Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει

Κυρία Ζόννε,

Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα από ποδόσφαιρο ούτε και από κινηματογράφο, αλλά η ευαισθησία ποτέ δεν είναι μονόπλευρη.

Πριν λίγο καιρό, ήταν τότε, που ο σκηνοθέτης Αγγελόπουλος έπαιρνε το πρώτο βραβείο στις Κάννες, ενώ ο ποδοσφαιριστής Μαχλάς κατόρθωνε να ξεσηκώνει μάζες Ολλανδών, οι οποίοι μ' ελληνικές σημαίες χόρευαν ακούγοντας τον Ζορμπά του Μίκη Θεοδωράκη.

Το χάρηκα τόσο τότε. Από τη μια, ένας Έλληνας σκηνοθέτης παίρνει χρυσό βραβείο για μια ταινία, που μάλιστα έχει για φόντο την πόλη της Θεσσαλονίκης και από την άλλη ένας ποδοσφαιριστής γίνεται -με τον τρόπο του- πρεσβευτής της χώρας μας.

Πριν λίγες μέρες, έρχεται ο Μαχλάς στην Ελλάδα και αντί για χειροκροτήματα, εισπράττει αποδοκιμασίες, βρισιές, φτυσίματα κ.ά.

Δεν ξέρω, μπορεί οι νεαροί φίλαθλοι να αισθάνθηκαν προδομένοι, όμως ο Μαχλάς -πέρα από το επάγγελμά του και γιατί όχι το συμφέρον του- δεν ξέχασε εκεί στην Ολλανδία, που πήγε τη χώρα του.

Η απερισκεψία, λοιπόν, σ' όλο της το μεγαλείο.

Λίγο μετά, ισορρόπησε την απερισκεψία και την επιπολαιότητα, ελαττώματα που μας διακρίνουν ως λαό, η απόφαση του πολυμελούς πρωτοδικείου Αθηνών να απαλειφθεί από το λήμμα Βούλγαρος η υβριστική παράγραφος ό,τι δηλαδή δεν έχει σχέση με το λήμμα.

Παρά ταύτα, κι έτσι εμείς οι Έλληνες, ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι εννοούσε ο Σεφέρης, όταν είχε γράψει: "Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει".

ΝΙΚΗ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ