Του πατρός ΒΑΡΝΑΒΑ*

Η ελευθερία μας είναι καταδικασμένη εφόσον πιστεύουμε στο δίλημμα νομιμότητα ή χάος. Εξαιτίας του φόβου μας να παραδεχθούμε αυτήν την αλήθεια, προβάλλουμε τον ισχυρισμό ότι είναι αδύνατο διαφορετικά να υπάρξει ειρήνη, τάξη και σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων. Ας μη λησμονούμε, βέβαια, ότι ο νόμος είναι καταναγκαστικός, καταργεί τη μοναδικότητα του ανθρώπου, γιατί είναι γενικός, και ότι δημιουργεί την απατηλή εντύπωση ότι αυτός που τον τηρεί είναι ο τέλειος άνθρωπος, σπρώχνοντάς τον στην αυτοδικαίωση. Το βλέπουμε όμως ως αναγκαίο κακό.

Για να αποφύγουμε το προσωπικό κόστος, δεν έχουμε την εντιμότητα να παραδεχθούμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε το απάνθρωπο πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε το ήθος της καρδιάς μας και την εμπαθή χρήση της ελευθερίας μας σε σχέση με τον εαυτό μας και το μικρόκοσμο για τον οποίο έχουμε άμεση ευθύνη.

Η έλλειψη σεβασμού της καρδιάς μας και η απουσία εσωτερικής εργασίας ακυρώνει τη δυνατότητα έμπνευσης και τόλμης. Η αποτυχία διαχείρισης των σχέσεών μας και του ρόλου μας επιβάλλει το δίλημμα νομιμότητα ή χάος. Ο φόβος μου να αγαπήσω, να εκτεθώ στον άλλο, μου γεννά την ανάγκη για οχυρώσεις. Η αδυναμία να δώσω ελπίδα στον ξεπεσμένο, να σταθώ δίπλα του και να τον αναπαύσω, επιστρατεύει τους χριστιανικούς νόμους. Από ρήματα ζωής γίνονται αφορμές απόρριψης και καταδίκης. Αγνοώ ότι το περιεχόμενο του χριστιανικού νόμου είναι η φιλανθρωπία. Όταν η καρδιά μου δεν έχει κάτι να δώσει, γιατί δεν έμαθε να πάσχει ή να συμπάσχει αναζητώντας την ομορφιά του κόσμου, την αλήθεια, δημιουργεί φαντάσματα και εχθρούς.

Πόσο προσβλητικοί γίναμε προς το Χριστό όταν το πράο και γλυκύτατο πρόσωπό Του το κάναμε έναν ψυχρό, απρόσωπο νόμο που πολεμά τη χαρά μας! Μεγάλη η ευθύνη της εκκλησίας όταν στις ψυχές των ανθρώπων που εντάσσονται σε αυτήν κυριαρχούν αντί της χάριτος ο νόμος, αντί της ελπίδος η ενοχή, αντί του ανοίγματος το κλείσιμο και η άρνηση.

Σε έναν κόσμο βασανισμένο από διλήμματα και αντιφάσεις έχει θεραπευτική αξία η πρόταση αγάπης του Χριστού, που δεν γνωρίζει από καλούς και κακούς, εχθρούς και φίλους, κέντρο είναι ο άνθρωπος και η ειρήνευσή του. Για το Χριστό νόμος και χάος είναι ταυτόσημες έννοιες.

Όταν υποψιαστείς αυτή την αγάπη, ξεπερνάς το χάος και το νόμο του θανάτου. Ποια λογική και ποιος νόμος μπορεί να σταθεί στο αληθινό γεγονός ότι μάνα συνέψελνε με αναστάσιμη χαρά τη νεκρώσιμη ακολουθία του γιου της;