Μια φορά κι έναν καιρό ήταν… ένας νέος που ήθελε να γίνει επιχειρηματίας. Είχε πολλή όρεξη για δουλειά, μια καλή ιδέα και κυρίως όνειρα και φιλόδοξα σχέδια.

Ξεκινά λοιπόν τη δράση του ευτυχισμένος και ανίδεος. Ευτυχισμένος επειδή ήταν ανίδεος. Στην πορεία καλείται να αντιμετωπίσει τα πρώτα εμπόδια, τον πρώτο δράκο του παραμυθιού του. Τον ανταγωνισμό! Οι ανταγωνιστές του και δη οι παλιότεροι στον κλάδο δεν βλέπουν με καλό μάτι την είσοδο του ήρωά μας στην αγορά και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον εμποδίσουν: χρησιμοποιούν τις γνωριμίες τους και επηρεάζουν αρνητικά τους δυνητικούς πελάτες, προβάλλοντας ως επιχείρημα το νεαρό της ηλικίας του αλλά και της επιχείρησής του.

Ο δεύτερος δράκος είναι μεγαλύτερος. Τα οικονομικά προβλήματα της αγοράς, οι περικοπές εξόδων των πελατών του, η έλλειψη ρευστότητας, που τον αναγκάζουν να ρίξει τις τιμές του, προκειμένου να κρατήσει τους πελάτες του. Σιγά σιγά η αισιοδοξία του χάνεται και ο ενθουσιασμός ξεθωριάζει.

Στο τέλος του χρόνου, όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού, έρχεται αντιμέτωπος με τον τρίτο -και φοβερότερο όλων- δράκο: τη φορολογία, που του τρώει το ένα τρίτο των πενιχρών κερδών του.

Ο νέος είναι απελπισμένος πια. Αναρωτιέται μήπως πρέπει να τα παρατήσει.

Πολλές φορές το παραμύθι αυτό δεν έχει καλό τέλος. Μάρτυρες τα αλλεπάλληλα "λουκέτα" του τελευταίου διαστήματος, αλλά και τα στοιχεία των επιμελητηρίων που δείχνουν ότι πολλές νέες επιχειρήσεις "πεθαίνουν" νέες. Τελικά αποτελεί κατόρθωμα να επιβιώσει -πόσο μάλλον να αναπτυχθεί- μια νέα επιχείρηση στο σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον.

Μπορεί η πολιτεία να καυχιέται για τα κίνητρα που προσφέρει στους νέους επιχειρηματίες, για τα μέτρα που λαμβάνει για τη στήριξη της επιχειρηματικότητας, για την αύξηση των ρυθμών απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων μέσω επιχειρησιακών προγραμμάτων, ωστόσο η πραγματικότητα δεν έχει ακριβώς αυτό το ειδυλλιακό χρώμα. Είναι περισσότερο γκρίζα παρά πολύχρωμη.