Είτε θέλουμε, είτε όχι, θα επιστρέψουμε στους Αρχαίους

Κ. Ζόννε,

Πριν λίγες μέρες ο Κίσινγκερ, δήλωσε ότι ζούμε σε περίοδο αναλγησίας του καπιταλισμού. Ακόμα, πριν λίγο καιρό, ένας άλλος διάσημος διατύπωσε την άποψη, ότι απαιτείται να γεννηθεί ένας σύγχρονος Μαρξ.

Όμως, κανείς, μα κανείς δεν επισημαίνει, ότι η θεωρία του Μαρξ στηρίχτηκε στον Αριστοφάνη( (Εκκλησιάζουσες) ή ότι ο Χριστιανισμός βρήκε έδαφος, κυρίως, χάρη στη φιλοσοφία του Σωκράτη ή και στο έργο του Μ. Αλεξάνδρου.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, παρατηρούμε, ότι ο αιώνας μας εξόρισε την αλήθεια και την καλλιέργεια και θεοποίησε το χρήμα.

Πριν λοιπόν, από 2.500 χιλιάδες χρόνια ο Αριστοτέλης δίδασκε: "Αρετή, συ, που είσαι η ωραιοτέρα επιδίωξις δια τον άνθρωπο".

Κι ένας άλλος σπουδαίος σημειώνει: "όταν αγωνίζεσαι για το ψωμί σου το πρόβλημα είναι υλικό, αλλά όταν αγωνίζεσαι για το ψωμί του διπλανού σου, το πρόβλημα τότε μεταβάλλεται σε πνευματικό".

Τι άλλο να μας πουν οι φιλόσοφοι για να κατανοήσουμε ότι η ύλη δεν είναι το παν και ότι η ύλη είναι "υγιής", όταν συνδυάζεται με την αλήθεια, την ομορφιά και την αλληλεγγύη.

Γι' αυτό και οι πλούσιοι βοηθούσαν τους φτωχούς και βοηθούν εν μέρει, γι' αυτό και οι πλούσιοι ευεργετούσαν την πολιτεία, τις τέχνες και τα γράμματα.

Στην αρχαία Ελλάδα, λέει, μπορούσε κανείς να μετρήσει περισσότερα αγάλματα, παρά κατοίκους.

Πρόκειται για την πιο υπέροχη και αδιάλειπτη εκπαίδευση με τα μάτια.

Τότε, οι ρήτορες ακόμα και οι ζητιάνοι με τα τραγούδια τους αναφέρονταν σ' ένα Θεό, σ' έναν ήρωα ή στις περιπέτειές του. Τι αδιάκοπη συντήρηση, αλήθεια, αυτής της εκπαίδευσης που είχε ήδη γίνει με τα μάτια!

Από την Αναγέννηση και μετά οι αιώνες κυλούσαν, μάλλον, ομοιόμορφα, ως προς τις αξίες, τα ταμπού και τις συνήθειες. Όμως, ο 20ος αιώνας ξεχώρισε και κατάντησε να μη μοιάζει με κανέναν προηγούμενο αιώνα. Ξεχώρισε, με τη βιομηχανική επανάσταση, με τα επιτεύγματα και τους εφιάλτες που "επέτυχε". Ο 20ος αιώνας κατόρθωσε να φέρει τα πάνω - κάτω. Ήρθε, για να φέρει την ευμάρεια, για να εμπορευματοποιήσει τα πάντα, για να διαμορφώσει αθλητές, οι οποίοι αποποιούνται πλέον την προστάτιδά τους την Άρτεμη. "Ω! Θεά που με το θάρρος σου μεθάς αντρειωμένους…

… Θεά και μόνον εσύ έκανες στο χέρι μου, να ανθήσει τούτη εδώ η δάφνη".

Τώρα καταλαβαίνει κανείς, γιατί είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, είναι επιτακτική η ανάγκη να επιστρέψουμε στους αρχαίους Έλληνες και στα ιδανικά που δίδασκαν και εφάρμοζαν.

Κι ας μην ξεχνάμε, ότι οι πρόγονοί μας -παρά την καλλιτεχνική τους δημιουργία και παρά τη χρυσοκεντημένη μυθολογία τους- υπήρξαν άριστοι επιχειρηματίες, πανούργοι έμποροι και ναυτικοί.

Ευχαριστώ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ