Διαμορφώνονται διαφορετικές κατηγορίες πολιτικών

Η Αθήνα ασχολείται με την απορρόφηση κάθε παραγωγικής ικμάδας για την απόκτηση εύκολου κέρδους και τη διατήρηση της ισχύος στον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό χώρο, ενώ η άλλη Ελλάδα έχει περιέλθει σε μακάρια αμεριμνησία. Μιλάς στον πολιτικό για την ανεργία και εκείνος γυρίζει τη συζήτηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Εντάξει. Ας αλλάξουμε ομιλία. Τι θα γίνει μετά τη σύνδεσή μας στο σύστημα της Νομισματικής και Οικονομικής Ένωσης; Το 90% του ελληνικού πληθυσμού δεν γνωρίζει τίποτα. Ο πρωθυπουργός και το οικονομικό ιερατείο του μένουν κλεισμένοι στο ναό της αναμονής, περιμένοντας την ημερομηνία της ένταξης. Το όνειρο της ζωής τους. Και μετά; Τι θα συμβεί μετά; Όταν ζητείς από ένα λαό θυσίες, του εξηγείς ότι οι θυσίες αυτές γίνονται για να έλθουν καλύτερες μέρες. Πώς θα είναι οι ημέρες αυτές;

Ο πληθωρισμός συμπιέζεται. Είναι μια θετική εξέλιξη. Όταν όμως δεν συνοδεύεται και από άλλες βελτιώσεις, προκαλεί στασιμότητα σε πολλούς τομείς. Η παραγωγή και η παραγωγικότητα περιορίζονται, οι θέσεις εργασίας μειώνονται και όλος ο μηχανισμός της οικονομίας κινείται με αργό ρυθμό. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στους τομείς της υγείας και της παιδείας, ενώ από κοινωνικής πλευράς η χώρα μας οδεύει προς ένα αύριο χωρίς την παραμικρή προοπτική.

Αφήνουν τους νέους να αποκτούν μια αχαρακτήριστη επιθετικότητα, να μετατρέπουν τη γλώσσα σε βάρβαρα επιφωνήματα, να υβρίζουν τους πάντες και τα πάντα, να καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, να μην πειθαρχούν σε τίποτα και να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι κάνουν "αντίσταση". Δεν διευκρινίζουν όμως, εναντίον ποίου κάνουν αντίσταση; Και φταίνε τα αγάλματα έξω από το πανεπιστήμιο Αθηνών που τα καταστρέψουν με διάφορες μπογιές; Γιατί πρέπει να πυρπολούνται τα διδακτήρια; Αποτελούν αντίσταση οι πράξεις αυτές, ή είναι ενέργειες που χρήζουν ψυχιατρικής εξέτασης; Και τι να πει κανείς για τους γονείς των παιδιών αυτών; Πού ζούσαν οι άνθρωποι αυτοί, που βρέθηκαν ξαφνικά στο προσκήνιο; Συνομιλείς μαζί τους, αναπτύσσεις τις απόψεις σου και περιμένεις απάντηση. Αντί για απάντηση, όμως, σε κοιτάζουν με ένα βλέμμα παγωμένο και υψώνουν τους ώμους τους. Ύστερα, περιχαρακώνεται μέσα σε μια επίμονη σιωπή και εσύ που επιζητείς διάλογο μένεις στο περιθώριο. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής. Είναι πολλοί. Και ταυτίζουν τα πάντα με το συμφέρον τους. Να εισπράξουν οι ίδιοι περισσότερα χρήματα, να πάρει το "χαρτί" ο γιος με οποιοδήποτε τρόπο, να διορισθεί η κόρη στο δημόσιο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικούς, τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς τους βουλευτές. Τους εξηγείς ότι τα πάντα καταρρέουν και οι εθνικοί κίνδυνοι ελλοχεύουν. Η ίδια σιωπή, το ίδιο παγερό βλέμμα, το ίδιο μούδιασμα, η ίδια αδιαφορία. Αναρωτιέται ο πολίτης τι να συμβαίνει στους ανθρώπους αυτούς; Να τους έχει ζαλίσει η εξουσία; Να πρόκειται για ανικανότητα; Μα προϋπήρξαν πολιτικοί που έκαναν την Ελλάδα ισχυρή, μια χώρα που τη σέβονταν αυτοί που βρίσκονταν απέναντί της. Τους θυμάσαι και αισθάνεσαι συγκίνηση. Γιατί άλλαξαν μ' αυτό τον τρόπο τα πράγματα; Οι σωστοί νέοι, το καθαρό μυαλό των οποίων τους κάνει να βλέπουν πιο ξεκάθαρα την κατάσταση, εκφράζουν με απλά λόγια την αγανάκτησή τους: "Στις εκλογές θα ρίξω λευκό".

Είναι και οι πολιτιστικοί παράγοντες, που υποτίθεται ότι θα 'πρεπε να πρωταγωνιστούν τουλάχιστον στα εθνικά θέματα. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, οι υπεύθυνοι ιδρυμάτων που επιδοτούνται για την προβολή των εθνικών συμφερόντων μας διεθνώς, μένουν αμήχανοι και τραυλίζουν μερικές ακούσιες λέξεις, για γεγονότα που πρέπει να τους συγκλονίζουν. Το κακό δε είναι ότι αφήνουν τα πράγματα να κυλήσουν σε επικίνδυνες ατραπούς, χωρίς να έχουν την ελάχιστη ψυχική δύναμη, για να επικαλεσθούν τη βοήθεια της αστυνομίας, της δικαιοσύνης, της ομογένειας, των φίλων της Ελλάδας, άλλων πολιτιστικών και επαγγελματικών παραγόντων, που έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν την τάξη στο εσωτερικό της χώρας και να προβάλουν τα δίκαια επιχειρήματά της στο εξωτερικό.

Μόνο ορισμένοι αξιόλογοι καλλιτέχνες εκφράζουν τους φόβους τους γι' αυτά που συμβαίνουν και γι' αυτά που υποτίθεται πως θα ακολουθήσουν. Είναι όμως, ελάχιστοι. Το σύνολο σχεδόν του πνευματικού κόσμου έχει παγιδευτεί στα τέλματα που διαμόρφωσαν πολιτικές ομάδες, δήθεν προοδευτικοί, ασήμαντοι με προκλητική συμπεριφορά και εκείνοι που ιδιοτελώς υποστηρίζουν αθηναϊκά συμφέροντα. Όσοι υπενθυμίζουν πως διαφαίνονται εθνικοί κίνδυνοι, αποκαλούνται ρατσιστές.