Π Ρ Ω Ι Ν Ο Ξ Υ Π Ν Η Μ Α

Τεντώθηκε στο κρεβάτι, μόλις άνοιξε τα μάτια του! Άλλη μια μέρα ρουτίνας άρχιζε….

Σηκώθηκε κι έριξε μια ματιά στο πρόγραμμα… Τα ίδια και τα ίδια πάλι σήμερα….

Πήγε στο μπάνιο, έπλυνε τα δόντια του κι έφτιαξε καφέ. Ήπιε μια γουλιά και σκέφτηκε ότι πολύ σύντομα θα έπρεπε να ντυθεί και να ξεκινήσει για το γραφείο.

Η μόνη του παρηγοριά τελικά ήταν ότι αύριο θα έφευγε! Βέβαια δεν ήταν σαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, που ήταν στη Βιέννη, αλλά τουλάχιστον αυτό, από όσο ήξερε, δεν θα είχε τον Άκη μαζί του. Όχι ότι τον πείραζε ο άνθρωπος, το αντίθετο μια χαρά ήταν και πολύ ευχάριστος ,αλλά θα μπορούσε να γίνει κανένα θέμα ότι συνέχεια μαζί είναι και διάφορες παρόμοιες μπούρδες. Και το Κιλκίς βέβαια πόρρω απείχε από το να θεωρηθεί ισάξιο της Βιέννης, διότι η πολιτιστική ανάπτυξη δεν του είχε φέρει ακόμη όπερα, αλλά ήταν βέβαιος ότι εντός ολίγου ο Βαγγέλης θα το φρόντιζε κι αυτό, διότι όλη η ελληνική επαρχία είχε γεμίσει μπαλέτα και Ρωσίδες χορεύτριες κι ήταν κρίμα να μην έχουν ένα χώρο έκφρασης. Είχε ακούσει επίσης ότι εκεί στο Κιλκίς είχε πολλούς Πόντιους, δηλαδή αυτούς τους ανθρώπους των ανεκδότων, οι οποίοι δεν ήξερε αν υπάρχουν, αλλά ήταν βέβαιος ότι κι αν δεν υπήρχαν έπρεπε να τους εφεύρουμε, διότι μόνο έτσι θα ξανακερδίζαμε, με την υπόσχεση να αλλάξουν όλα όσα σήμερα τους βολεύουν… Κιλκίς, Κιλκίς, τι να κάνει;

Καλύτερα Κιλκίς παρά… Δεν θέλησε να συνεχίσει! Ούτε καν να το σκεφτεί μπορούσε… Ήπιε μια ακόμη γουλιά καφέ!