ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ

Ξεχωριστή καλλιτεχνική ταυτότητα

"Εις Αγγελικές Δυνάμεις εν Δυνάμει" είναι ο τίτλος τη έκθεσης του Δημήτρη Ταντανόζη που φιλοξενείται μέχρι τις 17 Οκτωβρίου στην αίθουσα τέχνης "Τερρακόττα"

Η ζωγραφική του μουσαμά εξακολουθεί να έχει εραστές, που το έργο τους γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, αν ληφθούν υπόψη ο περιορισμός του χώρου και αυτός που το ίδιο το υλικό επιβάλλει. Αντίθετα, η σταδιακή αποστασιοποίηση από το κατεστημένο, το οποίο επί δεκαετίες παρουσιάζουν οι καλλιτέχνες, δίνει απεριόριστες δυνατότητες έκφρασης, όπου βέβαια, ο όρος ζωγραφική και ζωγράφος, αντικαθίσταται από το γενικότερο καλλιτέχνης και κατασκευή.

Σ' αυτό το κλίμα κινείται η δουλειά που παρουσιάζει στην "Τερρακόττα" ο Δημήτρης Ταντανόζης, μέχρι τις 17 Οκτωβρίου, με τίτλο "Εις Αγγελικές Δυνάμεις εν Δυνάμει", τίτλος περίεργος και εξεζητημένος.

Σειρές από επαναλαμβανόμενες ορθογώνιες κατασκευές από ξανθό ξύλο, με εσοχή στο ίδιο σχήμα στο κάτω μέρος, επιτρέπουν την τοποθέτηση μικρών μολυβένιων στρατιωτών, εμφυτευμένων σε χυμένο κερί. Στην επιφάνεια ζωγραφισμένο ένα κεφάλι αμφιλεγόμενου φύλου, με τονισμένα σαρκώδη χείλη και μάτια ηδυπαθή, που θυμίζουν τις κοπέλες οι οποίες αυτόματα ζωγραφίζουν στα σχολικά τετράδια οι μαθήτριες τις ώρες της ανιαρής σχολικής παράδοσης, πλαισιώνονται πάντα στο κάτω μέρος από μολυβένια ένθετα ελάσματα, κοντράροντας με το χρώμα και την υφή τους το χρυσαφένιο χρώμα του ξύλου.

Πάντα το ίδιο κεφάλι, με μικρές αποκλίσεις στη φωτοσκίαση, κατηγορίας κινηματογραφικού θρίλερ, το ίδιο σχήμα και μέγεθος κατασκευών, με την ίδια απόσταση μεταξύ τους, προσδίδουν μια απόλυτη τάξη έως αυστηρότητα στην παρουσίαση που γλυκαίνει από το ιδιαίτερα αισθησιακό πρόσωπο και το ζεστό χρώμα του υλικού. Είναι οι παλιές θύμισες, τα στρατιωτάκια ή τα ξερολούλουδα και τα όστρακα τα οποία τα αντικαθιστούν στον απέναντι τοίχο ή τα αγαπημένα παιχνίδια που μπήκαν στην ψυχή και την καρδιά σε τρυφερή ηλικία η οποία σφράγισε τη μνήμη άραγε;

Στο πάτωμα, με την ίδια λογική, σειρές από κουτιά λειψανοθήκες με το διευκρινιστικό τίτλο "ανώνυμος", με το ίδιο ασπρόμαυρο σκίτσο στο καπάκι και απομεινάρια σπονδών ή αναμνήσεων στο εσωτερικό τους, επιτείνουν την αίσθηση της ανθρώπινης απουσίας, με το δαντελωτό ενδοκάλυμμα, στοιχείο ψεύτικης οπτικής τρυφερότητας που τονίζει και επιβεβαιώνει την άνευ οστών, αλλά πλήρη αναμνήσεων, συμβολισμών και αναφορών παρουσία του θανάτου, πλάι στην έντεχνα οπτικοποιημένη παρουσία μνήμης και συναισθημάτων του καθημερινού ανθρώπου.

Μέσα από τη δουλειά του ο Ταντανόζης, την παλιά και την τωρινή, αποδεικνύει τη δική του καλλιτεχνική ταυτότητα που τον ξεχωρίζει. Τα αντικείμενά του παίρνουν συναισθηματική διάσταση, φορτισμένα καθώς είναι από την ανθρώπινη παρουσία που τονίζεται διά της απουσίας της. Η επιλογή υλικών στο φυσικό τους χρώμα και η επιμονή του στην αποφυγή χρωματικά τονισμένων επιφανειών, αυτή η χρωματική λιτότητα που το διακρίνει και τον περιορίζει ηθελημένα, δίνουν πόντους στη συναισθηματική ένταση την οποία προκαλεί. Η χρησιμοποίηση ενός μόνο προσώπου-μοντέλου, ωραίου και χαμένου-άγγελο θέλει να τον λέει -που μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε αδικοχαμένος, σου αφήνουν μια αίσθηση ματαιότητας και βγαίνεις με τη διάθεση να ζήσεις το τώρα πριν γίνεις ανάμνηση.

Βιβή Καραγιάννη Σαλαπασίδου