Εφημερίδα "Μακεδονία"
Πουλιά μου διαβατάρικα…
Εικόνα Αποκάλυψης. Ως καλλιτέχνης μπορώ να πλάσω με τη φαντασία μου την εικόνα ενός τοπίου γεμάτου νεκρά πουλιά.
Τα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής μου ζωής, όταν ήμουν ακόμη νέος, ήθελα με την τέχνη που έκανα να ταράξω, όπως έλεγα τότε, τον ύπνο των ανθρώπων. Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και οι ψυχές μας ήταν γεμάτες ελπίδα και όνειρα. Ως νέοι θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να μην αφήσουμε κανέναν να παραμείνει αδρανής. Και η τέχνη είναι ένας από τους τρόπους για να το πετύχει κανείς αυτό.
Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1977, όταν το εργαστήριο χαρακτικής της ΣΚΤ της Αθήνας επέδραμε, κυριολεκτικά, στον καλλιτεχνικό σταθμό της Ύδρας. Έχω φυλάξει στα φυλλοκάρδια μου τις ξεχωριστές στιγμές που ζήσαμε ως παρέα, αλλά και εικόνες που χαράχθηκαν στη μνήμη μου από το τοπίο. Μία από αυτές ήταν η εικόνα ενός νεκρού γλάρου που επέπλεε δίπλα στα βράχια, στην τοποθεσία Κανόνια. Εκεί κολυμπούσαμε κάθε μέρα. Έτσι, λοιπόν, ζωγράφισα ένα έργο με θέμα ένα νεκρό γλάρο στο γνωστό τοπίο της Ύδρας. Το έργο αυτό υπάρχει και το χαίρεται μία οικογενειακή φίλη.
Τον τελευταίο καιρό, μαθαίνοντας από τις ειδήσεις ότι κάπου στο Βορρά ένα από τα θύματα της γρίπης των πτηνών ήταν και ένας γλάρος, σχεδόν αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό μου η θύμηση της Ύδρας και του φοιτητικού μου έργου. Θυμάμαι τη θλίψη για εκείνο το γεγονός και σκέφτομαι την παρούσα ανησυχία και τρόμο για την πιθανή μετάλλαξη του ιού. Πέρα όμως από το φόβο για το ανθρώπινο είδος και την τύχη του σε περίπτωση πιθανής πανδημίας και πριν ακόμη αυτή ξεσπάσει, ως καλλιτέχνης μπορώ να πλάσω με τη φαντασία μου την εικόνα ενός τοπίου γεμάτου νεκρά πουλιά. Θα είναι μία εικόνα Αποκάλυψης αν αυτή η εκδοχή γίνει πραγματικότητα. Μαζί με το ελεύθερο πέταγμα θα πάψει να υπάρχει και το ανθρώπινο όνειρο. Αυτό που συμπυκνώνεται στις λέξεις "αχ και να 'μουνα πουλί να πέταγα".
Πολλές φορές στα ζωγραφικά έργα που είχαν θέμα το κυνήγι, το σκοτωμένο αγρίμι ή πουλί συμμετέχει σε μία νεκρή φύση. Όμως ο Βέλγος σουρεαλιστής ζωγράφος Ρενέ Μαγκρίτ έκανε ένα θαυμάσιο αλλά σχεδόν τρομακτικό και απωθητικό έργο, το οποίο παρουσιάζει ένα τραπέζι με άσπρα περιστέρια με ανοιχτά τα σωθικά τους. Το έργο βρίσκεται στο κέντρο Ζορζ Πομπιντού στο Παρίσι. Και, βεβαίως, μένει αξέχαστο, γιατί κρύβει μια τεράστια δύναμη ως εικόνα. Ο Πικάσο, πάλι, ζωγράφισε πολλές φορές περιστέρια, σύμβολα ειρήνης, σε μια εποχή που η ειρήνη βρισκόταν ίσως σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ό,τι βρίσκεται τώρα. Τα περιστέρια του Πικάσο έγιναν διάσημα και τυπωμένα έγιναν πλακάτ για τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Άλλα πουλιά ζωγραφισμένα λιγότερο διάσημα αλλά εικαστικά πιο ενδιαφέροντα είναι αυτά που μας παρουσιάζει ο Μπρακ, ο Γάλλος ζωγράφος που έζησε τον ίδιο καιρό με τον Πικάσο. Ο μεγάλος Ρουμάνος γλύπτη Μπρανκούζι φιλοτέχνησε αρκετά έργα με τίτλο "Πουλί", "Πουλί στο διάστημα" αλλά και "Μαγικό πουλί". Λίγοι, μα πολύ λίγοι καλλιτέχνες είχαν το χάρισμα και το μυαλό του Μπρανκούζι, ο οποίος άγγιξε εις βάθος την ουσία των πραγμάτων και άνοιξε δρόμους στη σύγχρονη γλυπτική.
