Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Απόψεις :: Χρονογράφημα

( η οδυνηρή μοναξιά του προδομένου ηγέτη ) 

Η οδυνηρή μοναξιά του προδομένου ηγέτη

Οι καιροί διαδέχονται ο ένας τον άλλο, οι δεκαετίες κυλούν σαν ορμητικός χείμαρρος και μόνο τα γεγονότα εξακολουθούν να διαμορφώνονται μέσα στα ίδια σχεδόν πλαίσια, με ορισμένες μόνο αποκλίσεις και παραλλαγές, που πρέπει να αποδοθούν στη μερική ή ολική αλλοίωση του ορατού περίγυρού μας. Τα γεγονότα, παλαιά και νέα, αν τα συγκρίνει ή τα αναλύσει κανείς, παρουσιάζουν μια εντυπωσιακή ομοιότητα. Όπως και οι άνθρωποι.

Μπορεί να πήγαν στο φεγγάρι, να εκμηδένισαν τις αποστάσεις, να τοποθέτησαν άλλη καρδιά στο στήθος του ασθενούς, να έφθασαν στην εποχή της πληροφορικής, μα το κτήνος που φωλιάζει μέσα τους ξυπνά, κατά διαστήματα, και τότε η ζούγκλα των θηρίων προβάλλει ως παράδεισος μπροστά στην ανθρώπινη κόλαση. Πρόκειται για μια κοινωνία, που όταν σημάνει ο κώδωνας του κινδύνου, τρομοκρατείται, πανικοβάλλεται, αδιαφορεί, προδίδει, ξεχνά κάθε ιδανικό, εγκαταλείπει το σύντροφο. Κι εκείνοι που προδίδονται είναι συνήθως οι λαοί και ορισμένοι ιδεαλιστές και ηρωικοί ηγέτες. Μικροί ή μεγάλοι, δεν έχει σημασία. Άλλωστε, οι ήρωες είναι όλοι ίδιοι. Οι λαοί αντιμετωπίζουν τη γενοκτονία και οι ηρωικοί ηγέτες το θάνατο. Αν είναι τυχεροί, δέχονται τον άμεσο θάνατο. Αν δυστυχώς σταθούν άτυχοι, αφήνουν την τελευταία τους πνοή ύστερα από φριχτά βασανιστήρια.

Για έναν ηγέτη, ο θάνατος δεν έχει μεγάλη σημασία. Όταν επωμισθεί τις ευθύνες ενός αγώνα, έχει προβλέψει και τον απρόβλεπτο παράγοντα. Γι' αυτό κρατεί την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό του. Άλλωστε, ο θάνατος, όπως γράφει ο Καμί, επενεργεί αστραπιαία, όταν πρόκειται να σε κατανικήσει. Είναι σα να γυρίζεις το διακόπτη του ηλεκτρικού ρεύματος. Τον γυρίζεις αντίστροφα και επέρχεται το σκότος.

Είναι βέβαιο όμως πως εκείνο που αισθάνεται ο ηγέτης στις τελευταίες στιγμές του είναι η απόγνωση. Έχει τη δύναμη και τον ηρωισμό να σταθεί όρθιος. Μα το βλέμμα του εκφράζει όλη την οδύνη που τον κατέχει. Δεν τον λυπάσαι απλώς. Τον βλέπεις, ήδη, σταυρωμένο. Κι είναι χειρότερο. Στρέφει τη ματιά του γύρω του και διερωτάται: "Τι έγιναν οι άλλοι;". Και οι άλλοι είναι οι σύντροφοι, που συνήθως κείτονται στο έδαφος, πνιγμένοι στο αίμα τους, είναι οπαδοί που μαρτυρούν, είναι εκείνοι που υποσχέθηκαν πολλά και δεν πρόσφεραν τίποτα.

Όπως πριν από 45 περίπου χρόνια. Ήταν ένα παλικάρι επικεφαλής μιας αντιστασιακής ομάδας. Του είχαν δώσει του κόσμου τις υποσχέσεις. Τον άφησαν όμως να αγωνίζεται με μια ολιγομελή ομάδα νέων, που διέθεταν μόνο μερικά πιστόλια. Όπως ήταν επόμενο, ο αγώνας ήταν άνισος. Προδόθηκαν. Όλοι οι νέοι εκείνοι εκτός από τον αρχηγό της ομάδας και ένα σύντροφό του, έπεσαν νεκροί. Ο αρχηγός, βοηθούμενος από το σύντροφό του, έφθασε στο δάσος του Σέιχ Σου. Είχε μια σφαίρα στην κοιλιά. Όταν νύχτωσε, προσπάθησαν να πλησιάσουν στο δημοτικό νοσοκομείο, αλλά διαπίστωσαν ότι το είχαν περικυκλώσει οι εχθροί. Πήδηξαν με κόπο τον τοίχο και βρέθηκαν στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας. Ο τραυματίας έπεσε στο έδαφος. Ύστερα, ανακάθισε και στήριξε την πλάτη του σ' ένα κυπαρίσσι.

-Μας πρόδωσαν… ψιθύρισε.

-Ποιοι, αρχηγέ;

-Πολλοί….

Μετά το πρόσωπό του συσπάστηκε. Ο πόνος στην κοιλιά έγινε αφόρητος. Γύρισε στο σύντροφό του.

-Φύγε, τον πρόσταξε. Εξαφανίσου…

Τον βρήκαν το πρωί παγωμένο. Είχε περάσει στην απέναντι όχθη ολομόναχος, πικραμένος, προδομένος….

Παρόμοια περίπτωση, στο ίδιο περίπου χρονικό διάστημα, με μια ομάδα αξιωματικών. Τους είχαν υποσχεθεί τα πάντα από τη Μέση Ανατολή. Αλλά τους έστειλαν ελάχιστα εφόδια. Ωστόσο και με τα λίγα αυτά μέσα, ο συνταγματάρχης, αρχηγός της ομάδας, και άλλοι αξιωματικοί, προκαλούσαν σοβαρή φθορά στον εχθρό. Μια ημέρα όμως προδόθηκαν. Βρίσκονταν όλοι σε μια παλιά αποθήκη, στην ανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης. Πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος. Κάποια στιγμή ο συνταγματάρχης διαπίστωσε πως τα όπλα των συντρόφων του είχαν σιγήσει. Έκανε με το βλέμμα του το γύρο της αποθήκης και τους είδε να κείτονται νεκροί. Μόνο ένας νεαρός ανθυπολοχαγός έμεινε δίπλα του.

-Μας πρόδωσαν, είπε ο συνταγματάρχης.

-Ποιοι, αρχηγέ;

-Πολλοί….

Ύστερα αγρίεψε.

-Φύγε, τον πρόσταξε. Από την πίσω πόρτα. Εξαφανίσου….

Έμεινε μόνος. Για λίγες στιγμές επικράτησε σιωπή. Ποιες σκέψεις πέρασαν άραγε από το μυαλό του; Μόνος του. Αυτός κι ο Θεός. Μετά, έβαλε την τελευταία δεσμίδα στο πολυβόλο, σκόπευσε και πάτησε τη σκανδάλη. Δύο τρεις αντίπαλοι έπεσαν νεκροί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή δέχθηκε ομαδικά πυρά. Μια σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο. Ένας ακόμη ήρωας πέρασε στην απέναντι όχθη ολομόναχος.

Τώρα, ένας δυναμικός ηγέτης, αφού προδόθηκε και ταπεινώθηκε, βρίσκεται σιδηροδέσμιος και καλείται να δώσει ολομόναχος τη δική του μάχη. Τουλάχιστον, έχει τη δυνατότητα να σκεφθεί;