Ο ΑΪ-ΝΙΚΟΛΑΣ ΤΩΝ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ, Αλέξης Σεβαστάκης από την "Αυγή":

Όπου να 'ναι δεν αντιχαιρετά τα πετεινά του ουρανού και απειλεί με το σαρακοφαγωμένο δάχτυλο τους κρωγμούς κοράκων, που διεκδικούν τα αφοδεύματα της παραλίας. Και δεν αντέχει το βάρος του ήλιου που κατακάθεται χωρίς έλεος, μουσκεύοντας τον πρωινόν ορίζοντα. Ο παλαιός, απόμαχος καραβοκυρός μπερδεύει πια εμπόριο και πειρατεία, Μαύρη Θάλασσα και Αλεξάνδρεια, Σμύρνη και Οδησσό, Μαρμαρά και κάβο Ματαπά, όλα πλέουν όνειρο και κουβάρι, όλα πτήση και τάνυμα, όλα καλά και άγια, όλα του θεού και της Παναγίας, όλα γλυκά πριν το τίναγμα της τελευταίας πνοής. Ο παλαιός καραβοκυρός περιμένει πάντα στην άκρη της τοπικής ιστορίας, ξένος και μακρινός από τα ακάθαρτα άχυμων επίκαιρων, αδιάβροχος στις σιελορροές αφρισμένων δερβίσηδων, άτρωτος, ανέγγιχτος και αμόλευτος περνάει το σύνορο, αυτός ο αβούλιαχτος απόμαχος βαδίζει σταθερά κρατώντας το παλαμάρι της χαμένης του άγκυρας, κρατώντας το γερό παλαμάρι που δένει θηλιές και σέρνει γκαστρωμένους ιεροκήρυκες, σαλτιμπάγκους αναμορφωτές, χοντρόκωλους ευεργέτες, τιποτένιους αεροκόπανους, τετράποδους μελλοντολόγους, περδόμενους λιβανιστές, αχ αυτός ο αβούλιαχτος θαλασσομάχος των παλαιών έργων, των παλαιών χειρολαβών, ο αλατισμένος καραβοκυρός της πλώρης, της γοργόνας, του Αϊ-Νικόλα, της φουρτούνας, των ανοιχτών θαλασσών περνάει, όπου να 'ναι περνάει το σύνορο, δρασκελίζει το σύνορο, όπου να 'ναι περνάει το σύνορο….

ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΣΤΑ ΤΕΝΑΓΗ…. "Δεν είναι ο θάνατος, αυτός ο μόνος στενός συγγενής, που καταλύει τη φραγή του στόματος και κονιορτοποιεί το έρκος των οδόντων. Δεν είναι ο θάνατος, αυτός ο αδέκαστος ζυγιστής, που εγκαθιστά το απύλωτο και σπηλαιώδες στην στοματική κοιλότητα. Δεν είναι ο θάνατος, αυτός ο λιτός θεριστής, που δοξολογεί την σιελώδη αμετροέπεια, τις αεριώδεις λέξεις των υπερθετικών και τις τερατώδεις κοινοτοπιών.

Δεν είναι ο θάνατος, αυτός ο μέγιστος, και ύστατος και ύπατος σπορέας της ισότητας, που τανύει τη σημασία της συλλογικής παρουσίας, που ανθοκομεί, που εκβιάζει τα δάκρυα και παραμερίζει τα δάκρυα και παραμερίζει το φως από τα υγρά μάτια. Δεν είναι ο θάνατος, αυτός ο θεσπέσιος επισκέπτης, που εκπωματίζει τον κοινόχρηστο βίο, για να εκτιναχθεί ο πίδακας αρετών ή αξιών, αιφνιδίως ανακαλυπτομένων. Δεν είναι ο θάνατος, αυτός ο άωρος ευεργέτης, που μεγιστοποιεί τα ελάχιστα, που φουσκώνει τα συρρικνωμένα της μέτριας καθημερινότητας, που αλείφει τα εαρινά, δοξαστικά χρώματα την πελιδνότητα των ασημάντων. Δεν είναι ο θάνατος, αυτός ο βέβαιος Ερχόμενος, ο λυγερός δραπανηφόρος, που συγκαλεί συναθροίσεις πλήθους, συναριθμήσεις στεναγμών, συνεκτιμήσεις και απροσδόκητες ανατιμήσεις ανύπαρκτων αγαθοτήτων.'… Ο καλός ο θάνατος πέθανε, βουλιάζοντας στα τενάγη του θεάματος και ακροάματος. Ο καλός ο θάνατος απαιτεί σέβας και σιωπή…'".