Σχόλιον παράδοξον

ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑ

Η προσέγγιση της υπόθεσης των υποκλοπών με κριτήρια νομικά και πολιτικά δεν δίνει τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Είναι κατεξοχήν σύμπτωμα ψυχικής και πνευματικής νόσου. Η ερώτηση, γιατί γίνονται οι παρακολουθήσεις, βγάζει αμέσως και την παθογένεια της πράξης.

Η ανασφάλεια και ο φόβος μού δημιουργούν την ανάγκη να γνωρίσω τον άλλο με ανορθόδοξο τρόπο, ώστε να μπορώ να τον εξουσιάζω με την απειλή της γνώσης της ιδιαίτερης ζωής του, που κατόρθωσα διά της τεχνικής οδού. Η ψυχή μας όμως έχει ανάγκη τη σχέση, την καθαρή επικοινωνία και όχι την εξουσιαστικότητα έναντι του άλλου. Όσο αδυνατούμε να ακούσουμε τις πραγματικές ανάγκες της καρδιάς μας, κρυφακούμε τη ζωή των άλλων. Ο Βig Βrother είναι ο μεγάλος αλλά μοναχικός αδελφός. Όταν παρακολουθώ, οδηγούμαι στην κόλαση της μοναξιάς, έστω και αν φαίνομαι πανίσχυρος, ενώ τη χαρά της σχέσης την κερδίζω όταν συνακολουθώ. Η άσκηση της σχέσης, που είναι υπόθεση ζωής, εμπνέει εμπιστοσύνη και αποδοχή, γκρεμίζει τις οχυρώσεις και οικοδομεί αλήθεια και ειλικρίνεια. Είναι άχρηστη τότε η παρακολούθηση, γιατί υπάρχει η εκούσια εξομολόγηση. Προτιμούμε όμως την παρακολούθηση, γιατί είναι πιο εύκολη και χωρίς προσωπικό κόστος, ενώ η οδός της σχέσης προϋποθέτει καθημερινό σταύρωμα.

Πνευματικά η παρακολούθηση είναι δαιμονική ενέργεια, όχι μόνο γιατί παρεμβαίνει στην ελευθερία του ανθρώπου, αλλά γιατί καθιερώνει την κατάκριση όχι ως πτώση στιγμής αλλά ως συνειδητή αμαρτητική κατάσταση. Προσπαθούμε να συγκεντρώνουμε πληροφορίες για τη μυστική ζωή του άλλου, για να διαμορφώσουμε μία κρίση και άποψη. Η κρίση δεν είναι δικαίωμά μας, όταν ο ίδιος ο Χριστός δεν ήρθε για να κρίνει, αλλά για να σώσει τον κόσμο. Η αγάπη Του παραβλέπει τις αμαρτίες μας και ενεργοποιεί το χαμένο πόθο της καρδιάς μας, που αγνοήσαμε. Η παρακολούθηση ξεχνά ότι ο άνθρωπος δεν είναι πάντα ο ίδιος, ούτε πάντα υπάρχει ταύτιση των λόγων με τις διαθέσεις της καρδιάς, έτσι δεν μπορεί να έχει σωστή κρίση. Όσο δημοσιοποιείται το κακό, τόσο ισχυρότερο γίνεται, τόσο μεγαλύτερη η απελπισία και λιγότερες οι δυνατότητες ίασης.

Η δυσκολία να παρακολουθώ το λόγο της δικής μου καρδιάς γεννά την επιθυμία να ασχολούμαι με τους άλλους με τρόπο που θα με δικαιώνει και θα με κάνει δυνατό. Χάνω την επαφή με την πραγματικότητά μου, εκτός και αν υπάρξει κάποιος που απεριόριστα με αγαπά με τις αδυναμίες μου και τον εμπιστευτώ. Θα ελευθερωθώ, δεν θα παρακολουθώ, αλλά θα κοινωνώ!