Ο δυναμισμός των οπλιτών των ειδικών δυνάμεων

Ο δημοσιογράφος έκλεισε το τηλέφωνο και χαμογέλασε. Το πρόσωπό του έδειχνε ικανοποίηση. Επιτέλους, θα τον άφηναν ήσυχο. Τώρα, μπορούσε να αρνηθεί την εξυπηρέτηση, προβάλλοντας πλήρη αδυναμία. Μπροστά του είχε ανοιγμένη την εφημερίδα, στη σελίδα που δημοσιευόταν η απόφαση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, για το χρόνο που θα υπηρετούσαν υποχρεωτικά οι στρατεύσιμοι, σε διάφορες νευραλγικές περιοχές… Ήταν από τους πιο ικανούς στρατιωτικούς ρεπόρτερ και είχε πολλές γνωριμίες. Το γεγονός αυτό ήταν η αιτία που δεν σταματούσε να κουδουνίζει το τηλέφωνο στο σπίτι και στο γραφείο. Συγγενείς και φίλοι τον θυμόντουσαν ύστερα από χρόνια, για να μεσολαβήσει, προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία ο γιος τους στη Θεσσαλονίκη. Και σαν να μην έφθανε η ενόχληση των συγγενών και φίλων, ορισμένες φορές αισθανόταν και την καταπίεση της γυναίκας του:

-Μια χάρη θα κάνεις, καημένε!

Άλλες φορές του έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό:

-Ο Γιωργάκης απειλεί πως θ' αυτοκτονήσει!

Από εδώ και πέρα όμως, τέρμα οι πιέσεις. Χαμογέλασε ακόμη μια φορά. Εκείνη τη στιγμή πέρασε από δίπλα του ο αρχισυντάκτης.

-Γελάς μόνος σου; τον ρώτησε.

Ο δημοσιογράφος του εξήγησε το λόγο για τον οποίο αισθανόταν ευχάριστα.

-Κι εγώ τα ίδια αντιμετωπίζω, γέλασε ο αρχισυντάκτης. Έχω υποχρεωθεί σ' ένα σωρό κόσμο. Επιτέλους, θα ησυχάσουμε….

Ο δημοσιογράφος έμεινε λίγες στιγμές σκεφτικός κι έπειτα είπε αργά στον αρχισυντάκτη του:

-Κάναμε κι οι δύο, όπως κι άλλοι συνάδελφοί μας, μεγάλο σφάλμα. Έπρεπε να τους αφήναμε στα σύνορα, για να γίνουν άνδρες…

Ύστερα, κάλεσε με μια χειρονομία το νεαρό υπάλληλο που περιφερόταν στην αίθουσα της σύνταξης:

-Πήγαινε και πες στον Γιώργο, τον Κώστα και τον Παναγιώτη να έλθουν γρήγορα εδώ….

Δεν άργησαν να εμφανιστούν μπροστά στον αρχισυντάκτη και το βετεράνο δημοσιογράφο τρία λεβεντόπαιδα, με ύψος σχεδόν δύο μέτρα ο καθένας, που χαμογελούσαν. Ανήκουν στη νέα γενιά των δημοσιογράφων, των ικανών συντακτών που έχουν ήθος και που γνωρίζουν ανάγνωση και γραφή, εκτός από τη γενικότερη μόρφωσή τους.

-Και οι τρεις είναι λοκατζήδες, είπε στον αρχισυντάκτη ο βετεράνος δημοσιογράφος.

Ο αρχισυντάκτης στράφηκε προς το μέρος τους.

-Θα ήταν δύσκολα τα πράγματα, ε;

-Όχι και τόσο δύσκολα, είπε ο Γιώργος.

-Είχε και την πλάκα του το πράγμα, είπε ο Κώστας.

-Περάσαμε ωραία, είπε ο Παναγιώτης.

Ο αρχισυντάκτης τούς κοίταζε με έκπληξη.

-Καλά, δεν είχατε κάθε μέρα πορεία;

-Τριάντα χιλιόμετρα, με όλο τον οπλισμό και το σακίδιο που ζυγίζει τριάντα κιλά, είπε ο Γιώργος.

-Και η κούραση;

-Τις πρώτες ημέρες ήταν λίγο δύσκολα, αλλά μετά συνηθίσαμε, είπε ο Κώστας.

-Οι ασκήσεις δεν ήταν σκληρές;

-Να σας πω ένα παράδειγμα, είπε ο Παναγιώτης. Την πρώτη ημέρα έπρεπε να ανεβούμε με όλο τον οπλισμό στην κορυφή ενός λόφου. Οι περισσότεροι έπεσαν κάτω, ενώ βρισκόμασταν στη μέση. Την άλλη ημέρα έπεσαν λιγότεροι. Σε δέκα ημέρες ανεβαίναμε όλοι το λόφο τρέχοντας.

-Και τους αξιωματικούς, τους υπαξιωματικούς;

-Ήταν ωραίοι, τους αγαπούσαμε….

-Δεν σας έκαναν καψόνια;

-Μα όλη μας η θητεία έμοιαζε με καψόνι. Όσοι δεν μπορούσαν να την ανεχθούν, μπορούσαν να ζητήσουν την απόσπασή τους σε άλλη μονάδα.

-Το ζήτησε κανείς;

-Όχι, το θεωρούσαμε ντροπή.

-Κι αγαπούσατε τους αξιωματικούς σας;

-Βεβαίως. Μας μάθαιναν να μη σκοτωθούμε, όταν βρεθούμε σ' έναν πόλεμο.

-Και μεταξύ σας;

-Ήμασταν σαν αδέλφια.

-Αναμνήσεις δυσάρεστες έχετε;

-Καθόλου. Μόνο ευχάριστες….

Οι νεαροί ρεπόρτερ, που υπηρέτησαν στους λόχους ορεινών καταδρομών, επέστρεψαν στα γραφεία τους, ενώ οι δύο βετεράνοι δημοσιογράφοι κοιτούσαν έκπληκτοι ο ένας τον άλλο. Τους πλησίασε ένας τρίτος συνάδελφός τους, της ίδιας ηλικίας και της ίδιας σειράς στο επάγγελμα. Θέλησε να μάθει τι συνέβαινε, κι εκείνοι του αφηγήθηκαν την όλη ιστορία. Το πρόσωπο του τρίτου δημοσιογράφου φωτίστηκε:

-Δεν ρωτούσατε κι εμένα; Έχω τον εγγονό μου στις ειδικές δυνάμεις. Η κόρη μου μετρά τις ημέρες που μένουν για την απόλυσή του και με κατηγορεί γιατί τον άφησα να πάει στους βατραχανθρώπους. Μπροστά της κάνω κι εγώ τον στενοχωρημένο. Όταν φύγει, παίρνω τον εγγονό στο τηλέφωνο και τα λέμε. Είναι γεμάτος ζωή.

Έμεινε λίγες στιγμές σιωπηλός και μετά πρόσθεσε:

-Είναι και κάτι που το διαισθάνομαι. Έγινε δυνατός άνδρας….