"Πεθαίνοντας στα 30"

γράφει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου

Εμείς, που αγαπάμε ιδιαίτερα το σινεμά, νιώθουμε ένα συναίσθημα ανάμεικτο με κατανόηση, τρυφερότητα αλλά και θυμηδία, όταν συχνά πυκνά κανάλια, έντυπα, πολιτικοί αξιοποιούν τσιτάτα και φραστικές συμπυκνώσεις τίτλων γνωστών ταινιών.

Άλλοτε αποδίδουν πραγματικές καταστάσεις καίρια, άλλοτε εκφράζονται ειλικρινά, κάποτε δημαγωγούν, αλλά βασικά επιχειρούν να ανανεώσουν φθαρμένα κλισέ. Επιθυμούν αγωνιωδώς να επικοινωνήσουν με το ευρύ κοινό. Δεν γνωρίζω αν τρίζουν τα κόκαλα των Νίκολας Ρέι και Τζέιμς Ντιν που ακριβώς πενήντα χρόνια μετά τη μυθική επιτυχία θα ακούνε ως διά μαγείας στο αλλού που βρίσκονται την αναφορά στην πολύκροτη ταινία τους.

Γενικά ζούμε σε μια εποχή που θα την "τελείωνες" με τίτλους. Για το κλειδί - πρόσωπο των υποκλοπών ταιριάζει "Ο τρίτος άνθρωπος", για την κυρία Μπουρμπούλια "Ντόλτσε βίτα", για την παιδεία "Η ζούγκλα του μαυροπίνακα" και για τους χαμηλοσυνταξιούχους "Έπεσαν μέχρις ενός". Για τους περισσότερους πολιτικούς μας "Θεέ μου πόσο χαμηλά έπεσα", για το περίφημο επικοινωνιακό θέμα των δημόσιων λειτουργών "Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας", για τους μεγαλοδημοσιογράφους των ιδιωτικών καναλιών "Τα διαμάντια είναι παντοτινά".

Όλα αυτά τόσο σοβαρά ώστε να είναι γελοία, τόσο αστεία ώστε να είναι τραγικά, με την πλήρη απώλεια της ουσίας, μόνον ένας άλλος τίτλος το "Μίσος" θα μπορούσε να αποδώσει αυτή την αντίφαση υπερκατανάλωσης, χαμένου ορίζοντα και αλλοτρίωσης κάθε στόχου.

Τώρα εμπλέκουμε και τους νέους με ταινίες. Μήπως θα προτιμούσατε το γλυκερό τίτλο "Στον κύριό μας με αγάπη"; Και ποιος μπορεί να είναι αυτός ο κύριος ή αφέντης και τι συνθήματα μπορεί να μεταδώσει, αν δεν τα έχει βιώσει;

Ήδη από καιρό οι νέοι μας και κατ' επέκταση οι νέοι όλου του κόσμου είναι Επαναστάτες με αιτία, που όμως εκφράζονται εκ των πραγμάτων με πράξεις χωρίς αιτία, φαινομενικά αναιτιολόγητες και βαθύτατα αυτοκαταστροφικές.

Δεν βλάπτεται, ας πούμε, η κοινωνία από τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών, αυξάνεται όμως η εμπορία τους αλλά και η καταστολή, άρα αμφότερες οι πλευρές τρίβουν τα χέρια τους, ενώ οι νέοι βγαίνουν νοκ άουτ.

Η ανεργία δεν πλήττει μόνον την τσέπη αλλά βασικά και ιδίως την αξιοπρέπεια και την προσωπική ταυτότητα. Δεν μπορείς να παράγεις όραμα, ενώ σου στέρησαν "Μια θέση στον ήλιο".

Καλό θα ήταν αυτός ο "Κύκλος των χαμένων ποιητών" (τίτλων) να μάθει και κάτι παραπάνω. Τι θα έλεγαν αν τους αφιέρωνα την πολύκροτη ταινία του Ρομάν Γκουπίλ "Πεθαίνοντας στα 30"; Θα ένιωθαν κάτι από την οργισμένη και απελπισμένη αγωνία των νέων που στα 30 τους (σε μεγάλο ποσοστό) είναι χωρίς επάγγελμα και όνειρα;