Τα αυτοκίνητα, οι Έλληνες και τα ατυχήματα

Κ. Ζόννε,

Είναι αξιοσημείωτο το ότι οι Έλληνες προσαρμόστηκαν πολύ εύκολα με την εξέλιξη και την τεχνολογία. Το τηλεκοντρόλ, το φαξ, το κινητό και τα κομπιούτερ μπήκαν για τα καλά στη ζωή τους. Ακόμα και ο ανδρικός πληθυσμός, παρ' όλη την ανατολίτικη νοοτροπία του, συμβιβάστηκε σχεδόν γρήγορα με το φεμινισμό, δηλαδή, με την εξωσπιτική εργασία της γυναίκας.

Εκεί, όμως, που οι Έλληνες τα "θαλάσσωσαν" και που δεν μπορούν ακόμα να προσαρμοστούν, είναι οι σχέσεις τους με το αυτοκίνητο.

Δεν είναι σε θέση, μάλλον, να κατανοήσουν, ότι το αυτοκίνητο δεν υποκαθιστά το άλογο ή το γαϊδουράκι, τα οποία και μεθυσμένο ακόμα, σε κουβαλούν στο σπίτι ή στον προορισμό σου.

Αν θέλει κανείς να ωραιοποιήσει αυτό το γεγονός, θα 'λεγε, ότι οι Έλληνες και Ελληνίδες οδηγοί παραμένουν ακόμα φυσικοί και έτσι δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από τις παλιές τους συνήθειες. Ότι, δηλαδή, οι οδηγοί αντιδρούν πεισματικά στην εξέλιξη.

Να, όμως, που ό,τι άλλο έχει να κάνει με την εξέλιξη εκτός από το αυτοκίνητο, τα αφομοιώσαμε και τα υιοθετήσαμε.

Και να, που το αυτοκίνητο δεν είναι παίξε - γέλασε. Το αυτοκίνητο απαιτεί νηφαλιότητα, υπομονή, σεβασμό προς τη ζωή του άλλου και προς τη δική μας ζωή.

Το αυτοκίνητο είναι μια μηχανή, κάποτε ανεξέλεγκτη, πότε πότε συνδέεται με αστάθμητους παράγοντες και άλλοτε οδηγεί στο μοιραίο.

Το γεγονός ότι οι οδηγοί αγνοούν ή θέλουν ν' αγνοούν την επικινδυνότητα, που συνδέεται με την οδήγηση, αποδεικνύεται με τη μη χρησιμοποίηση της ζώνης ασφαλείας.

Το γεγονός ότι και η πολιτεία θέλει να αγνοεί την επικινδυνότητα, που συνεπάγεται η οδήγηση, αποδεικνύεται με τους κακούς δρόμους.

Τέλος πάντων, οι Έλληνες και Ελληνίδες οδηγοί πρέπει να αποφασίσουν, θα ζουν ειρηνικά με τον εαυτό τους και με τους άλλους, όταν πιάνουν το τιμόνι, ή θα οδηγούν για να σκοτώνουν και να σκοτώνονται.

Όταν ο Χένρι Μίλερ, πριν από αρκετά χρόνια έγραψε το βιβλίο - εγκώμιο για την Ελλάδα με τίτλο: "Ο κολοσσός του Μαρούσι", είχε σημειώσει: "Ανέβηκα στο ταξί. Ο ταξιτζής οδηγούσε, λες και δεν είχε στα χέρια του μια μηχανή, αλλά ένα αλέτρι που όργωνε χωράφι".

Όταν από το γαϊδουράκι ανεβείς κατευθείαν στο αυτοκίνητο χρειάζεσαι σεμινάρια επί σεμιναρίων και αυστηρή εξέταση για να σου δοθεί το δίπλωμα οδήγησης. Ειδάλλως, συντελείς να παραδίδεις τη νοοτροπία σου στην επόμενη γενιά.

Α. ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ