Οι τρεις σταθερές της εξωτερικής πολιτικής

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ Του ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΝΟΓΛΟΥ

Στο σημερινό σημείωμα θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε το ελάχιστο όριο ασφαλείας που πρέπει να τηρηθεί στα τρία μεγάλα και ανοικτά εθνικά μας ζητήματα.

Με απλά λόγια, την κόκκινη γραμμή του "μη παρέκει", που θα επιτρέψει να εξασφαλίσουμε τα ζωτικά συμφέροντά μας και να σημειώσουμε επιτέλους νίκες στη διεθνή θέση της χώρας μας, που θα αναζωογονήσουν το ηθικό των Ελλήνων, το οποίο τα τελευταία χρόνια αναζητεί στον αθλητισμό κυρίως την ενίσχυσή του.

Στο Μακεδονικό λοιπόν η απειλή και η προσβολή που υφίσταται ο ελληνισμός αφορά περισσότερο τον πολιτισμό, την ιστορία, την ταυτότητά του (μακεδονική άρα και ελληνική). Ο εδαφικός αλυτρωτισμός και η μειονοτική υποκίνηση είναι υπαρκτά ζητήματα εχθρικής προπαγάνδας, αλλά δεν μπορούν να απειλήσουν, τουλάχιστον σήμερα, τον ελληνισμό και το κράτος μας. Συνεπώς εδώ η σταθερή συνιστώσα της εθνικής μας γραμμής πρέπει να είναι: όχι στην ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας αποκομμένης από τον ελληνισμό, όχι στην υποκλοπή της ιστορίας και των νομίμων όρων μας.

Στο Κυπριακό τίθεται θέμα προστασίας του ελληνισμού στην Κύπρο, της ελληνικότητας των εκεί ομοεθνών μας και επίδειξη αλληλεγγύης προς αυτούς. Τίθεται συνεπώς και θέμα προστασίας εθνικού μας χώρου, καθώς η εκεί πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων αποτελεί αυτόχθονα ιστορικό πληθυσμό με συνεχή ιστορία, που ξεπερνά τις τρεις χιλιετίες. Εδώ η κόκκινη γραμμή μας (που ανατρέπει την προσωρινότητα και παρανομία της τωρινής πράσινης γραμμής της στρατιωτικής βίας) επιβάλλει ενιαίο στην ουσία του κράτος, με ισχύουσες τις θεμελιώδεις ελευθερίες, δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης του κυπριακού ελληνισμού και κάθε άλλης εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας και απόρριψη κάθε ξένης υποτέλειας, άμεσης ή συγκεκαλυμμένης.

Στο ζήτημα του Αιγαίου αναφερόμαστε πλέον στην ίδια την ασφάλεια και κυριαρχία της εθνικής μας επικράτειας και στην εξασφάλιση της ενότητας του ηπειρωτικού κορμού της χώρας μας με την πλούσια και διάσπαρτη νησιωτική περιοχή του ιστορικού αρχιπελάγους μας. Μέσα από τη διασφάλιση στο νομικό επίπεδο αλλά κυρίως εφαρμογή στην πράξη των ποικίλων δικαιωμάτων που πληθωρικά παρέχει το διεθνές δίκαιο στη χώρα μας, λόγω του μήκους των ακτών της και κυρίως των νησιών της, στα θαλάσσια ύδατα, στο βυθό και το υπέδαφος, και στον υπερκείμενό τους εναέριο χώρο και το FIR, πρέπει να επιδιωχθεί η εξασφάλιση της περιμέτρου του χερσαίου ελληνικού εθνικού χώρου (ηπειρωτικού και νησιωτικού).

Ταυτόχρονα σε όλες τις θάλασσες που περιβρέχουν ελληνικό έδαφος πρέπει να εγκαθιδρυθούν όλες οι νόμιμες ζώνες δικαιωμάτων, που θα εδραιώσουν την ελληνική παρουσία και τον έλεγχό μας στο υδάτινο και εναέριο τμήμα του ελληνικού εθνικού χώρου, που αποτελεί ένα τετράπλευρο (Κέρκυρα, Κύθηρα, Κρήτη, Ρόδος-Καστελόριζο, νησιά Ανατ. Αιγαίου, Έβρος), το οποίο οφείλει να αναγνωριστεί διεθνώς (και ιδίως από την Τουρκία) ως ζώνη ζωτικών συμφερόντων του ελληνισμού. Το διεθνές δίκαιο και η μέχρι σήμερα ειρηνική και μετριοπαθής πρακτική της Ελλάδος (ως ναυτιλιακή δύναμη) παρέχουν όλες τις αναγκαίες διασφαλίσεις για τα δικαιώματα της Τουρκίας ως παράκτιου κράτους στο Αιγαίο και της διεθνούς κοινότητας στους τομείς της ναυσιπλοΐας και υπέρπτησης. Εδώ η κόκκινη γραμμή επισημαίνει: όχι διακινδύνευση ή απομόνωση των νησιών ή βραχονησίδων, όχι απώλεια ελληνικών νόμιμων δικαιωμάτων στο θαλάσσιο χώρο, στο βυθό (υφαλοκρηπίδα) ή στον εναέριο χώρο.

Αυτούς τους στόχους και αυτά τα εθνικά όρια πρέπει να υπηρετεί και να διασφαλίζει η εξωτερική και αμυντική μας πολιτική ανεξαρτήτως κυβερνήσεων και με βάση τη λαϊκή επίγνωση και στήριξη και τη διακομματική συναίνεση μέχρι πλήρους επιτεύξεώς τους.