ΚΑΥΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

"Μας στέρησαν τίτλους"

Ο Άρης συμπληρώνει σήμερα 92 χρόνια ζωής. Ζητήσαμε από τον Αλέκο Αλεξιάδη να μας διηγηθεί στιγμές της πορείας του στην ομάδα…

"Ο Άρης είναι η ζωή μου. Έπαιξα 17 χρόνια στον Άρη, ήμουν πάντα γνήσιος και δεν έχω κανένα παράπονο, γιατί δεν μπορείς να έχεις παράπονα από κάτι που αγαπάς. Θα σου πω για την πρώτη μου εμπειρία με τη φανέλα του Άρη. Ήμουν 17 χρονών, παίζαμε στη Λαμία μπαράζ και κινδυνεύαμε. Παίξαμε με την Προοδευτική, νικήσαμε 3-1, έβαλα δυο γκολ. Μετά παίξαμε με τον Παναιγιάλειο, ήρθαμε 0-0 αλλά ήμασταν ήδη εξασφαλισμένοι. Αυτά γίνονται τη σεζόν 1962 - 63".

Η μεγάλη ομάδα;

Αυτή η δύσκολη κατάσταση, ήταν η αρχή της δημιουργίας της μεγάλης ομάδας του Άρη που άρχισε να δείχνει τη δύναμή της από την περίοδο 1965-66. Φτιάξαμε την καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών για μένα: Χρηστίδης, Πάλλας, Ναλμπάντης, Σπυρίδων, Σεμερτζής, Ραπτόπουλος, Κεραμιδάς, Συρόπουλος , Κωνσταντινίδης, Αλεξιάδης, Παπαϊωάννου. Αυτή ήταν πολύ μεγάλη ομάδα και στο πέρασμα του χρόνου κατέκτησε έναν μόνο τίτλο, ένα κύπελλο. Αυτόν μας άφησαν αυτόν πήραμε. Είχαμε προβλήματα με τη χούντα, ιδιαίτερα με τον Ασλανίδη. Το '72 μας τιμώρησε τη μισή ομάδα, εμένα, τον Συρόπουλο, τον Σπυρίδωνα, τον Σεμερτζή, προσπάθησε να μας διαλύσει την ομάδα. Δεν θα ξεχάσω ένα παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στο Χαριλάου που έπρεπε να λήξει 7-0 και διακόπηκε. Μετά εγώ τιμωρήθηκα με ένα χρόνο αποκλεισμό, ο Συρόπουλος με έξι μήνες, ο Σεμερτζής άλλους τέσσερις. Εκείνος ο Άρης έπρεπε να πάρει τίτλους. Ειδικά μέσα στο Χαριλάου δεν γλίτωνε κανένας, δεν τολμούσε να σκεφτεί ότι θα περάσει από το γήπεδό μας. Όμως δεν μας άφησαν.

Μέσα στο πέρασμα των ετών, μια ομάδα σαν τον Άρη με διαδρομή από το 1914, έχει και μια κοινωνική αναφορά. Πώς τον αντιλαμβάνεστε εσείς;

Όπως όλες οι ομάδες, έτσι και ο Άρης μας, είναι κομμάτι της ιστορίας της πόλης, κομμάτι της κοινωνίας της. Για μένα είναι μια γνήσια Θεσσαλονικιά ομάδα -και οι άλλες είναι- που έχω ταυτίσει με τη ζωή μου.

Το κουβάρι των αναμνήσεών σας για τον Άρη είναι αδύνατον να ξετυλιχθεί σε μια συνέντευξη. Είναι, νομίζω, χρέος απέναντι στις γενιές των Αρειανών, που δεν σας είδαν, αλλά έμαθαν από τους παλιότερους για σας, να αποτυπώσετε τις εικόνες που έχετε κρατήσει στο μυαλό και την καρδιά σας με κάποιο τρόπο. Ίσως με μια αυτοβιογραφία. Θα έχει εξέχουσα θέση στη βιβλιοθήκη κάθε φίλου της ομάδας…

Το σκέφτομαι. Έχω κάνει και μια τέτοια συζήτηση, αλλά είμαι ένας απλός άνθρωπος, δεν έψαξα ποτέ την προβολή και τον τρόπο να κερδίσω κάτι. Πράγματι όμως, αξίζει να μάθουν κάποια πράγματα οι σημερινοί νεαροί Αρειανοί, ίσως και όχι μόνο.

Την τελευταία δεκαετία ο Άρης δοκιμάζεται. Έπεσε δυο φορές στη Β' εθνική. Τι λέτε, θα βρει το δρόμο του;

Ο Άρης είναι πολύ μεγάλος σύλλογος. Πονάω και κλαίω που τον βλέπω στη Β' εθνική, αλλά θα επιστρέψει. Είναι πολύ μεγάλη δύναμη. Θα προχωρήσει μπροστά. Οι Αρειανοί πρέπει να είναι κοντά στην ομάδα. Εγώ πήγα 12 χρονών στον Άρη και εκτός από το ότι έπαιξα 17 χρόνια μπάλα, δεν τον αρνήθηκα ποτέ. Και ούτε πρόκειται…