Οι Θεσσαλονικείς προβληματίζονται και προτείνουν

Στέγαση για τις δυστυχισμένες υπάρξεις

Ρωτάτε, κ. Ζόννε, τι περιμένουμε από το δήμαρχό μας: μα φυσικά, αυτό που επείγει και που δεν παίρνει άλλη αναβολή. Τη στέγαση των δυστυχισμένων αυτών υπάρξεων, που κοιμούνται στο δρόμο. Δεν αφήσαμε αποθήκη που να μην την εξωραΐσουμε, για να στεγάσουμε και τον τελευταίο ατάλαντο "καλλιτέχνη" και δε βρήκαμε ούτε μία, για να στεγάσουμε τους συνανθρώπους μας, με αποτέλεσμα να πεθάνει στην πολιτιστική πρωτεύουσα(!) άστεγος από το κρύο και την πείνα (και ήταν ο δεύτερος). Ξέρουμε βέβαια από τον Σαίξπηρ, ότι η συχνή επαφή με τη φρίκη κάνει τη φρίκη να ξεθωριάζει, αλλά και να παραπονιόμαστε που δεν μπορούμε να χάσουμε τα περιττά κιλά μας, την ώρα που ανθρώπινα όντα ψάχνουν στον κάδο των σκουπιδιών για τροφή, αυτό πια είναι παραπάνω από ύβρις.

Όπως και να 'χουν τα πράγματα, δε θα πούμε πως είναι αδιανόητο, ύστερα από τόσους αιώνες πολιτισμού, να πεθαίνει άνθρωπος στο δρόμο, ούτε ότι για λόγους αισθητικής τουλάχιστον θα πρέπει να μαζέψουμε τα ανθρώπινα ράκη μακριά από τα καινούργια θέατρά μας και τα μέγαρα μουσικής (η γράφουσα είναι και θεατρόφιλη και φιλόμουση, αλλά κανένας γνήσιος φίλος των μουσών δεν μπορεί να απολαύσει τα δημιουργήματα της τέχνης, όταν συνάνθρωποί μας δοκιμάζονται τόσο σκληρά). (Θα πούμε μόνο εντελώς εγωιστικά ότι κινδυνεύει η υγεία μας από τους αστέγους, πως δεν έχουν πού να πλυθούν, πως δεν περνούν ποτέ από ιατρική εξέταση και που χρησιμοποιούν τις εισόδους των σπιτιών μας ως τουαλέτες. "Ο δήμος μας είναι φτωχός" θα μας πουν, εμείς θα ρωτήσουμε όμως πόσο κοστίζουν οι δεξιώσεις, όπου ρέει η σαμπάνια για τους διαφόρους "μαϊντανούς", όταν πλούσιες χώρες προσφέρουν απλώς ένα αναψυκτικό σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Δήμος, βέβαια, δεν είναι μόνο ο δήμαρχος και οι σύμβουλοι, αλλά και ο καθένας από μας και πολλοί Θεσσαλονικείς είναι πολύ πιο εύποροι από το Μ. Βασίλειο, που έκανε την πατρίδα του ένα απέραντο ευαγές ίδρυμα. Αφού λεγόμαστε Χριστιανοί οφείλουμε να τον θυμόμαστε και να ξέρουμε όσα έλεγε σχετικά με τη φτώχεια: "Εσύ που έχεις στο σπίτι σου ρούχα ή τρόφιμα παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα, τα κλέβεις από τους φτωχούς και αμαρτάνεις το ίδιο με το ληστή και τον άρπαγα". Λέμε συχνά με πλήρη ξενοιασιά ότι δεν έχουμε τύψεις, αφού δεν βλάψαμε κανέναν, ξεχνούμε όμως τη Δευτέρα Παρουσία, όπως την περιγράφει ο Ματθαίος: Ο Μέγας Κριτής δεν μας ελέγχει για το κακό που κάναμε, αλλά για το καλό που δεν κάναμε. Ας βγούμε, λοιπόν, από τη μακαριότητά μας, ο Χριστός περιφέρεται ανάμεσά μας με τη μορφή του άστεγου και πεινασμένου αδελφού Του, του "ελαχίστου" και από τους δύο συμπολίτες μας, που πέθαναν μια κρύα νύχτα αβοήθητοι στο δρόμο, δεν στοιχειώνει μόνο το δημαρχείο, αλλά ολόκληρη η πόλη μας.

ΜΑΡΙΑ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ