοφορήσει το 2000) ούτε τα μηχανάκια. Ακόμη και οι πεζοί έχουν πρόβλημα στο κέντρο της πόλης. Η πόλη αυτή χρειάζεται να γίνει όλη πόλη πεζών, των λεωφορείων και των ταξί. Εκτός, αν το ΑΠΘ πάει εκτός πόλεως (π.χ. Θέρμη), γίνει σε λίγους μήνες ένα τραμ, σαν εκείνο που περιγράφουν οι παλιοί Σαλονικιοί ποιητές και πεζογράφοι ή αν ανοιχθούν δύο μεγάλες υπόγειες σήραγγες από θάλασσα μέχρι τον περιφερειακό. Η Θεσσαλονίκη χρειάζεται μια παραλιακή λεωφόρο από το λιμάνι μέχρι το αεροδρόμιο. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε το 2020 για να ζούνε τα παιδιά μας, όπως, περίπου εμείς ζούσαμε υποφερτά το 1980.
Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, είναι μια κάκιστη συγκοινωνιακή "φωλιά", η χειρότερη της Ευρώπης, στην οποία περνούν καλά όσοι διαμένουν στο κέντρο, οι φοιτητές, και φυσικά οι κάθε είδους μπαρόβιοι. Γουστάρω την παραλία της λεωφόρου Νίκης, την οδό Πλαστήρα της Καλαμαριάς, τα αναρίθμητα cafe bar που αν περίμεναν πελάτες σαν κι εμένα θα είχαν κλείσει από καιρό. Το πρόβλημα το συγκοινωνιακό αυτής της πόλης βολεύει μόνο τις εταιρείες πετρελαίου! Και, ίσως, εδώ βρίσκεται το πρόβλημα εδώ και τριάντα χρόνια, που ο γράφων ζει σε αυτήν τη "φωλιά".
