ΑΝΝΑ ΒΕΡΟΥΛΗ

Μια μεγάλη κυρία

Στη Βούλα είδα τον εαυτό μου

"Όταν κάθομαι και αναπολώ η χρονιά του 1982, όταν στέφθηκα πρωταθλήτρια Ευρώπης μέσα στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο, είναι μια ολόκληρη διαδρομή για μένα. Δε σκέφτομαι μόνο τη στιγμή του αγώνα, αλλά όλη την προετοιμασία που είχα κάνει εκείνη τη χρονιά. Το ίδιο ισχύει και για το 1983, όταν ετοιμαζόμουνα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οι στόχοι όταν είναι υψηλοί είναι πάντα ίδιοι. Αυτό όμως που μου λείπει περισσότερο είναι η ιεροτελεστία, που έκανα για να ετοιμάσω τη τσάντα μου, πριν βγω στο στάδιο, για να αγωνιστώ. Έτρεμαν τα χέρια μου τότε ", θυμάται μια από τις δυο πρέσβειρες του κλασικού αθλητισμού, Άννα Βερούλη.

Μέσα στη τσάντα σας είχατε και τα γούρια σας;

"Κουβαλούσα πάντα μαζί μου ένα κουκλάκι πάνινο, δώρο της αδερφής μου, ένα μικρό σνούπι, που μου είχε χαρίσει ο προπονητής μου κ. Κοκκώλης, καθώς και το σταυρό μου".

Πρόκειται για τον περιβόητο σταυρό, που είχατε δώσει και στην άλλη πρέσβειρα του κλασικού αθλητισμού, Βούλα Πατουλίδου, στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης;

"Ναι. Μέσα από τον αγώνα της Βούλας έβλεπα τον εαυτό μου, πριν από μερικά χρόνια. Δεν μπορώ να πω, πως ήξερα ότι η Βούλα θα πάει καλά τότε. Αλλά κάποιος αθλητής που έχει ζήσει επιτυχίες, μπορεί να καταλάβει ποτέ κάποιος συναθλητής του είναι έτοιμος να κάνει το μπαμ".

Τώρα σε ποιον θα δίνατε το σταυρό σας;

"Ο σταυρός είναι κάτι πολύτιμο για μένα, μια και συμβολίζει πολλά πράγματα. Αυτόν τον δίνεις σ' έναν σωστό άνθρωπο. Τη νέα γενιά του στίβου δεν την έχω ζήσει. Δεν έκανα παρέα μαζί τους και κατά συνέπεια δε γνωρίζω σε ποιον θα μπορούσα να τον χαρίσω. Στη Βούλα πάνω απ' όλα είχα εκτιμήσει την ανθρωπιά της".

Το ακόντιο είναι η ψυχή μου

"Το ακόντιο ήταν η ψυχή μου. Δηλαδή πρώτα έφευγε η ψυχή μου και μετά αυτό. Ήμουν εγώ που εκσφενδονιζόμουν".

Αλήθεια πώς επιλέξατε το ακόντιο ως αγώνισμα;

"Αυτό μου άρεσε σαν άθλημα από μικρή. Είχα την τύχη, ο πατέρας μου να με πηγαίνει στο στάδιο για οποιουσδήποτε αγώνες στίβου. Και επειδή εγώ ήμουν λάτρης της αρχαίας ιστορίας και αυτή έκανε συχνή αναφορά στο ακόντιο, το επέλεξα. Αργότερα όμως έμαθα ότι όταν κάποιος έχει ταλέντο σε κάτι, τότε από μόνος του πάει εκεί. Αυτό σε τραβάει στο τέλος".

Εσείς κάνατε αθλητισμό σε μια δύσκολη περίοδο. Εκείνα τα χρόνια λίγες ήταν οι γυναίκες από την επαρχία, που ασχολούνταν με τον αθλητισμό.

"Εντάξει, δεν είμαι και αρχαία, λέει και γελάει δυνατά. Στην επαρχία πάντως, όντως ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα. Υπήρχε η νοοτροπία του ότι αν θα πας στο στάδιο είσαι αγοροκόριτσο ή αλήτισσα και όχι η νοοτροπία του ότι, ενώ η κόρη τους έφευγε από το σπίτι το πρωί και γυρνούσε το βράδυ, αυτή πηδούσε παλούκια! Αυτά ευτυχώς έχουν αλλάξει".

Δεν άντεξα το κλίμα της τηλεόρασης

"Τηλεόραση έκανα καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, γιατί εμείς τότε δεν πληρωνόμασταν, ενώ τώρα είναι διαφορετικά για τους αθλητές του στίβου. Εγώ με την τηλεόραση έκανα κάτι που δε με εξέθετε, μια και δεν έβγαινα με τα κορμάκια, για να μου κάνουν γκρο πλαν στο στήθος ή στον κώλο. Αναφερόμουν σε γυναίκες, οι οποίες δεν είχαν κάνει ποτέ γυμναστική και σε μικρά παιδιά, πράγμα το οποίο είχε τελικά πέραση. Τώρα όλα αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση, δύο ή τρία όμορφα κορίτσια να χοροπηδάνε συνέχεια και να λένε αυτή είναι γυμναστική κάντε την, έχουν ως αποτέλεσμα μια γυναίκα που δεν έχει ξανακάνει στη ζωή της γυμναστική να τραυματιστεί. Εγώ έδινα διάφορες μορφές και συμβουλές άσκησης για κάθε ηλικία. Πάντως, ενώ πήγαινα καλά στην τηλεόραση, δεν μπόρεσα να αντέξω το κλίμα της, γιατί δεν είμαι οσφυοκάμπτισσα. Είμαι ντόμπρα".

Ωστόσο μήπως αυτή σας βοήθησε να έρθετε πιο κοντά στον κόσμο;

"Όχι. Ο κόσμος ήταν πάντα κοντά μου από τους Πανευρωπαϊκούς του 1982. Στην τηλεόραση δούλεψα το '94, ενώ ήμουν ήδη γνωστή. Απλά, αυτή με βοήθησε να διατηρηθώ ένα χρόνο ακόμη. Μ' αρέσει, που είμαι γνωστή και μ' αγαπάει ο κόσμος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνω και μαϊντανός και να αρχίσω να λέω του κόσμου τις βλακείες, μόνο και μόνο για να είμαι στο γυαλί. Αν πρέπει να πω κάτι θα το κάνω. Δεν μπορώ να μιλάω για όλα τα θέματα. Σήμερα, όμως, όλοι έχουν άποψη! ".

Δεν πουλάω την ιδεολογία μου!

"Οι αθλητές όταν κάνουν πρωταθλητισμό αφήνουν πολλά πράγματα πίσω τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θυσιάζονται, γιατί κάνουν αυτό που θέλουν. Μόλις σταματήσουν τον πρωταθλητισμό μένουν ξαφνικά ξεκρέμαστοι και λένε, 'τώρα τι κάνουμε'; Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με την τοπική αυτοδιοίκηση. Το πέρασμά μου από τον αθλητισμό σ' αυτήν ήταν πολύ γλυκό. Είχα και έχω να δώσω πολλά. Δεν μπορώ να ρίξω το ακόντιο μακριά, μπορώ όμως να προσελκύσω τα νέα παιδιά στον αθλητισμό και να κάνω αθλητικές εγκαταστάσεις για τον κόσμο. Ακούω όλα τα παράπονά τους, χωρίς να δίνω όμως ψεύτικες ελπίδες ή υποσχέσεις. Δεν μπορώ να πω ψέματα σε κάποιον. Όπως ήμουν αληθινή την ώρα που αγωνιζόμουν, έτσι είμαι και τώρα. Μπορεί στην αρχή η ειλικρίνεια να πονάει, αλλά στο τέλος ο κόσμος την εκτιμά".

Σκεφτήκατε ποτέ το ενδεχόμενο να μπείτε και στο κοινοβούλιο;

"Δε μ' ενδιαφέρει το κοινοβούλιο αν και είχα προτάσεις στις εκλογές. Είχα διαβάσει κάπου: "Εξουσία που παρακαλάς να στη δώσουν, είναι Εξουσία της πλάκας". Έτσι και 'γω προεκλογικό αγώνα δεν κάνω, γιατί δε μ' αρέσει. Δε θέλω να πετάξω την ιδεολογία μέσα σ' ένα συρτάρι και να τη βγάλω ή να τη θυμάμαι κάθε τέσσερα χρόνια. Υπάρχει τόση δυστυχία, που δεν ήθελα να είμαι και εγώ ένας απ' αυτούς που θα κάνουν τον κόσμο πιο δυστυχισμένο. Δε μου ταιριάζουν τα ψέματα".

Μεγάλοι αθλητές είναι οι συνταξιούχοι

Τελικά, μεγάλοι αθλητές είναι αυτοί, που είναι παλικαριά στον αγώνα;

"Μεγάλοι αθλητές είναι οι συνταξιούχοι. Δες πώς ζουν και θα το καταλάβεις. Δε θεωρώ ότι οι αθλητές κάνουν κάτι ξεχωριστό, σε οποιοδήποτε χώρο και αν βρίσκονται. Πρώτον, γιατί αυτό που κάνουμε έχει ξαναγίνει και θα συνεχίζει να γίνεται, δεύτερον, έχουμε όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω μας για κάτι που γουστάρουμε και κάνουμε, πράγμα το οποίο αποτελεί είδος πολυτελείας. Ακόμα, πληρωνόμαστε τελικά πολύ καλά για να κάνουμε ουσιαστικά αυτό που μας γουστάρει. Από την αλλή πλευρά, αυτή τη στιγμή κάποιος κάνει εγχείριση καρδιάς, σώζει ζωές και κανένας δεν τον ξέρει ή άλλος εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ για να θρέψει την οικογένεια του και είναι πάλι άγνωστος. Γι' αυτούς τους λόγους εμείς δεν κάνουμε κάτι το σπουδαίο. Είμαστε προνομιούχοι εμείς οι φτασμένοι αθλητές.

"Ο προπονητής μου με δίδαξε πως όσο μακριά και αν ρίξω το ακόντιο, αν δεν είμαι άνθρωπος ή δεν έχω μόρφωση, τότε είμαι ένα τίποτα. Δεν μπορούν όλοι να κερδίσουν μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις. Αυτό το πράγμα προσπαθώ να περάσω και στα μικρά παιδιά, μαζί με τη Βούλα ως πρέσβειρες του κλασικού αθλητισμού".

Δεν υπάρχουν ιδανικοί άνδρες και γυναίκες

"Όταν έκανα πρωταθλητισμό δεν είχα κοσμική ζωή. Ήμουν αντικοσμική, όχι αντικοινωνική. Τώρα, μαζί με το Νίκο (ο άνδρας της) κάνουμε πολλά περισσότερα πράγματα. Αυτός είναι το άλλο μισό μου. Είμαι ανασφαλής ως άτομο, αλλά όταν είμαι κοντά του νιώθω σιγουριά. Αισθάνομαι γαλήνη, ηρεμία και δουλεύω με πιο πολύ κέφι".

Είναι ο ιδανικός άντρας;

"Είναι ένας παρά πολύ καλός άνδρας. Δεν υπάρχουν ιδανικοί άνδρες και γυναίκες. Αλλά και εγώ δε θα ήθελα να είναι ο 'Μr. Perfect', γιατί τότε θα ήταν μια αηδία! ".