Τα μεγάλα κανάλια είχαν αποφασίσει να κάνουν ανακωχή τις ημέρες των γιορτών. Η δραπέτευση του Ρώσου τα ενεργοποίησε

Η τιμή ενός ανθρώπου

Του ΑΛΕΞΗ ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ

Το μεγάλο πρόβλημα μ' αυτή τη χώρα είναι πως, όταν πας να βρεις τις ισορροπίες σου μέσα σ' αυτήν, ανακαλύπτονται νέες τρύπες, νέα κενά. Άλλα έρχονται σαν σύμπτωση (π.χ. η τραγική ιστορία του Ρώσου και της εν ψυχρώ εκτέλεσης δύο αστυνομικών), άλλα σκηνοθετούνται με επιμέλεια, κρατιούνται για να βγουν στη φόρα όταν απαιτείται να εξαπολυθεί πάλι η τηλεοπτική τρομοκρατία.

Για την τηλεθέαση και για το μερίδιο της πολιτικής διαχείρισης, πέρα από πολιτική για τον παραγοντισμό και για το χρήμα και κατόπιν (ό,τι μείνει από την πίτα) για την κοινωνική δικαιοσύνη.

Τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια είχαν αποφασίσει να κάνουν ανακωχή τις ημέρες των γιορτών, για να αφήσουν ήσυχο το λαό στα μελομακάρονά του. Έτσι είχαν αναβληθεί και τα διάφορα πολιτικά τοκσόου. Η ιστορία με τη δραπέτευση του Ρώσου τα ενεργοποίησε, οπότε επανήλθαν μετά μικρό διάλειμμα ηρεμίας.

Τι κρατώ από όλο αυτό το τραγικό περιστατικό; Πέραν των άλλων, πως ο αλλοδαπός δράστης και αυτόχειρας υπέστη τα πάνδεινα στις φυλακές (ανεπιβεβαίωτες αλλά επίμονες φήμες μιλούν ακόμη και για σεξουαλική κακοποίηση).

Κάτι σάπιο υπάρχει και στις μεταγωγές κρατουμένων και όλα αυτά σημαίνουν και κάτι άλλο. Το δικαστικό και παραδικαστικό κύκλωμα μάς το παρουσιάζουν με τόσο εντυπωσιακό τρόπο γιατί πουλάει λόγω ονομάτων (είναι σχεδόν μυθιστορηματικός και θυμίζει μελόδραμα να λένε «ο κ. Σάκης Κεχαγιόγλου θα κάνει Χριστούγεννα στη φυλακή»), αλλά στο σκοτάδι μένουν όσα συμβαίνουν στο σωφρονιστικό σύστημα.

Δεν είναι μόνον οι κακοποιήσεις, οι βιασμοί και η λειτουργία συμμοριών ή η αέναη διακίνηση ναρκωτικών. Όταν αποφυλακίζονται, δεν είναι σωφρονισμένοι αλλά εκπαιδευμένοι πια εγκληματίες, γεμάτοι μίσος από τα παθήματα, αντικοινωνικοί και αποφασισμένοι για αντίποινα. Σε γενικές γραμμές πάντα. Ελάχιστες φορές τα κανάλια θυμούνται να ασχοληθούν με ό,τι συμβαίνει στις φυλακές για τους ανώνυμους ανθρώπους.

Αυτή είναι η μία όψη του ζητήματος. Η άλλη αφορά την οφθαλμαπάτη με την οποία παίζουν ή σκηνοθετούνται οι δημοφιλίες πολιτικών.

Η περίπτωση του κυρίου Βουλγαράκη είναι άκρως τυπική. Ευγενικός, χαμηλότονος, κουλ, μπονβιβέρ απέφυγε επιμελώς (και καλώς έκανε) τις κορόνες κατά της νυν αντιπολίτευσης. Ακολούθησε ένα μοναχικό, σιωπηλό δρόμο, με αξιοπρέπεια, ενεργητικότητα και αποτελεσματικότητα, και κέρδισε (με τη βοήθεια βέβαια των συμμάχων μας) το δύσκολο στοίχημα της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων. Επέδειξε γενικώς μια σπάνια για Έλληνα πολιτικό ισορροπία.

Ανέβηκε ψηλά σε δημοτικότητα, θεωρήθηκε τελικά αυτός το νούμερο δύο στο κόμμα του και ξαφνικά άρχισε η πτώση. Πόσα απ' αυτά είναι πραγματικά και πόσα σκηνοθετημένα; Πόση είναι η πραγματική ευθύνη του για κάποια γεγονότα και πόσο ποσοστό προκύπτει από το σπρώξιμο αντιπάλων που, βοηθούντων και κάποιων δημοσιογράφων, πάνε για ανατροπή της δημοφιλίας του; Άγνωστο αυτό αλλά και ισχυρές οι αμφιβολίες τείνουν να δείξουν πως στην πολιτική της χώρας το επικοινωνιακό παιγνίδι των εντυπώσεων πρωταγωνιστεί.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ακόμα και για τις βόμβες που σκάνε κρατάς τις επιφυλάξεις σου. Φυσικά το περιστατικό του Ρώσου ήταν εκτός σχεδίου, απλή απόδειξη του εκσυγχρονισμού που ποτέ δεν έγινε στη χώρα μας, αν και αναγγέλθηκε μετά φανών και λαμπάδων.

Όσο για το θέμα της απαγωγής των Πακιστανών, η σιωπή ίσως καλύπτει άλλες συμφωνίες, λόγους τιμής και κρατικά μυστικά. Κανένας πολιτικός τελικά δεν ξέρει τι θα συμβεί, πότε θα συμβεί και πότε θα κρίνουν κάποιοι τρίτοι πότε θα αποκαλυφθεί.