Ο κ. Μαρκογιαννάκης και ο κ. "Χ"

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ

Πριν από λίγα χρόνια περίμενα στο αεροδρόμιο "Ελευθέριος Βενιζέλος" την πτήση για Θεσσαλονίκη. Στην αίθουσα αναμονής πίσω από εμένα καθόταν κορυφαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο περνούσε την ώρα του συνομιλώντας με άλλα, μικρότερου βεληνεκούς στελέχη του κόμματος. Ο κύριος Χ, ας τον ονομάσουμε έτσι, βρισκόταν σε δημόσιο χώρο. Μιλούσε μάλλον δυνατά, οπότε δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια ούτε από εμένα ούτε από κανέναν άλλων εκ των πολλών παρισταμένων, για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας ακούγοντας την άποψη που είχε για τον αρχηγό του και για πολιτικούς φίλους και αντιπάλους, ιδίως από τη στιγμή που φρόντιζε να διανθίζει τα σχόλιά του με εκφράσεις που για λόγους κοσμιότητας θα αποκαλέσω απλώς απαξιωτικές.

Η κακιά η ώρα το 'φερε και δεν είχα πρόχειρο δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι, ενώ το κινητό μου δεν διέθετε (τουλάχιστον εξ όσων γνώριζα) δυνατότητες ηχογράφησης. Τι κρίμα! Κρίνοντας από την εξέλιξη της "υπόθεσης Μαρκογιαννάκη", θα μπορούσα με το καυτό ηχητικό ντοκουμέντο μου να χαρίσω ένα υπέροχο πρωτοσέλιδο στη "Μ" και να φιλοξενηθώ ο ίδιος σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας της χώρας, απολαμβάνοντας τους μετασεισμούς των αποκαλύψεών μου. Σας διαβεβαιώνω ότι στην κλίμακα των πολιτικών σεισμών η υπόθεση του κ. Χ θα έφτανε τα 9 Ρίχτερ, κάνοντας τους χαρακτηρισμούς Μαρκογιαννάκη για τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Δημήτρη Λινό να μοιάζουν με φιλοφρονήσεις.

Δεν θέλω να πω ότι, από τη στιγμή που καλώς ή κακώς βγήκε το θέμα στη δημοσιότητα, η κυβέρνηση είχε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει την οδό της αποπομπής ("παραίτησης" στη γλώσσα της διπλωματίας) του υφυπουργού. Αυτονόητο είναι επίσης ότι ο πρώην υφυπουργός, όπως και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, οφείλει να γνωρίζει τι λέει, πού και σε ποιον. Είναι όμως τουλάχιστον εκνευριστικό να βλέπει κανείς την ιερή αγανάκτηση που εκφράζουν διάφοροι, στηλιτεύοντας τον κ. Μαρκογιαννάκη με ηθικά και όχι με αμιγώς πολιτικά κριτήρια, ωσάν οι ίδιοι να ήταν οι άμωμες παρθένοι που δεν έχουν ποτέ τους υβρίσει, συκοφαντήσει, κακολογήσει ή απλώς κουτσομπολέψει άλλους ανθρώπους. Το αυτό ισχύει βέβαια και για όλους εμάς. Είναι αμφίβολο αν θα είχα σήμερα τη δουλειά μου ή αν θα μου είχε μείνει έστω κι ένας φίλος, αν ο διευθυντής μου, οι προϊστάμενοί μου ή τα μέλη του στενού περιβάλλοντός μου (ακόμη και τα πιο αγαπημένα) είχαν ακούσει όλα όσα έχω πει γι' αυτούς κατά καιρούς, μιλώντας με άλλους φίλους, συναδέλφους ή οικείους μου, οι οποίοι ευτυχώς δεν έσπευδαν (και πάλι εξ όσων γνωρίζω) να τους τα μεταβιβάσουν κάθε φορά με το νι και με το σίγμα. Ασχέτως της υπόθεσης Μαρκογιαννάκη, η ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων προϋποθέτει έναν στοιχειώδη σεβασμό της ιδιωτικότητας του άλλου, η οποία πλήττεται σήμερα από παντού, με όπλο κάμερες, κασετοφωνάκια, κινητά τηλέφωνα και ηλεκτρονικά φακελώματα. Άλλοτε μόνον από τον ήλιο δεν μπορούσε να μείνει τίποτε κρυφό. Σήμερα η ιδιωτική σου σφαίρα, οι διαπροσωπικές σου σχέσεις, η ηλεκτρονική σου αλληλογραφία, οι περιηγήσεις σου στο Ίντερνετ, οι τηλεφωνικές σου συνομιλίες, οι πλάκες που κάνεις σε μία σύναξη μπορούν εν δυνάμει να σε καταστρέψουν, να σε χωρίσουν από το σύντροφό σου, να σε ντροπιάσουν. Ο σκοπός είναι βέβαια πάντοτε ιερός: Η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η εξυγίανση του δημοσίου βίου, το ξεσκέπασμα των ζαχαροπλαστών που βάζουν κατσαρίδες για κεράκια στις τούρτες. Στη σταυροφορία αυτή ο κ. Μαρκογιαννάκης είναι απλώς ακόμη μία παράπλευρη απώλεια.