Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Επιστολές :: Επιστολή αναγνώστου

( στέγη αγάπης για την παγωνιά της νύχτας ) 

Στέγη αγάπης για την παγωνιά της νύχτας

Κ. Ζόννε,

Ως παλιά Θεσσαλονικιά ένιωσα αβάσταχτη ντροπή όταν στη Θεσσαλονίκη του πολιτισμού και των πυροτεχνημάτων πέθανε άστεγος από το κρύο και την πείνα (ήμουν η οικοδέσποινα που στο σπίτι της πέθανε μουσαφίρης). Πρότεινα τότε σε πολλούς συμπολίτες μας να κάνουμε κάτι, για να ξεπλύνουμε το άγος. Ρώτησα παράγοντες και έμαθα ότι η νομαρχία έχει προτάσεις και σχέδια, τα οποία όμως επί 13 χρόνια παραμένουν στα χαρτιά και γιατί στις διάφορες δημόσιες δεξιώσεις δε προσφέρεται απλώς ένα αναψυκτικό, ώστε να εξοικονομηθούν χρήματα για το δράμα των αστέγων; Άκουσα όμως τώρα ότι στο δήμο μας θα δημιουργηθούν και άλλοι πολιτιστικοί χώροι. Τόση κουλτούρα! Δεν αφήσαμε αποθήκη για αποθήκη χωρίς να εξωραϊστεί, για να στεγάσουμε τις μούσες, μία αποθήκη δε βρέθηκε, για να στεγάσουμε τους συνανθρώπους μας; Αν είμαστε χριστιανοί πρέπει να κάνουμε το συνειρμό με το Ματθαίο, μ' εκείνη τη συναρπαστική παραβολή της έσχατης κρίσης, όπου εξαφανίζονται όλες οι αρετές (φιλαλήθεια, φιλοπατρία) και εκείνο που μας ρωτάει ο Μέγας Κριτής είναι αν περιθάλψαμε συνάνθρωπό μας πεινασμένο και άστεγο.

Αν πάλι είμαστε άνθρωποι της εποχής μας, πρακτικοί, πρακτικά θα πρέπει να σκεφθούμε, ότι μαζεύοντας τις νύχτες τους εξαθλιωμένους σε έναν στοιχειωδώς ανθρώπινο χώρο τους αποτρέπουμε από πράξεις βίας, που είναι η αναμενόμενη έκρηξη της δυστυχίας των.

Ακόμη κι αν είμαστε τέρατα αδιαφορίας, πάλι θα πρέπει να αντιδράσουμε θετικά, για λόγους καθαρά αισθητικής: δεν μπορώ να φορώ την ακριβή τουαλέτα μου και να πηγαίνω στο μέγαρο μουσικής, για να μεταρσιωθώ ακούγοντας Mahler και να σκοντάφτω κυριολεκτικά στον άστεγο, ο οποίος (το είδαμε κι αυτό) χώνεται σε μια πλαστική σακούλα, για να προφυλαχτεί από την παγωνιά της νύχτας.

Ας δώσει η φτωχομάνα Θεσσαλονίκη το μήνυμα ότι, ύστερα από τόσους αιώνες πολιτισμού, είναι αδιανόητο να πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι στο δρόμο. Δε χρειάζεται να στερηθούμε τα Armani μας, ούτε τα ταξίδια μας στη μακρινή Ανατολή (όπου απεγνωσμένα κυνηγούμε συγκινήσεις, ενώ αυτές είναι δίπλα μας, μπορείς να τις βρεις στις εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης ενός παιδιού των φαναριών), πρέπει μόνο να φροντίσουμε να μάθουμε πώς πρέπει να τιμούμε τους νεκρούς μας, στρώνουμε τραπέζια για τους χορτάτους θαρρώντας πως έτσι βοηθούμε τις ψυχές των κεκοιμημένων, την ίδια ώρα ο Χριστός χτυπάει την πόρτα μας με τη μορφή του πεινασμένου αδελφού μας, κι εμείς μεθαύριο θα ρωτούμε: "Κύριε, πότε Σε είδομεν πεινώντα… ή ξένον;". Αυτά τα χρήματα μπορούν να χτίσουν το σπίτι του αστέγου. Το χάρηκα τις προάλλες, όπου νιόνυμφοι, έκαναν την εξής έκκληση στους προσκεκλημένους τους. Παρακαλούμε το ποσό του δώρου να διατεθεί στους "γιατρούς χωρίς σύνορα" ή σ' έναν άλλο καλό σκοπό.

Εκεί, στο σιδηροδρομικό σταθμό, το τελευταίο καταφύγιο των αποκλήρων, πριν να ληφθεί απόφαση να κλείνει και αυτό τις νύχτες, στο ναό των Αγίων Πάντων, ο πατήρ Ιωάννης έχει το κουράγιο και τον τρόπο να χτίσει μια "στέγη αγάπης" έχει ανθρώπους που θα έρθουν όταν τηλεφωνήσεις στα: 845-657, 839-998, 610-625, 678-270 με την απόδειξη που "εκπίπτει". Αν η δωρεά είναι "αντί στεφάνου" θα ενημερώσει σχετικά την οικογένεια του θανόντος και θα το δημοσιεύσει στον Τύπο και έχει ανοίξει λογαριασμό στην Εθνική Τράπεζα με τον αριθμό: 251/78159486.

Γ. ΣΤΟΓΙΑΝΝΗ