Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Διάφορα :: Χρονογράφημα

( face off :: 10/2/2006 20:20:56) 

Face off

Στην Ελλάδα η τηλεοπτική δημοκρατία εξυπακούει, για τους πολιτικούς, συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως: είτε είσαι άσχετος υπουργός είτε άριστος, ο κόσμος βαριέται να σε βλέπει μετά από ένα ορισμένο όριο στα κανάλια και πρέπει να ανασχηματιστείς, όπως γίνεται με τις εκπομπές: ανεξάρτητα από το πόσο πετυχημένη είναι μια εκπομπή, οφείλει μετά από ένα όριο να σταματάει. Το γατάκι ψόφησε.

Είναι το λεγόμενο σύνδρομο του μαϊντανού: η κατάχρηση τηλεοπτικής παρουσίας, την οποία εξυπακούει κάθε υπουργική θέση, φέρνει τον κορεσμό της φάτσας του υπουργού στα μάτια του τηλεθεατή, ο οποίος ασυναίσθητα απαιτεί νέο προϊόν. Νέα παρουσιάστρια.

Δεν είναι αντιτουριστικές κάποιες φάτσες παλιών υπουργών του ΠΑΣΟΚ, επειδή απέτυχαν στο λειτούργημά τους, αλλά γιατί εξάντλησαν τα εργοστασιακά τους (τηλεοπτικά) χιλιόμετρα. Μπούχτισε ο κόσμος να τους βλέπει, ασχέτως του τι καλό ή κακό έκαναν και τι λένε. Κι εδώ η κόπωση ισχύει, όπως και στα αυτοκίνητα: δεν έχει σημασία πόσο παλιό είναι το μοντέλο αλλά πόσα χιλιόμετρα έκανε. Μετά πάει για απόσυρση, για ζούληγμα. Αυτήν ή ΚΑΙ αυτήν την έννοια έχει πλέον ο εκάστοτε ανασχηματισμός: φρέσκιες φιγούρες στην TV, αφάγωτες. Ανανέωση του φαίνεσθαι.

Καθόσον στα σημερινά δεδομένα μετρά περισσότερο η επίφαση και η επικοινωνία: ποσώς μας ενδιαφέρει αν η γυναίκα του Καίσαρος είναι παρθένος και από πού, αρκεί για λίγο καιρό να φαίνεται ότι είναι ανέγγιχτη, μέχρι να βρούμε καινούργια.

(Γιατί ο Μπερλουσκόνι έκανε λίφτιγκ, έβαλε καινούργια μαλλιά και υποσχέθηκε να μην κάνει σεξ ως τις εκλογές; Για να φιλοτεχνήσει την εικόνα μιας νέας παρθενίας).

Ο ανασχηματισμός είναι είδος παρθενορραφής. Είναι η απαίτηση της αναγέννησης, ένα είδος πολιτικής ανάστασης, μια πρόσκαιρη προσπάθεια υπέρβασης της φθοράς - γιατί, άμα το δεις λογικά, ένας υπουργός αρχίζει να αποδίδει στα δύο χρόνια: έχει μάθει τη δουλειά, έχει κρυσταλλώσει ομάδα συνεργασίας, έχει εξοικειωθεί πώς να παίζει με τα ματσούκια της TV, έχει δείξει κάποιο έργο. Ε, απάνω εκεί τον αλλάζουν, γιατί η τηλεοπτική αρένα απαιτεί νέα πρόσωπα μονομάχων. Έτσι κι αλλιώς ο πολιτικός λόγος είναι αφασικός και αυτιστικός, οι περισσότεροι πολιτικοί μιλούν με κασέτα, οπότε τι μετράει τελικά; Το πρόσωπο. Η παρουσία. Οι τηλεθεατές και ψηφοφόροι απαιτούν νέες, συμπαθείς, ωραίες ή γραφικές φάτσες - κι αν μπορεί να λέει και πέντε κομματικά κλισέ και δεν μουγκρίζει, ακόμα καλύτερα.

Τα αναλώσιμα πάλιωσαν, πρέπει ν' αλλαχτούν. Απ' την άλλη, είναι και οι λοιποί βουλευτές που θέλουν κι αυτοί να παίξουν με υπουργικά κουβαδάκια, έχουν φιλοδοξίες, ζητούν την ανταμοιβή των αγώνων που έκαναν υπέρ του έθνους. Τα λύτρα πρέπει να πληρωθούν, αλλιώς υπάρχει δυσαρέσκεια στο εκκλησίασμα, φωνασκούν οι παρεπίδημοι - πρέπει όλοι να πάρουν μια τζούρα εξουσίας, να ακούσουν τη μυθική προσφώνηση:

- Κύριε υπουργέ… Στο μεταξύ, οι καινούργιοι μέχρι να μάθουν θέλουν άλλα δύο χρόνια και μόλις μάθουν έρχονται οι εκλογές - οπότε ξαναλλάζουν. Ποιος προλαβαίνει να κάνει έργο; Να τελειώσει την παρτίδα; Αυτό δεν έχει καμιά σημασία, το είπαμε. Ο αντίπαλος έχει για σένα την εικόνα που φιλοτεχνείς εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Αυτό είναι το βασικό μυστικό. Ο ανασχηματισμός είναι ένα νέο τηλεοπτικό πρόγραμμα - μ' αυτούς τους όρους σκέφτεται ένας πρωθυπουργός που θέλει να πετύχει. Το είπε ο Αξελός: "Αλληλουχία του θεατρικοποιημένου κενού". Κι η πολιτική ουσία; Γιατί είμαστε βέβαιοι πως με κάποιον τρόπο πρέπει, πλέον, οπωσδήποτε να υπάρχει;