Εφημερίδα "Μακεδονία"
ΕΥΘΥΛΟΓΙΕΣ
Η μίμηση δύσκολα επιβάλλεται
Είναι μερικά πράγματα και ιδέες που δύσκολα και με πολύ προσπάθεια μπορούν να περάσουν στην ελληνική κουλτούρα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση την αθλητική. Το Ολ σταρ γκέιμ του μπάσκετ κατεξοχήν αμερικάνικη ιδέα δυσκολεύεται απεριόριστα να γίνει ένα γεγονός όπως το ονειρεύονται ή το θέλουν οι διοργανωτές του. Πέρασε από χίλια κύματα. Στην αρχή, όταν ξεκίνησε ο θεσμός, μαζευόταν κόσμος. Στη συνέχεια οι επιλεγέντες αθλητές και αρκετοί προπονητές την "κοπανούσαν" με διάφορες προφάσεις γιατί το έβλεπαν σαν ρεπό. Φυσιολογικό και αυτό διότι οι περισσότεροι ξένοι δεν ήξεραν αν θα είναι στην Ελλάδα και την επόμενη χρονιά. Στην εξέλιξη με κάποια μέτρα σχεδόν αναγκάζονται να συμμετέχουν όλοι οι επιλεγέντες αλλά τώρα δεν υπάρχουν πλέον οι πραγματικοί σταρ και πάει λέγοντας. Έτσι ενώ πραγματικά έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες για μια γιορτή αυτή δεν επιτυγχάνεται. Μπορεί σε παιχνίδι της Ολύμπια ή του Γ.Σ. Λάρισας να πάνε περισσότεροι φίλαθλοι -φέτος το Ολ σταρ γκέιμ έγινε στη Λάρισα- από όσοι στη "γιορτή". Ίσως πάλι και οι Έλληνες να μην είναι για γιορτές και πανηγύρια ποιος ξέρει; Ίσως να "διεγείρονται" μόνο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ο Άρης π.χ. αν και Β' εθνική μαζεύει, τώρα που επετράπη στον κόσμο του να πάει στο γήπεδο, πολύ περισσότερους από όσους είχε στην κερκίδα όταν έπαιζε στην παραπάνω κατηγορία. Είμαστε άραγε λίγο διαφορετικοί στις προσεγγίσεις μας από άλλους λαούς: χωρίς αμφιβολία ναι.
Το ίδιο, ο υπογράφων, αισθάνθηκε σε μια ετήσια γιορτή βράβευσης των καλυτέρων καθηγητών φυσικής αγωγής και σχολείων που προωθούν την άσκηση και τον αθλητισμό πέραν των τυπικών υποχρεώσεών τους. Ο θεσμός, με τελείως αντικειμενικές διαδικασίες, λειτουργεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από μια επιστημονική εταιρεία, την Ακαδημία Φυσικής Αγωγής και στοχεύει στην αναγνώριση των καλυτέρων πανελλήνια στο χώρο αλλά έχει συνεχώς λιγότερες συμμετοχές. Γιατί; Προφανώς δεν αρκεί στους συμμετέχοντες το ότι προτάθηκαν και όπως είναι φυσιολογικό δεν βραβεύθηκαν όλοι. Ίσως δεν αποδεχόμαστε ότι πάντα υπάρχει το καλύτερο του καλού. Πιθανόν και οι έχοντες την ευθύνη των προτάσεων να μην τις υποβάλλουν γιατί δεν είναι μέρος της νοοτροπίας τους η μέγιστη σημασία της αναγνώρισης και άρα της πρότασης των καλυτέρων. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο δεν λειτουργεί σαν κίνητρο το ότι ήμουν και εγώ εκεί.
Για να γίνει σαφής η διαφορά προσέγγισης αναλόγων θεμάτων θυμάμαι και αναφέρω ένα γεγονός που μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη. Στις αρχές του '80 όταν ο μεγάλος Μάικλ Τζόρνταν ξεκινούσε την πελώρια καριέρα του ο συμπαίκτης του (δεν θυμάμαι το όνομά του) και κυριολεκτικά 15ος στην ομάδα φιλοξενήθηκε σε συνέντευξη στη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα των ΗΠΑ δηλώνοντας υπερήφανος που τον βοηθάει μαρκάροντάς τον στην προπόνηση να γίνει ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Άλλος κόσμος πραγματικά. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι. Είναι πάντως διαφορετικά και ίσως γι αυτό να μην μπορούν να μεταφερθούν αυτούσιες οι πρακτικές του σε εμάς.
