Εφημερίδα "Μακεδονία"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Απόψεις :: Γνώμη (άρθρο σχολιασμού)

( η απογοήτευση κατέλαβε τους παλαιούς φιλάθλους ) 

Η απογοήτευση κατέλαβε τους παλαιούς φιλάθλους

Μου φαίνεται πως ήρθε η ώρα να σ' αποχαιρετήσω ομάδα μου αγαπημένη. Ύστερα από τόσα χρόνια αλήθεια! Ήμασταν παιδιά τότε που περνούσαμε την πλατεία Σιντριβανίου και ανεβαίναμε προς τους Χορτατζήδες, λιλιπούτειοι κομάντος, καθώς ετοιμάζαμε τα σχέδια της επίθεσης. Οι μισοί θα σκαρφάλωναν από ένα ορισμένο σημείο του τοίχου, που ήταν γεμάτος τρύπες. Τις είχαν σκάψει άλλα παιδιά, για να γίνεται πιο εύκολη η αναρρίχηση. Στο επάνω μέρος του τοίχου ήταν ο φύλακας. Έτρεχε ο τελευταίος για να μην επιτρέψει την αναρρίχηση των μικρών και τότε οι άλλοι σκαρφάλωναν από ένα πιο μακρινό σημείο, πηδούσαν μέσα στο γήπεδο, όπου βρίσκονταν οι κερκίδες και έπαιρναν θέσεις μεταξύ των θεατών. Συνήθως κάθονταν δίπλα σε άνδρες προχωρημένης ηλικίας για να δίνουν την εντύπωση πως ήταν εγγόνια ή παιδιά τους. Κόλπο για την παραπλάνηση των φυλάκων. Εδώ που τα λέμε, οι καλοί εκείνοι άνθρωποι δεν ήταν και τόσο αυστηροί. Μεροκάματο έπαιρναν. Πολλές φορές έκαναν και τα στραβά μάτια.

Ύστερα, ένας ένας συγκεντρωνόμασταν στο ίδιο σημείο της κερκίδας. Την ίδια στιγμή, περίπου, δίνονταν και το "εναρκτήριο λάκτισμα" κι άρχιζε το πανηγύρι. Ενθουσιασμός, χαρά, απογοήτευση για τις χαμένες ευκαιρίες, λύπη, στεναχώρια, χειροκροτήματα, κραυγές, ιαχές θριάμβου. Κανένα ατόπημα, καμία βρομερότητα. Κάποια μικροσυμπλοκή δεν προσλάμβανε ευρύτερες διαστάσεις χάρη στην παρέμβαση των πιο ψύχραιμων. Τώρα, τα πάντα άλλαξαν. Ο Αρβανίτης έγινε Τάκολα, ο Μουρατίδης έγινε Νάγκμπε, ο Ψωμάς έγινε Ολιβάρεζ, ο Παπαδάκης έγινε Κρισμάρεβις και ο Γεντζής έγινε Βαλένσια. Τσίρκο. Θα μου πεις πως το ίδιο συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Σύμφωνοι. Εγώ όμως, ποιον να υποστηρίξω; Τον Σέρβο, τον Κογκολέζο, τον Νιγηριανό ή τον Κροάτη; Αυτοί του χρόνου, κατά πάσα πιθανότητα, θα παίζουν στην αντίπαλη ομάδα. Πού και πού, ακούς κι ένα γνωστό όνομα: Φρατζέσκος, Μιχόπουλος, Καπετανόπουλος, Καφές….

Τουλάχιστον, να βελτιώθηκε το παιχνίδι; Χειρότερο έγινε. Όσο για τους διαιτητές, ας μη γίνεται συζήτηση. Είναι τόσο παρατηρητικοί ορισμένοι, ώστε σ' αφήνουν να βάλεις γκολ ακόμη και με το χέρι… Κάτι έχει αλλάξει. Ή για την ακρίβεια πολλά έχουν αλλάξει και πολλοί είναι εκείνοι που δεν μπορούν πλέον να ανεχθούν αυτές τις αλλαγές. Βέβαια, δεν μπορούν και να αντιδράσουν. Για ποιο λόγο άλλωστε; Η ζωή θα συνεχίσει την πορεία της. Απλώς αποχαιρετάς την ομάδα που λάτρεψες επί δεκαετίες και φτάνεις στο σημείο ακόμη και όταν η τηλεόραση μεταδίδει το κουμπί στο τηλεκοντρόλ, για να σβήσει η εικόνα. Δεν σ' ενδιαφέρει ούτε το αποτέλεσμα να πληροφορηθείς.

Δεν είναι όμως μόνο το ποδόσφαιρο. Είναι και η καλαθόσφαιρα. Ένα άθλημα που ήλθε από την Αμερική και καθιερώθηκε στην Ελλάδα μέσω Θεσσαλονίκης. Βέβαια, αυτό δεν έχει καμία σημασία για τους δισεκατομμυριούχους που διεκδικούν τους τίτλους από τις τιμητικές θέσεις του Ολυμπιακού Σταδίου. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Την παράδοση θ' ακολουθούμε τώρα ή το συμφέρον μας; Οι αθλητικές εγκαταστάσεις φυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Αττική. Ένα γήπεδο του μπάσκετ θεμελιώθηκε κάποτε στη Θεσσαλονίκη -ο κόσμος έχει ξεχάσει την ημερομηνία- και ακόμη ανεγείρεται. Χρόνια ολόκληρα. Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όλη μέρα κοσκινίζει.

Φέρνεις στη σκέψη σου τις ομάδες της ΧΑΝΘ, του "Άρη", του ΠΑΟΚ, του "Ηρακλή", του "Ανατόλια" και βλέπεις τους παίκτες τους, γκριζομάλληδες τώρα, να διέρχονται ευθυτενείς από την Τσιμισκή και αισθάνεσαι ακόμη υπερηφάνεια γι' αυτούς τους ανθρώπους που όταν ήταν νέοι εδραίωσαν ένα από τα δύο πιο δημοφιλή αθλήματα. Όταν ξύπνησε η Αθήνα, εκείνοι είχαν κάνει ένα βήμα μπροστά. Όμως, ο κανόνας στην Ελλάδα προστάζει να προηγείται σε κάθε εκδήλωση η Αθήνα. Με κάθε μέσο. Έτσι, το πλεονέκτημα μεταφέρθηκε εκεί. Ευτυχώς, η Θεσσαλονίκη το παλεύει ακόμη και μάλιστα με επιτυχία. Ως πότε όμως;

Αλλά, όπως συνέβη στο ποδόσφαιρο, η ίδια τακτική επαναλαμβάνεται και στην καλαθόσφαιρα. Πηγαίνεις στο γήπεδο, για να χειροκροτήσεις την ομάδα σου, που υποτίθεται ότι τη συνθέτουν Ελληνόπουλα και βλέπεις το "παρκέ" να πλημμυρίζει από παλαιούς παίκτες του αμερικανικού επαγγελματικού μπάσκετ ή από παίκτες της άλλοτε κραταιάς γιουγκοσλαβικής σχολής.

-Και οι Έλληνες παίκτες που είναι; διερωτάσαι.

Κάποιος σκύβει και σε ενημερώνει "εμπιστευτικά":

-Ο κόσμος θέλει μετεγγραφές…

Εσύ, όμως είσαι της παλιάς σχολής. Επιμένεις:

-Καλά, πριν μερικά χρόνια, τα Ελληνόπουλα δεν κατέκτησαν το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα;

Θα σου δώσουν πολλές απαντήσεις. Όλες όμως, θα είναι αόριστες.