Κράτησε κάτι που να πέφτει

Γράφει ο Ε. Α. ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ

Ο βασιλιάς Κάρολος της Ισπανίας ήταν εκείνος που εισήγαγε τη σύντομη ανάπαυση μετά το φαγητό, δηλαδή την λεγόμενη σιέστα. Οι γιατροί θεωρούν τη σιέστα ευεργετική για την υγεία, αρκεί να είναι σύντομη. Αν ξεπερνά τα είκοσι λεπτά, γίνεται δώρο άδωρο. Ξυπνά κανείς με πονοκέφαλο και δυσθυμία. Γι' αυτό και ο Κάρολος έπαιρνε τον υπνάκο του επάνω στο θρόνο, όχι στο κρεβάτι. Κρατούσε στο χέρι ένα βαρύ σιδερένιο κλειδί. Τα πρώτα λεπτά, όσο ο ύπνος ήταν ελαφρύς, τα δάχτυλα έσφιγγαν το κλειδί. Όταν τον έπαιρνε βαριά ο ύπνος, τα δάχτυλα άνοιγαν, το κλειδί έπεφτε στο πάτωμα και ο μεταλλικός θόρυβος ξυπνούσε το βασιλιά και όλους όσους είχαν αποκοιμηθεί όρθιοι κοντά του. Ήταν το τέλος της σιέστα.

Το ιστορικό δίδαγμα είναι ότι, αν φοβόμαστε πως θα μας πάρει ο ύπνος, καλό είναι να κρατάμε στο χέρι κάτι βαρύ, για να μας ξυπνήσει μόλις μας πέσει.

Οι εραστές των μέσων συνωστισμένης μεταφοράς κρατούν τις χειρολαβές του λεωφορείου. Μόλις τους πάρει ο ύπνος, τα δάχτυλα ανοίγουν και πέφτουν οι ίδιοι πάνω στον διπλανό τους. Η πτώση είναι αθόρυβη, όχι όμως και οι βλαστήμιες του διπλανού.

Ο δημόσιος τομέας κρατάει το μολύβι του. Αν του πέσει, καλώς έκανε και έπεσε. Σιγά τώρα! Γι' αυτό και ο κύριος Παπαδόπουλος αντικαθιστά τα μολύβια με κομπιούτερ. Αν σου πέσει ο κομπιούτερ στο πάτωμα, τότε ξυπνάς σίγουρα. Ως μέθοδος, όμως, για την επιβράχυνση της σιέστα, δεν είναι πολυδάπανη; Χάθηκαν δηλαδή τίποτε παλιά κλειδιά;

Ο κύριος Αρσένης κρατούσε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα. Μόλις αποκοιμήθηκε, του έπεσε. Ξύπνησαν όλοι, εκτός από τον ίδιο, που κοιμάται πολύ βαριά, ονειρευόμενος τη μεταρρύθμιση.

Ο κύριος Παπαντωνίου κρατάει τις υποσχέσεις ότι θα μπούμε στην ονέ και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Τη μέρα που θα αποκοιμηθεί, θα πέσουν όλες μαζί οι υποσχέσεις και μαζί τους όλα τα κουτάλια. Δεν θα έχει μείνει, όμως, κανείς για να ακούσει το θόρυβο. Διότι, όπως είπε και ο ίδιος, οι θυσίες τελείωσαν. (Τώρα αρχίζει η πραγματική γενοκτονία).

Τέλος, ο κύριος Σημίτης, όποτε ομιλεί δημοσίως, κρατάει μία σελίδα χαρτί, που υποψιάζομαι ότι είναι λευκή. Πρώτον, διότι λέει πολλά περισσότερα από όσα χωράνε σε μία σελίδα χαρτί. Δεύτερον, κομπιάζει τόσο πολύ, ώστε αποκλείεται να διαβάζει από μέσα. Μήπως, κύριε πρωθυπουργέ, κομπιάζετε επίτηδες; Διότι, όταν εκφωνούσατε τους προεκλογικούς λόγους σας, δεν κομπιάζατε. Ιδιαίτερα, μετά το πρώτο εικοσάλεπτο, όταν μπαίνατε στο κεφάλαιο "υποσχέσεις".

(Διότι ο καθένας έχει το χούι του. Άλλος κοιμάται με κλειδιά, άλλος με χειρολαβές, εγώ βλέπω στο βίντεο τις προεκλογικές ομιλίες του κυρίου Σημίτη. Στο σημείο που άρχιζε τις υποσχέσεις για μείωση της ανεργίας και των φόρων, όλοι οι παρευρισκόμενοι άνεργοι και φορολογούμενοι πετούν αντικείμενα πάνω στην οθόνη κι έτσι ξυπνάω.

Υπενθυμίζω. Πάνω από τα είκοσι λεπτά, η σιέστα βλάπτει).