Προσοχή στην παιδεία

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γίνεται μια εκτίμηση πώς και πόσοι φοιτητές θα εισαχθούν στα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα με αφορμή την ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας για τον αριθμό των εισακτέων ανά σχολή. Λίγο νωρίτερα το ίδιο υπουργείο είχε ανακοινώσει πως η εισαγωγή φέτος θα γίνει με την προϋπόθεση ότι οι εξεταζόμενοι θα πετύχουν τουλάχιστον τη βάση, που είναι το δέκα. Τι πιο φυσικό, θα έλεγε κανείς. Όμως, στην Ελλάδα δεν ισχύουν πάντοτε τα προφανή, για πολλούς και ευνόητους λόγους.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 2

Προσοχή στην παιδεία

Το επίπεδό της, από κάθε άποψη, μηδέ της εκπαιδευτικής ποιότητας των φοιτητών εξαιρουμένης, είναι χαμηλό

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 1

Πολλοί φοβούνται ότι θα είναι μεγάλος ο αριθμός των εξεταζόμενων που δεν θα πετύχουν τη βάση και έτσι οι υποψήφιοι δεν θα μπορέσουν να σταδιοδρομήσουν σε πανεπιστημιακή καριέρα και αρκετές ελληνικές πόλεις, στις οποίες λειτουργούν εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν θα απολαύσουν την οικονομική ενίσχυση που συνεπάγεται η παραμονή των σπουδαστών σε αυτές. Το θέμα μας απασχόλησε και προσφάτως και αναρωτηθήκαμε πώς είναι δυνατόν ακόμη και δημοτικοί άρχοντες να αδιαφορούν για την ποιότητα των σπουδαστών μπροστά στο τοπικό οικονομικό όφελος.

Η απάντηση είναι εύκολη και παραπέμπει στην οικονομική καχεξία και στον υψηλό βαθμό ανεργίας που ταλανίζει την ελληνική ύπαιθρο. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση είναι αν και πότε η πολιτεία, αλλά και οι πολίτες ως κοινωνικές μονάδες θα αποφασίσουν για την αναβάθμιση αυτού που λέμε ανώτερη και ανώτατη παιδεία.

Έχει μεγάλη σημασία εκεί που έφθασαν σήμερα τα πράγματα. Το επίπεδο της παιδείας από κάθε άποψη, μηδέ της εκπαιδευτικής ποιότητας των φοιτητών εξαιρουμένης, είναι χαμηλό. Ίσως πολλοί γονείς, αγκυλωμένοι σε στερεότυπα του παρελθόντος, να επιδιώκουν πάση θυσία το παιδί τους να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο, ακόμη και χωρίς εξετάσεις, και από κει και πέρα βλέπουμε. Κάποτε θα τελειώσει. Έτσι που λειτουργούν σήμερα τα πανεπιστήμια, έχουν δίκαιο. Αν κάποιος ενδιαφερόμενος εγγραφεί στο πανεπιστήμιο, κάποτε θα τελειώσει, έστω και μετά δέκα ή είκοσι χρόνια. Είναι το φαινόμενο των καλούμενων αιώνιων φοιτητών.

Είναι, όμως, αυτό που επιζητά σήμερα η ελληνική ανώτατη εκπαίδευση; Όχι φυσικά. Στα χάλια που έχει σήμερα η παιδεία μας σε κάθε βαθμίδα της, κάποια βάση εισαγωγής, υποστηρίζουν οι μεν, είναι αναγκαία. Τουλάχιστον αυτοί που θα εισαχθούν θα είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους. Ειρήσθω εν παρόδω, και με αυτό το σύστημα τα σχόλια που ακούγονται για τους εισαγόμενους φοιτητές από τους πανεπιστημιακούς δασκάλους δεν είναι καθόλου κολακευτικά.

Υπάρχουν, όμως, και οι εκείνοι που λένε πως η ανώτερη και ανώτατη παιδεία πρέπει να είναι ανοικτή σε κάθε ενδιαφερόμενο και μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα να ελέγχονται αυστηρά για τις γνώσεις τους οι φοιτητές. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να λειτουργήσει έτσι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πλανάται πλάνην οικτράν. Η ιστορία με τους σπουδαστές των ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και άλλες γαργαλιστικές υποθέσεις σε ανώτατα ιδρύματα μαρτυρούν του φόβου το αληθές. Μήπως οι γονείς πρέπει να σκεφθούν λίγο πιο σύνθετα το μέλλον των παιδιών τους;