Ο φυσικός δικαστής και ο Κώστας Κεντέρης

Στο νομικό μας πολιτισμό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, μία από τις κατακτήσεις αποτελεί ο φυσικός δικαστής. Το δικαίωμα δηλαδή του κάθε πολίτη να απευθύνεται στο θεσμικό του δικαστή είτε ζητώντας προστασία είτε αναμένοντας την κρίση για κάποια αξιόποινη πράξη.

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του Κώστα Κεντέρη, αυτή η κατάκτηση -έστω και αν πρόκειται για αθλητικό δικαστήριο- υπονομεύτηκε για ένα αθλητή που εν πάση περιπτώσει είχε το αυτονόητο δικαίωμα μιας άμεσης και δίκαιης δίκης. Μην σπεύσει ο οποιοσδήποτε να συνάγει συμπεράσματα, ότι δηλαδή εισέρχομαι στην ουσία της υπόθεσης. Όχι, το τι έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ας το κρίνουν τα δικαστήρια, αθλητικά και πολιτικά. ΕΚΕΙΝΟ, όμως, που είναι κρίσιμο να επισημανθεί, και με ενδιαφέρει προσωπικά, είναι η διαπίστωση του πόσο ανίσχυρος είναι κάποιος όταν απέναντι υπάρχουν οργανωμένα συμφέροντα και σκοπιμότητες ακόμη και αν στηρίζονται στις αρχές της ηθικής και της προστασίας κάποιων αγαθών.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ προκύπτουν: Γιατί δεν υπήρξε ταχεία διεκπεραίωση της δικαστικής υπόθεσης; Για ποιο λόγο η σύνθεση του Διεθνούς αθλητικού δικαστηρίου ήταν αυτή που εξ αντικειμένου θα οδηγούσε στην εξαίρεση δικαστών, λόγω σχέσεων με τη WADA. Τελικώς, για ποια δικαιοσύνη μιλάμε, όταν σε λίγους μήνες συμπληρώνονται δύο χρόνια αποκλεισμού του Κεντέρη από τους αγώνες, χρονικό διάστημα που ισοδυναμεί με την προβλεπόμενη ποινή σε περίπτωση που κάποιος θεωρείται ένοχος;

ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ, ότι ο Κεντέρης έχει αθωωθεί ήδη από δύο δικαστικές επιτροπές, της ΔΟΕ και του ΣΕΓΑΣ. Σαν κάποιος να έχει αθωωθεί από δύο δικαστήρια και να παραμένει φυλακισμένος μέχρι να βγάλει απόφαση το εφετείο. Πουθενά στον πλανήτη δεν γίνεται αυτό.

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ αυτούς τους λόγους ο Κώστας Κεντέρης αποτελεί το θύμα μιας διαδικασίας μακράς σε χρόνο και με τεράστιες σκοπιμότητες. Η Ελλάδα, πώς αντιδρά; Καλή εβδομάδα