Μήπως πλησιάζει η φθορά της τηλεόρασης;

Κύριε διευθυντά,

Με την τηλεόραση δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Όμως, η παρέα μου, οι γείτονές μου, οι συνάνθρωποί μου (φανατικοί της τηλεόρασης) ήξεραν τα "πάντα". Αλλά κι εγώ από τις εφημερίδες που διάβαζα ήμουν αρκετά ενημερωμένη.

Εκείνοι ήξεραν τα "πάντα", εγώ διάβαζα πολλά, οπότε υπήρχε μια διαταραχή, ας πούμε, στην επικοινωνία μας ή στις διάφορες συζητήσεις.

Αυτή η διαταραχή και η έλλειψη επικοινωνίας που επιτελούταν ανάμεσα σε μένα και στους φίλους μου - γνωστούς μου, μ' έκανε να αισθάνομαι σχεδόν περιθωριακή.

Στη συνέχεια, συνέβη ό,τι συνέβη τον τελευταίο καιρό στην τηλεόραση και συμβαίνει βέβαια ακόμη, όμως ξαφνικά οι περισσότεροι από τη μεγάλη παρέα μου άρχισαν να αποστασιοποιούνται.

Α! μου είπαν, "η τηλεόραση είναι για τους αργόσχολους, για τους συνταξιούχους, για μαζοχιστές".

Απάντησα, "ότι η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και ο Τύπος υπάρχουν, για να μπορείς να επιλέγεις".

Κι εκεί που πήγα να υποστηρίζω πράγματα που δεν αγαπούσα, δηλαδή την τηλεόραση, ακούω λίγες μέρες μετά τη φωνή μιας γειτόνισσας από το διπλανό σπίτι.

"Αμάν πια", μονολογούσε.

"Τι έχεις;" τη ρώτησα.

"Μα αυτό δεν είναι τηλεόραση, είναι πλύση εγκεφάλου".

"Ε! Και γιατί δεν ακούς ραδιόφωνο, δεν διαβάζεις ένα βιβλίο, ή μια εφημερίδα;

"Γιατί ντε, βλέπεις ότι η τηλεόραση μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Και να σκεφθείς παλιά ήμουν φανατική αναγνώστρια εφημερίδων".

Κάπως έτσι, επέρχεται η φθορά, ο κορεσμός, και κάπως έτσι η ανάγκη για "αποτοξίνωση". Πράγμα, που σημαίνει ότι το ραδιόφωνο και η εφημερίδα έχουν μέλλον, κόντρα στις στατιστικές που υποστήριζαν το αντίθετο.

ΦΑΝΗ ΚΑΛΠΕΝΙΔΟΥ