ΠΕΙΝΩ

"Είναι περισσότεροι πια, πολύ περισσότεροι, αφού η ανέχεια δεν είναι μια αδιάφορη είδηση που μας έρχεται από κάποιον μακρινό, άγνωστο κόσμο. Έξω από εκκλησίες και νεκροταφεία, σε σταθμούς και τρένα, σε πολυσύχναστα πεζοδρόμια, στα γήπεδα, στις λαϊκές. Ο καθένας έχει μιαν ιστορία να πει, με την ελπίδα πως θα συναντήσει πρόθυμη ακοή και η αλήθεια είναι ότι τα χέρια, θαρρείς και κινούνται μόνα τους, με τον κώδικα δηλαδή των αυθόρμητων αισθημάτων, ανοίγουν πολύ πιο εύκολα απ' ό,τι θα επιθυμούσε ο καχύποπτος νους που βλέπει παντού πλεκτάνη και ψεύδος. Ίδιες οι ιστορίες τους -ερημιά, ορφάνια, ξενιτιά-, αλλά η αφήγηση ποικίλλει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν στην κυριολεξία της φανερωμένης πληγής: ποιες λέξεις εκλιπάρησης να προσθέσεις σ' ένα κομμένο χέρι, σ' ένα πόδι που μπορεί να χάθηκε στον πόλεμο ή σε κάποιο τροχαίο. Άλλοι αφήνουν την ηλικία τους να μιλήσει, να υπάρξει μόνη της ως αδιάσειστο επιχείρημα, είναι οι γέροντες και οι γερόντισσες, αλλά και τα πιτσιρίκια, σχεδόν νήπια, πρόωρα γερασμένα κι αυτά, που εκθέτουν αντί άλλου πειστηρίου ανέχειας, το μέλλον τους που βιάστηκε να ξημερωθεί σκοτεινό. (…) Το πιο στεγνό -αλλά ίσως και το πιο σπαρακτικό, το πιο εκκωφαντικό- αίτημα συνδρομής το είχε κρεμασμένο προ ημερών στο λαιμό του στη Σταδίου (δίπλα του οι ουρές περίμεναν να απολαύσουν τον "Τιτανικό") ένας άνθρωπος κοντά σαράντα ετών: "Πεινώ". Τίποτε άλλο. Καμία αφήγηση και καμία εξήγηση.

Ένα ρήμα σχεδόν απτό, που δεν μπορείς να το αντιπαρέλθεις, εύκολα, γιατί ακούγεται ήδη σαν σήμα ότι οδεύουμε προς άλλες εποχές, προς κάποια πραγματικότητα που μέχρι λίγο πριν πιστεύαμε πως δεν θα διαβεί τα σύνορά μας".