ΟΚΛΑΔΟΝ

Ο Θέμης Λιβεριάδης γράφει

Σαν τις γάτες εκεί που τηγανίζουν ψάρια (Γ. Σεφέρης )

Με αφορμή την κακοκαιρία εκδηλώθηκε πάλι (ο χρόνος και τα γεγονότα δεν σταματούν) το σύμπτωμα χαμηλής στάθμης της τηλεόρασης, ειδικότερα στον τρόπο ενημέρωσης. Κινδυνολογία, προχειρότητα, αμετροέπεια, απελπιστικά μονότονες επαναλήψεις.

Τα τελευταία χρόνια, για μένα τουλάχιστον, η "αντιπαθής" (αντίθετο του υποκριτικού όρου "συμπαθής") τάξη των δημοσιογράφων αυξήθηκε υπέρμετρα. Έτσι η προσφορά κατάντησε μεγαλύτερη από τη ζήτηση. Οι παρεπόμενες και πολλαπλές ζημιές είναι σαν χαλασμένη μαγιά που φουσκώνει ύπουλα στο ανυπεράσπιστο κοινό.

Πιστεύω ότι παλιότερα η δημοσιογραφία ήταν σαν λειτούργημα που το μετέρχονταν κατά κανόνα προικισμένοι ή ταλαντούχοι. Εδώ και χρόνια, μέσα σ' ένα πρόσφορο έδαφος έλλειψης ουσιαστικής παιδείας και ανυπαρξίας κοινωνικής πολιτικής, πολλοί νέοι το είδαν σαν χρυσή όσο και εύκολη λύση στο χρόνιο πρόβλημα του επαγγελματικού προσανατολισμού, υπέστησαν λοιπόν μία ταχύρυθμη εκπαίδευση από τους σταρ του κλάδου και αυτό ήταν! Πήραν τα μικρόφωνα και τους δρόμους και αμολήθηκαν να κάνουν ρεπορτάζ. Χώρια που το επάγγελμα αυτό τους έδωσε άμεσα και μια δυνατότητα προβολής και δημοσιότητας, από τον πειρασμό της οποίας δεν γλίτωσαν τόσοι και τόσοι, που δεν το είχαν και καμιά ανάγκη.

Έτσι μας προέκυψε άλλη μία τερατογένεση. Δεκάδες τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν ακατάπαυστα 24 ώρες το 24ωρο με σταρ, πρωταγωνιστές και αμέτρητους κομπάρσους σε στούντιο, παράθυρα-πόρτες, και σε ελεύθερα ρεπορτάζ παντός καιρού και τρόπου. Αλλά και τι να γίνουν όλοι αυτοί; Κλέφτες; Κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν παρουσία και μισθό. Κάνουν λοιπόν ό,τι μπορούν. Σκύβουν ακόμη και πάνω στα φέρετρα με ερωτήσεις του τύπου "πώς αισθάνεστε τώρα;"

Διαφημίζουν την είδηση, ιδιαίτερα την κακή, σαν να πρόκειται να τους μείνει στο ράφι. Τον πόλεμο, το θάνατο, τη συμφορά. Μεγιστοποιούν ή ευτελίζουν τα πάντα, προκειμένου να πουλήσουν. Η σχέση τους με το μέτρο, την κυριολεξία και τη γλώσσα είναι σχεδόν κωμική. Δεν δέχονται μύγα στο σπαθί τους. Οποιαδήποτε υπερβολή είναι γι' αυτούς θεμιτή. Γίνεται εν ονόματι της ενημέρωσης. Αυτό το πασπαρτού το τρίβουν ακόμη και στη μούρη του προέδρου της Δημοκρατίας ή της Βουλής. Αν κάποιος τα βάλει μαζί τους αποδεικνύεται ηλίθιος αυτόχειρας. Συσπειρώνονται, συμμαχούν ευκαιριακά και τον εξαφανίζουν.

Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν αυτές, για να επιβεβαιώνουν θλιβερά τον κανόνα.