Οι υπερβολές στους χώρους των βρεφών και νηπίων

Βελτιώνουμε τις συνθήκες της ζωής μας ή ακολουθούμε ένα τρόπο διαβίωσης, που επιτρέπει η άνοδος του εισοδήματος, σε αντίθεση με τα παράπονα που εκφράζονται για ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας; Αποκτήσαμε πολυτελή σαλόνια, με ηλεκτρονικές συσκευές που ρυθμίζουν διάφορες λειτουργίες και μοιάζουν με αίθουσες εκθέσεων έργων τέχνης, διαμορφώσαμε κρεβατοκάμαρες που μοιάζουν με σκηνικά θεατρικών έργων και κατασκευάσαμε κουζίνες που μοιάζουν με χώρους διαστημικών σταθμών, από αυτούς που προβάλλει η τηλεόραση. Για τίποτε από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να έχει κανείς αντίρρηση. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν συμπαθούν το κλασικό. Δικαίωμά τους. Είναι θέμα γούστου. Άλλοι επιθυμούν πολύ φως και άλλοι προτιμούν χώρους σκιερούς. Όλα είναι ανθρώπινα. Η αισθητική του καθενός, που έχει σχέση με το σπίτι του, είναι προσωπική του υπόθεση. Ο καθένας έχει διαμορφώσει στη σκέψη του ένα περιβάλλον, στο οποίο επιθυμεί να περάσει τον περισσότερο χρόνο της ζωής του και εφόσον έχει την οικονομική δυνατότητα και με την καθοδήγηση ενός ταλαντούχου διακοσμητή, μπορεί να υλοποιήσει το όνειρό του.

Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι το σημείο να αρχίζει η διαμόρφωση του χώρου του παιδιού από τη στιγμή που θα έλθει στη ζωή, με ένα σωρό υπερβολές, τότε διαπιστώνεται μια ασυνήθιστη συμπεριφορά, που πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διερεύνησης από την πλευρά της παιδοψυχιατρικής.

Ιδού η άποψη γνωστής διακοσμήτριας: "Το παιδί από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο δέχεται καθημερινά επιδράσεις από το περιβάλλον, παράγοντας καθοριστικός για την πορεία και την εξέλιξή του. Γι' αυτό το λόγο, το δωμάτιό του θα πρέπει να είναι ζεστό, ήσυχο, φωτεινό, με σταθερή θερμοκρασία, δίπλα στο δωμάτιο των γονέων, για να το νιώσει δικό του και να το αγαπήσει".

Κι εσύ, ο απλοϊκός πολίτης, κάθεσαι και σκέπτεσαι: Ο Ωνάσης και ο Μποδοσάκης στον επιχειρηματικό τομέα, ο Φλέμιγκ και ο Αϊνστάιν στον επιστημονικό τομέα, ο Σεφέρης και ο Ελύτης στον πολιτιστικό τομέα, γεννήθηκαν και από βρέφη έγιναν νήπια σ' ένα τέτοιο περιβάλλον; Το τι προτείνεται για το παιδικό δωμάτιο είναι αδύνατο να περιγραφεί. Το κρεβατάκι καλό θα είναι να έχει και ρόδες. Το στρώμα πρέπει να είναι κατασκευασμένο από φυσικά οικολογικά υλικά και να έχει τρύπες αερισμού. Προτείνεται και μια αναπαυτική πολυθρόνα για τη μητέρα, για τα "δύσκολα βράδια". Τα φωτιστικά που προτείνονται, αν τοποθετηθούν όλα, θα δημιουργούν την εντύπωση καμπίνας πιλότου αεροπλάνου. Όσο για το δάπεδο, αυτό μπορεί να κατασκευαστεί και από φελλό.

Αλλά και οι τοίχοι παίζουν σημαντικό ρόλο κατά τους διακοσμητές. Ένας από αυτούς υποστηρίζει: "Για τους πιο απαιτητικούς και πρωτοποριακούς υπάρχει η λύση της δημιουργίας ενός σκηνικού, δηλαδή να ζωγραφίσετε στον τοίχο ένα παραμύθι. Αν ο χώρος δεν έχει ιδιαίτερα ανοίγματα, μπορείτε να ζωγραφίσετε ένα παράθυρο με θέμα ένα ειδυλλιακό τοπίο".

Κι ο απλοϊκός πολίτης διερωτάται: "Καλά, ο Ραφαήλ, ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι, ο Μιχαήλ Άγγελος, σε τέτοια υπνοδωμάτια άνοιξαν τα μάτια τους;". Μέσα σε τέτοια σπατάλη;

Επειδή δεν αναπτύσσονται από ανθρώπους άσχετους απόψεις για την παιδική ψυχή, ένας Αμερικανός συγγραφέας, σε ένα θαυμάσιο διήγημά του, έδωσε ένα παράδειγμα συμπεριφοράς, που δεν θα μπορούσαν να το διδάξουν ούτε εκατό καθηγητές πανεπιστημίου: Ήταν ένα ευτυχισμένο νεαρό ζευγάρι, με ένα πεντάχρονο γιο. Η μητέρα όμως πέθανε ξαφνικά. Ύστερα από λίγο καιρό, ο πατέρας πήρε το αγόρι, για να ζήσουν λίγες ημέρες σε ένα μικρό αγρόκτημα, που είχαν έξω από την πόλη. Την πρώτη βραδιά, ο πατέρας αντιλήφθηκε πως ο μικρός αισθανόταν φόβο, καθώς ξάπλωνε στο κρεβάτι του. Τον φόβιζε το σκοτάδι. Ήταν έξυπνος άνθρωπος και κατάλαβε αμέσως τι έπρεπε να κάνει.

-Εγώ δεν έχω διάθεση να κοιμηθώ τόσο νωρίς, είπε στο παιδί. Θα καθίσω στο σαλόνι και θα διαβάσω ένα βιβλίο.

Φίλησε το γιο του και βγήκε από το δωμάτιο, αφήνοντας με μια δήθεν αδιάφορη κίνηση μισάνοιχτη την πόρτα, για να φαίνεται το φως του σαλονιού. Κατόπιν κάθισε σε μια πολυθρόνα κι άρχισε να διαβάζει το βιβλίο του. Άλλωστε, ήταν μια παλιά του συνήθεια, να διαβάζει λίγο, πριν κοιμηθεί. Το ίδιο επαναλήφθηκε αρκετές φορές. Σε μια εβδομάδα ο μικρός είχε χαλαρώσει. Και κάποιο βράδυ φώναξε στον πατέρα του:

-Μπαμπά, κλείσε την πόρτα, γιατί με ενοχλεί το φως.

Όταν έχεις τέτοιους γονείς, τι να τα κάνεις τα "παλ" χρώματα στους τοίχους και τις απαλές κουβερτούλες στα κρεβατάκια με τις ρόδες; Κάτι τέτοιες περιπτώσεις σε προβληματίζουν και σε υποχρεώνουν να διερωτάσαι μήπως το έχουμε παρακάνει. Όταν το βρέφος ή το νήπιο αναπτύσσεται σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τι θα ζητήσει αργότερα; Κι όταν γίνει έφηβος και νεαρός άνδρας, ποια θα είναι η αντοχή του;