Επιτακτική η ανάγκη της πληθυσμιακής ανασύνθεσης της Θράκης

Κυρία Ζόννε,

Η ανάλυση των αποτελεσμάτων των βουλευτικών εκλογών στη Γερμανία από Γερμανούς δημοσιογράφους οδήγησαν σε μια οδυνηρή διαπίστωση: αποκαλύφθηκε ότι η ήττα του Κολ οφείλονταν, κατά κύριο λόγο, στους Τούρκους ψηφοφόρους, οι οποίοι με εντολή του Τούρκου πρωθυπουργού Γιλμάζ τον καταψήφισαν. Ο αριθμός των Τούρκων με δικαίωμα ψήφου στη Γερμανία ξεπερνά το ένα εκατομμύριο, αριθμός που ισοδυναμεί με το 3% περίπου του εκλογικού σώματος. Είναι ευνόητο, ότι αυτό το ποσοστό σε μια εκλογική μάχη, όπου η διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων είναι μερικές ποσοστιαίες μονάδες προσδιορίζει το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών και αποτελεί αποφασιστικό εκβιαστικό όπλο στα χέρια της Τουρκίας. Με την τάση δε των Τούρκων να πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά, σε μερικά χρόνια θα αποτελέσουν τον ρυθμιστή της πολιτικής ζωής στη Γερμανία. Το ίδιο συνέβη και με τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στη Βουλγαρία, όπου πάλι με εντολή της Τουρκίας, οι Τούρκοι ψηφοφόροι, που αποτελούν το 15% του εκλογικού σώματος, αφαίρεσαν την εξουσία από την προηγούμενη φιλελληνική κυβέρνηση.

Οι εξελίξεις αυτές νομίζω, ότι πρέπει να ανησυχήσουν την κυβέρνηση και τον πολιτικό κόσμο και να λάβουν επειγόντως και ομόφωνα μέτρα που θα οδηγήσουν στη μεταβολή της σύνθεσης του πληθυσμού στη Θράκη.

Τα μέτρα που προτείνονται από ορισμένους (ευνοϊκή μεταχείριση, επιμόρφωση και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της μειονότητας) δεν είναι μόνο αναποτελεσματικά, αλλά όπως απέδειξε και η εμπειρία των χωρών που τα εφάρμοσαν -η Σοβιετική Ένωση, η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία- οδήγησαν στα αντίθετα αποτελέσματα. Παράλληλα, με την ολόπλευρη οικονομική, πνευματική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη που απλόχερα προσφέρθηκε στις εθνικές μειονότητες, αναπτύχθηκαν ταυτόχρονα και εθνικιστικές τάσεις που οδήγησαν στα ήδη γνωστά μας αποτελέσματα. Το ίδιο συμβαίνει και στη Θράκη: όσο καλύτερα τους φερόμαστε, όσο βελτιώνεται η οικονομική τους θέση, τόσο οξύνεται ο εθνικισμός τους. Προφανώς, πιστεύουν, ότι η βελτίωση της συμπεριφοράς μας δεν οφείλεται στην καλοσύνη μας, αλλά στις πιέσεις της "μητέρας" Τουρκίας.

Το μόνο μέτρο που αποφασιστικά, γρήγορα και τελεσίδικα θα μεταβάλλει τους πληθυσμιακούς συσχετισμούς στο χώρο αυτό είναι η άμεση μεταφορά δύο τουλάχιστον υπουργείων (των πολυπληθέστερων) στην Κομοτηνή και στην Ξάνθη, καθώς και ορισμένων οργανισμών: βάμβακος, καπνού κτλ. Η μεταφορά των χιλιάδων υπαλλήλων των υπουργείων και οργανισμών θα δημιουργήσει συνεπακόλουθα τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη διαφόρων υπηρεσιών και μονάδων εξυπηρέτησης του πρόσθετου ανθρώπινου δυναμικού, θα τονωθεί η οικοδομική δραστηριότητα, θα δημιουργηθούν καινούργιες θέσεις εργασίας, γεγονός που θα προσελκύσει και πλήθος ανέργων και επιχειρηματιών από τα πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα. Τα μέτρα αυτά θα συμβάλλουν επίσης αποφασιστικά και στην επίλυση του προβλήματος της πληθυσμιακής αποσυμφόρησης του λεκανοπεδίου της Αττικής.

Η μετακίνηση αυτή των υπουργείων και οργανισμών στις καινούργιες τους έδρες να τεθεί σε υποχρεωτική βάση. Όσοι αρνηθούν να μετακινηθούν, τίθενται αυτόματα, οικειοθελώς εκτός καθήκοντος (από υπουργό μέχρι κλητήρα), διακόπτεται κάθε σχέση τους με την υπηρεσία και αντικαθίστανται από εθελοντές - κατοίκους του λεκανοπεδίου.

Κατά την εφαρμογή του μέτρου να αγνοηθεί κάθε αντίρρηση και διαμαρτυρία. Και η επαρχία στο κάτω κάτω Ελλάδα είναι. Άλλωστε, η συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων των υπουργείων αποτελείται από πρώην επαρχιώτες, οι οποίοι λόγω κομματικών σκοπιμοτήτων προσελήφθησαν προνομιακά και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Αυτό αποδεικνύεται κάθε Σαββατοκύριακο όταν οι σημερινοί πρωτευουσιάνοι αναχωρούν κατά εκατοντάδες χιλιάδες να επισκεφθούν τα προσφιλή τους μέρη: αγρούς, στάνες, περιβόλια. Μετακινούμενοι θα επιτελέσουν υψίστης σημασίας εθνική αποστολή και επιπλέον θα επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον.

Είναι ευνόητο, ότι η λήψη του μέτρου αυτού απαιτεί εθνική παρρησία δεδομένου, ότι συνδέεται με το γνωστό για τις αντικοινωνικές και αντεθνικές του επιπτώσεις, πολιτικό-κομματικό κόστος. Είναι πλέον καιρός όμως να απαλλαγούν οι κομματικές ηγεσίες από αυτή τη νοσηρή και εθνικά επιζήμια αντίληψη και να θέσουν το εθνικό συμφέρον υπεράνω του κομματικού, όχι μόνο όταν το απαιτούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά και όταν το επιβάλλουν οι εθνικές μας ανάγκες.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΡΕΛΛΑΣ