Πάνος Παπανάκος: ένας κλειστός ζωγράφος

Ο ζωγράφος Πάνος Παπανάκος, αν και μοιάζει, δεν είναι ένας ζωγράφος fauve (φοβ). Είναι ένας αυτοδίδακτος, χαρισματικός, ζωγράφος με ιδιόμορφη ψυχική κατάθεση στα έργα του. Γι' αυτόν ισχύει ο φοβισμός, ένας όρος που αναγκάστηκα να δημιουργήσω κατά τη διάρκεια των γραπτών μου για τα audiovisual μαθήματα, που έλαβα στις ΗΠΑ το 1966.

Με τον όρο φοβισμό εννοώ τους υπερευαίσθητους εκείνους ζωγράφους, που οι φοβίες τους ξεπηδώντας υποσυνείδητα τους κάνουν να προσδίδουν ανθρωπομορφικά, ζωόμορφα ή ακόμη και γκαργκουίλικα σχήματα στα έργα τους, όπως π.χ. και ο Τάκης Ιατρού και ο Κάρολος Τσίζεκ. Σχετικά αναφέρω πως σε ένα τοπίο του Τάκη Ιατρού "Το ακρωτήριο" έχει καθαρά το σχήμα ενός ποντικού, που η μουσούδα του απολήγει στη θάλασσα). Συνάμα ο Παπανάκος, όπως και ο αδελφός του Θεόδωρος, είναι συχνά ταλαντούχος στα πλούσια χρώματά του που δεν είναι αμιγή, αλλά σύμμεικτα με βυζαντινό πλούτο από συνιστώσες αποχρώσεις.

"Η εκδρομή και ο αισθησιακός εορτασμός" μέσα στα χρώματα της φύσης είναι η συνεχής πρόταση της καταναγκασμένης ψυχής του προικισμένου Παπανάκου.

Αισθάνεται αφόρητα την ανάγκη του ψυχικού εορτασμού βαίνοντας προς την Εδέμ συχνών Κυριακάτικων εκδρομών που του απαλύνουν με πνευματική ανάταση το βασανιστήριο του εαυτού του.

Χωρίς να το γνωρίζει, ακολουθεί σαν γνήσιος παγανιστής την αρχαία συνταγή του προγόνου μας, Αρίστιππου του Κυρηναίου, διακόπτοντας όσο το δυνατόν συχνότερα την οδύνη των βασανιστικών, έμμονων σκέψεων με την ηδονή της απόλαυσης, σωματικής, αισθημάτων και της τέχνης καταλήγοντας κάθε φορά στο γοητευτικό απόσταγμα ενός μοναδικού, συχνά απροσδόκητου σαν εντύπωση και αποτέλεσμα, πίνακα.

ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ