Καληνύχτα και καλή τύχη

Μετά από είκοσι χρόνια, στη Βρετανία κυκλοφορεί από χθες μια αμιγώς αθλητική εφημερίδα. Η μόνη στο νησί. Στο άκουσμα της είδησης οι συγκρίσεις και συνειρμοί στα μέρη τα δικά μας, του εύκολου αφορισμού και της ανέξοδης γενίκευσης, αναπόφευκτοι.

Μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένοι. Η αναλογία μίας χώρας εξήντα εκατομμυρίων και μίας αθλητικής εφημερίδας σε σχέση με μία άλλη δέκα εκατομμυρίων και 15 αθλητικών φύλλων συνιστά βάση επιχειρηματολογίας για τους απαξιωτές του αθλητικού Τύπου.

Διαγράφω ακόμη υπέρ τους το ελληνικότατο στοιχείο της υπερβολής, προσφέρω και τον ευφυή (η αλήθεια) χαρακτηρισμό του Κωστή Παπαγιώργη περί "νοικιασμένων αθλητικογράφων" αλλά ως εκεί…. Είναι απίστευτα ευθυνόφοβο να αποδίδονται κατηγορίες σε εφημερίδες για τη φθίνουσα πορεία του ελληνικού αθλητισμού και δη ποδοσφαίρου. Μαζί κι άτοπο όταν τα εισιτήρια της τελευταίας αγωνιστικής μόλις πέρασαν τις 50.000 ενώ οι πωλήσεις των φύλλων της Δευτέρας ήταν πενταπλάσιες.

Ας μην ανησυχούν λοιπόν αυτοί. Το ελληνικό ποδόσφαιρο και οι άνθρωποί του είναι ό,τι φαίνεται στις εφημερίδες. Αυτοί που πρέπει να ανησυχούν πλέον είναι οι Βρετανοί.

Σύντομα θα διαπιστώσουν ότι και ο δικός τους αθλητικός κόσμος είναι χειρότερος παραμένοντας ίδιος. Απλώς η δημοσιογραφική του κάλυψη θα γίνει καλύτερη. Ο τίτλος στο σχόλιο-καλωσόρισμα της "Telegraph" στην "Sportsman" άλλωστε, έλεγε πολλά "Going to the dogs"….

ΥΓ. Οφείλω με τη σειρά μου να ζητήσω συγγνώμη από όσους ενοχλήθηκαν για το σχόλιο της Τρίτης. Συγγνώμη που δεν τους προειδοποίησα εκείνη τη μέρα να αποφύγουν τους καθρέπτες.