Εφημερίδα "Μακεδονία"
Η εμβάθυνση παραμένει ευρωπαϊκός στόχος
Το 2005 χαρακτηρίστηκε από την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης και τον αυξανόμενο σκεπτικισμό των Ευρωπαίων πολιτών.
Αντίθετα, το 2006 σηματοδοτεί τις προσπάθειες για προσεκτική επανεξέταση του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος, των ρεαλιστικών προοπτικών του και των ορίων του. Ολοένα και περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι η διεύρυνση του 2004 ήταν σχετικά βεβιασμένη, χωρίς να έχουν αποσαφηνιστεί οι προθέσεις τουλάχιστον των οκτώ ανατολικοευρωπαϊκών χωρών ως προς το όραμά τους για την τελική μορφή της Ε.Ε.
Η πορεία τους στη συνέχεια επιβεβαιώνει μάλλον την προτίμησή τους για μια Ευρώπη ως ενιαία αγορά υπό την ασπίδα ασφαλείας του ΝΑΤΟ και βέβαια των ΗΠΑ. Η ορατή απροθυμία ή και αδυναμία προσχώρησής τους στην ΟΝΕ (π.χ. Πολωνία) αλλά και άλλες σαφείς επιλογές τους αποδεικνύουν ότι δεν έχουν δεδομένη θέση υπέρ της πολιτικής και στρατιωτικής ενοποίησης της Ε.Ε. Αν προστεθεί και η περίπτωση της Βρετανίας, τότε γίνεται αντιληπτή η υπάρχουσα διάσταση απόψεων. Η Ευρώπη όμως έχει αναλάβει συμβατικές και κυρίως πολιτικές δεσμεύσεις και απέναντι στις χώρες των Βαλκανίων, για τη δική τους ενταξιακή προοπτική. Σταθεροποιημένα και ενσωματωμένα Βαλκάνια στην Ε.Ε. θα αποτελέσουν το δεύτερο μεγάλο άθλο της γηραιάς ηπείρου με εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα για τη διασφάλιση της γεωγραφικής ενότητας και της πολιτικοοικονομικής σταθερότητας στο "μαλακό υπογάστριο" της ηπείρου μας.
Επί του παρόντος θα πρέπει να εξευρεθεί με πρωτοβουλία των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών και ιδίως του γαλλογερμανικού άξονα τρόπος λειτουργικής διοίκησης της Ευρώπης των "25" (θέμα επείγον πλέον) μέσω κάποιων προσωρινών ρυθμίσεων μέχρι το 2009, οπότε η νέα ευρωβουλή, που θα εκλεγεί τότε, θα πρέπει να προετοιμάσει πιθανότατα νέες λύσεις για τα εκκρεμή δομικά ζητήματα της Ε.Ε.
Τα Δυτικά Βαλκάνια έχουν μέχρι τότε μια χρυσή ευκαιρία να προωθήσουν την ανασυγκρότησή τους, διευθετώντας τα μεγάλα θεσμικά και πολιτικά ζητήματά τους και εντατικοποιώντας (και με διεθνή βοήθεια) την οικονομική ανασυγκρότησή τους. Έτσι, θα κρατήσουν ζωντανή την ενταξιακή προοπτική τους που θα ολοκληρωθεί μερικά χρόνια αργότερα.
Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, που τίθεται αμείλικτα από τώρα και βέβαια ιδίως μετά το 2009, ενώπιον όλων των ευρωπαϊκών χωρών, αφορά τον τελικό βαθμό εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Αν δεν υπάρξει συμφωνία, τότε ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης, οι χώρες της ΟΝΕ, θα πρέπει να κινηθούν προς πολιτική, αμυντική και περαιτέρω οικονομική ενοποίησή τους. Είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στα κρίσιμα ζητήματα που θέτει η παγκόσμια εξέλιξη. Και είναι αναπόφευκτη συνέπεια του διαφορετικού βαθμού ωρίμανσης των ομάδων κρατών της Ευρώπης, ανάλογα με το χρόνο ένταξής τους αλλά και τη διαφορά στην πολιτική βούλησή τους. Γύρω από αυτόν το μελλοντικό πυρήνα της Ευρώπης θα μπορεί να αναπτύσσονται ομόκεντρες και χαλαρότερες μορφές ενσωμάτωσης και μια ζώνη ειρήνης, σταθερότητας και αυξημένης ευημερίας υπό την ευεργετική επίδραση της Ε.Ε. Οι επιθυμούντες θα μπορούν να εισέλθουν στον πυρήνα, εφόσον πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Για να φθάσουμε όμως εκεί, απαιτούνται τόλμη και πίστη αλλά και σημαντικές αποφάσεις από τις ηγεσίες και τους λαούς της Ευρώπης και προφανώς θυσίες για τον τελικό μεγαλεπήβολο στόχο.
