ΣΑΕ: ΣΤΟΧΟΣ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Για μια αμφίδρομη σχέση

Η ελληνική πολιτεία προσπαθεί συστηματικά τα τελευταία χρόνια να αντιμετωπίσει τον εντός και εκτός Ελλάδας Ελληνισμό σαν μια ενιαία συλλογική και στρατηγική οντότητα, με εύλογες και αναγνωρίσιμες επιμέρους ιδιαιτερότητες.

Στα πλαίσια του άκρως ανταγωνιστικού παγκόσμιου χωριού, η ελληνική πολιτεία προσπαθεί να αλληλογνωριστεί και να αλληλοβοηθηθεί από πολιτισμικές συλλογικές οντότητες του εξωτερικού, που αυτοπροσδιορίζονται ως ελληνικές ή ως ελληνικής καταγωγής. Γι' αυτόν το λόγο δημιουργήθηκε το Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού (ΣΑΕ), και γι' αυτόν το λόγο επιχειρείται η οργάνωση μέσα στο 2000, της απροσδιόριστης μέχρι τώρα πρώτης Παγκόσμιας Συνέλευσης του Ελληνισμού.

Οι επαφές με συλλογικούς και επαγγελματικούς φορείς των αποδήμων πυκνώνουν, άλλα τυπικά ή άτυπα σώματα όπως ή Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση του Ελληνισμού δημιουργούνται, οι πολιτιστικές, πολιτικές, εκπαιδευτικές και εμπορικές σχέσεις προωθούνται. Αυτές οι σημαντικές πρωτοβουλίες χρειάζονται, αναγνωρίζονται και καλωσορίζονται απ' όλους όσους νοιάζονται για τις τύχες του Ελληνισμού.

Η συντονισμένη συμπόρευση των Ελλήνων άργησε ν' αρχίσει, όμως, προχωράει με σταθερά βήματα, που μπορούν να επιταχυνθούν ακόμα περισσότερο και να ωφελήσουν περισσότερους, αν υπάρξει μια πιο διευρυμένη προσέγγιση.

Έχοντας ως ζητούμενο την ισότιμη προσπάθεια μεγιστοποίησης "των κερδών" για τους εντός και εκτός Ελλάδας Έλληνες, οφείλουμε να διατυπώσουμε ορισμένες σύντομες διαπιστώσεις.

Μέχρι τώρα, οι σχέσεις και οι επαφές της ελληνικής πολιτείας με την αποδημία δεν είναι αμφίδρομες. Η Ελλάδα εξάγει, χωρίς να εισάγει, πληροφόρηση, πολιτισμό, εκπαίδευση, απόπειρες επιχειρηματικών ανταλλαγών κ. ά.

Πολλές φορές, σε αρκετές χώρες, αυτός ο μονόδρομος επαφής απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά σε ομογενειακούς φορείς ή παράγοντες περιορισμένου βεληνεκούς. Δεν πλησιάζει την πλειοψηφία των αποδήμων και των ελληνικής καταγωγής κατοίκων του εξωτερικού, η οποία δε συμμετέχει και δε συνδιαλέγεται με τις παροικίες και σίγουρα δεν αγγίζει τις κυρίως κοινωνίες των χωρών όπου ζουν οι απόδημοι.

Στην αρχή, τα πράγματα δε θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς. Τώρα, όμως, έφτασε η στιγμή όπου η πολιτιστική, η εμπορική, η πολιτική, ή η εκπαιδευτική σχέση, πρέπει να περάσει για παράδειγμα και μέσα από τα μεγάλα φεστιβάλ και μουσεία του εξωτερικού, που έχουν ένα έτοιμο αλλοεθνές και ομογενειακό κοινό, μέσα από τα μεγάλα επιμελητήρια του εξωτερικού, όπου συμμετέχουν ελληνικής και μη καταγωγής επιχειρηματίες μεγαλύτερου βεληνεκούς, κτλ.

Αυτή η σχέση χρειάζεται να είναι αμφίδρομη. Η οποιαδήποτε εμπειρία της αποδημίας να καλωσορίζεται σ' όλους τους τομείς της ζωής στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, η Ελλάδα των 700. 000 παράνομων και πορευόμενων ως προς τη νομιμοποίηση μεταναστών, και Ελλήνων που ήρθαν από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, μπορεί να μάθει πολλά για την επιτυχή αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος, από τη συσσωρευμένη εμπειρία και το στελεχιακό δυναμικό των αποδήμων.

Ο στόχος μιας ώριμης και αμφίδρομης σχέσης επικοινωνίας, αλληλογνωριμίας και αλληλοβοήθειας, ανάμεσα στους εντός και εκτός Ελλάδας Έλληνες, είναι επιβεβλημένος, ορατός, και υλοποιήσιμος.

Λόγο και ρόλο σ' αυτήν την προσπάθεια πρέπει και μπορούν να έχουν η τοπική και νομαρχιακή αυτοδιοίκηση, αλλά και άλλοι συλλογικοί φορείς και ιδιώτες της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων.