Σχόλιο στις επιστολές στην εφημερίδα

Φίλες και φίλοι αναγνώστες,

Το 'χουμε αρκετές φορές επισημάνει στο "Σχόλιό μας" και το ξαναεπισημαίνουμε: Χαιρόμαστε πάντα για τις επιστολές, που στέλνετε στη "Μακεδονία" κι αυτό, γιατί κάθε μία επιστολή είναι και ξεχωριστή, εκφράζει το δικό της κόσμο, εκπέμπει το μήνυμά της, διατυπώνει, ακόμη, μια σκέψη, μια ανησυχία, διαμαρτυρία και γιατί όχι: Και καταγγελία.

Οι επιστολές αυτές με το περιεχόμενό τους συντελούν κάποτε στη λύση προβλημάτων, πότε πότε στον εμπλουτισμό των γνώσεών μας, άλλοτε στο να βλέπουμε παραπέρα και μερικές φορές στην εγρήγορση όλων μας.

Οι επιστολογράφοι βοηθούν, άθελά τους ίσως ακόμα κι εμάς τους δημοσιογράφους, που δεν είναι δυνατόν να καταγράφουμε τα πάντα. Το "τρίτο μάτι" είναι πάντα χρήσιμο στη ζωή στην περαιτέρω έμπνευση, ερεθίζει, σε βγάζει και από τις συνήθειές σου.

Έτσι, η εφημερίδα "Μ" -μέσα από την επιστολή αναγνώστριάς μας- με τίτλο "Σπίτια ανοχής, αντοχής" οδηγήθηκε σε σχετικό ρεπορτάζ. Επίσης, η επιστολή αναγνώστριας και αναγνώστη που με τα γραφόμενά τους στηλιτεύουν την κακή ρύθμιση των σηματοδοτών της πόλης μας, της Θεσσαλονίκης, δεν άφησε την εφημερίδα "Μ", αδιάφορη. Πέρα από τις επαφές που είχαμε με διάφορες υπηρεσίες, με σκοπό να δοθεί μια λύση στο πρόβλημα, πάλι η εφημερίδα "Μ" αναμόχλευσε το πρόβλημα, σχετικά με την κακή ρύθμιση των σηματοδοτών της πόλης, κάνοντας και παρουσιάζοντας αναλυτικό ρεπορτάζ.

Συγκινητική ήταν η ανταπόκριση αναγνώστριας, της οποίας, η επιθυμία είναι να μείνει ανώνυμη με ένα τηλεφώνημά της στην εφημερίδα "Μ". Η αναγνώστρια, διαβάζοντας τις επιστολές της κ. Α. Γαβριήλογλου και της κ. Γ. Στογιάννη, για την κατάντια και την εγκατάλειψη του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα υποσχέθηκε βοήθεια μέσα από διασυνδέσεις, που φαίνεται να έχει.

Ο αναγνώστης κ. Ε. Γιουλούντας μας εμπλούτισε αλλά και μας συγκίνησε ειλικρινά με την επιστολή του. Συμπληρώνοντας, το πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα του κ. Αλμπέρτου Ναρ, με τίτλο "Οι μυθικοί Αλλατίνι", στις "Επιλογές" του μηνός Σεπτεμβρίου επισημαίνει ακόμη μερικές ευαίσθητες πλευρές του "μύθου Αλλατίνι". Όπως: Ο Ρομπέρτος Αλλατίνι είχε υπαλλήλους Έλληνες, Εβραίους και Τούρκους. Προτιμούσε, όμως, τους Έλληνες, γιατί ήταν πολύ εργατικοί, έντιμοι και εκτιμούσαν πολύ τον εργοδότη τους". Στη συνέχεια, ο κ. Γιουλούντας σημειώνει: "Οι υπάλληλοι και οι εργάτες προς τιμή του Ρ. Αλλατίνι έστησαν την προτομή του στον πρώτο όροφο του Μύλου. Ακόμα και οι Γερμανοί στην κατοχή δεν άγγιξαν και δεν αφήρεσαν την προτομή. Πολύ αργότερα η προτομή αφαιρέθηκε για άγνωστους λόγους".

Γιατί αυτό όμως; Αφού, ο Ρομπέρτος Αλλατίνι καθώς και ο γιος του Μωυσής, υπήρξαν ευεργέτες της πόλης της Θεσσαλονίκης. Πέρα από το γεγονός ότι συντελούσαν στην οικονομία και στην ελάττωση της ανεργίας, που υπήρχε τότε στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με τα γραφόμενα του κ. Γιουλούντα, οι Αλλατίνι ενήργησαν, ώστε να αποκτήσει η πόλη μας ηλεκτροφωτισμό (το 1908), τροχιοδρόμους και δίκτυο ηλεκτροδότησης.

Φίλες και φίλοι αναγνώστες,

Δεν είναι ενδιαφέροντα και χρήσιμα και γεμάτα από αισθήματα επικοινωνίας, όλα αυτά τα παραπάνω που γράφονται από επιστολογράφους ή και δεν είναι αξιοπρόσεκτο, ότι στις "Επιστολές στην εφημερίδα" συμμετέχουν και νέοι και νέες;

Η επιστολή της ασκούμενης δικηγόρου, της Ζωής Μιζέλη, ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και πέρα για πέρα λογική. "Πώς", γράφει, "θα βρούμε εργασία εμείς οι νέοι, όταν μας ζητούν, όπου κι αν πάμε προϋπηρεσία";

Πώς, Ζωή μου; Αφού, οι νέοι κάποτε πρέπει να αρχίσουν, να απασχοληθούν, να δουλέψουν, ώστε να μπορούν στη συνέχεια να παρουσιάζουν ένα βιογραφικό με προϋπηρεσία.

Στις βόρειες χώρες της Ευρώπης υπάρχει το εξής σύστημα: Οι δημόσιες υπηρεσίες ή οι ιδιωτικές επιχειρήσεις υποχρεώνονται από την πολιτεία να κάνουν προσλήψεις ανειδίκευτων νέων που έχουν τελειώσει σχολές. Πράγμα που γίνεται εν μέρει κι εδώ (κάρτα ΟΑΕΔ, κ.ά. ). Η διαφορά είναι, ότι στις βόρειες αυτές χώρες ο εργοδότης, είτε είναι δημόσια υπηρεσία είτε ιδιωτική, είναι υποχρεωμένος να πληρώνει και ν' ασφαλίζει τους μαθητευομένους.

Η χώρα μας, βέβαια, αντί να προοδεύει, να μιμείται, έστω, τα καλά συστήματα άλλων χωρών ή ακόμη και να βάζει τη φαντασία της να δουλέψει, στήνοντας καινοτόμους θεσμούς χρήσιμους και παραγωγικούς για τους νέους προ πάντων, συνεχίζει να λειτουργεί με ρουσφέτια, που είναι σε βάρος της αξιοκρατίας και της αξιοπρέπειας.

Εδώ, όταν οι πολιτικοί πήραν, αναδρομικά, την έτσι κι αλλιώς αδρή αποζημίωσή τους, δήλωσαν, λες και δεν ζουν σ' αυτόν τον τόπο, ότι και οι συνάδελφοί τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παίρνουν την ίδια αποζημίωση.

Δεν κάνανε όμως κανένα λόγο, για τις υψηλές συντάξεις και τους υψηλούς μισθούς των Ευρωπαίων.

Κι εμείς, ο λαός, σιωπήσαμε. Στην Αγγλία, στη Γερμανία και αλλού, έτσι και ακριβαίνει το αυγό, το κρέας κτλ., μισή δραχμή, ας πούμε, ο γυναικείος πληθυσμός, κυρίως, αυτών των χωρών κάνει αποχή.

Έτσι, αντιδράσεις αποτελεσματικές υπάρχουν πολλών ειδών. Ας θυμηθούμε τη Λυσιστράτη (αυτή που λύνει το στρατό) με την πρωτάκουστη διαμαρτυρία που την εξέφρασε με την αποχή των γυναικών από τον έρωτα, έως να αποφασίσουν οι άνδρες να σταματήσουν πια τον πόλεμο. (Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για έργο, που στηρίζεται στις σχέσεις των δύο φύλων αλλά για έργο με θέμα πολιτικό).

Μια Λυσιστράτη, μια Αντιγόνη καταφέρνει να τα βάλει με άνδρες, με άνδρες ισχυρούς, δίχως απεργίες κι εμείς οι σύγχρονοι θεωρούμε την απεργία ως το καλύτερο μέσον.

Αδιαφορώντας, βέβαια, πόσο οι απεργίες βλάπτουν την οικονομία και όλους εκείνους που δεν έχουν κανένα φταίξιμο.

Παράξενο που εμείς οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι μόνο στις απεργίες.

Για τη στήλη επιστολών

ΜΑΡΙΑ ΖΟΝΝΕ