Ο Θέμης Λιβεριάδης γράφει

ΟΚΛΑΔΟΝ

Ο Μάκης της Σκοτίνας

Το '90 έχοντας βαρεθεί τη "βαβούρα" της Χαλκιδικής και την προβληματική της πρόσβαση επέστρεψα συνειδητά στην ακτή της Πιερίας. Χωρίς μποτιλιαρίσματα κι εκνευρισμούς περνούσα την Κατερίνη και πήγαινα στον Κωστή -στον Πλαταμώνα ή στον Πάνο- στην Πλάκα Λιτόχωρου. Μια μέρα πήγα στου Θαλή, στην παλιά Σκοτίνα, το πανέμορφο κι εγκαταλελειμμένο χωριό, όπου γοητευμένος σκέφθηκα να στήσω το τροχόσπιτο και ν' ανεβαίνω τα Σαββατοκύριακα.

Εκεί γνώρισα τον Μάκη. Πρέπει να ξέρεις, μου είπαν, πως μέχρι πριν από λίγους μήνες ο Μάκης ήτανε στη "δούλεψη" του βοσκού για το κοπάδι. Από τότε όμως που ανεβαίνουμε πιο συχνά εμείς ή οι γείτονες και του δίνουμε τροφή, εγκατέλειψε το κοπάδι, βγήκε μόνος του στη… σύνταξη! Ο βοσκός ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει και τον ψάχνει…

Όταν πια είχα εγκαταστήσει το τροχόσπιτο κι ανέβαινα με προμήθειες, θυμόμουνα και έπαιρνα μία φραντζόλα για το σκυλί. Είχε μάθει θαρρείς τη μέρα και την ώρα και με περίμενε… Κείνο το καλοκαίρι έζησα αξέχαστες στιγμές. Ξαναβρήκα παρθένες γεύσεις μ' αγριοφράουλες και βατόμουρα. Τα σούρουπα χόρευε μπροστά μου ένα μπαλέτο πυγολαμπίδες. Συχνά ξεσπούσαν καταιγίδες με αστραπές και κεραυνούς. Το χάραμα στην ξεπλυμένη ατμόσφαιρα διέκρινες την κορυφή απ' τ' Άγιο Όρος.

Κάθε πρωί που έψηνα καφέ ο Μάκης αφουγκράζονταν ανήσυχος κι ύστερα κρύβονταν στις λόχμες. Σε λίγο εμφανιζόταν ο βοσκός με τα κατσίκια, που κάθε φορά ρωτούσε μήπως είδα ένα σκυλί "έτσι κι έτσι"… Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνονταν το δειλινό όταν γυρνούσε το κοπάδι. Αυτές ήταν οι μόνες στιγμές που μ' αποχωριζότανε ο Μάκης. Ώσπου μια μέρα τον άφησα εγώ και έφυγα πιο μακριά από τις λόχμες…

Σκέπτομαι πως έζησα καλύτερα από έναν σκύλο. Και περισσότερο.