Ποντιακό στοίχημα

Νοτιανατολικά της Θεσσαλονίκης, εδώ και περίπου ογδόντα χρόνια, οι Πόντιοι έχουν το καμάρι τους, την Καλαμαριά. Μια περιοχή που "γεννήθηκε" ως καταφύγιο χιλιάδων προσφύγων μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, ήταν αρχικά υποβαθμισμένη και φτωχή, εξελίχθηκε, όμως, στην πορεία του χρόνου σε ένα μικρό θαύμα.

Παρά το κατά συρροή οικιστικό έγκλημα της σύγχρονης εποχής (αρκεί μια βόλτα στα… βουνά τσιμέντου που υψώθηκαν στον Αϊ Γιάννη) διαθέτει αρκετή ομορφιά, πολλά προνόμια κι ευημερία. Της αξίζουν σίγουρα περισσότερα.

Όπως πολλά περισσότερα αξίζουν στην… "σαρξ εκ της σαρκός" του ποντιακού ελληνισμού, τον Απόλλωνα. Μια καλή ευκαιρία, λοιπόν, αποτελεί η δημιουργία ενός σύγχρονου γηπέδου, το οποίο δεν θα προσβάλλει την οικιστική αισθητική, ενώ θα εξυπηρετεί και τις ανάγκες μιας υγιούς ποδοσφαιρικής κυψέλης.

Αγωνιστικά η ομάδα, μετά την ευεργετική έλευση του Μάκη Κατσαβάκη και κάποιες σωστές διοικητικές κινήσεις, έδειξε ότι αξίζει μεγαλύτερης προσοχής και καλύτερης τύχης, προκειμένου να αναπτυχθεί.

Παράλληλα, με πρωτοβουλία του Ερασιτέχνη Απόλλωνα ήρθε στην επιφάνεια η ανάγκη της κατασκευής σύγχρονου γηπέδου, ως βασική προτεραιότητα. Χρειάζεται αγώνας, όμως, πολύς και δύσκολος, ειδικά όσο εμπλέκονται στη διαδικασία πολιτικοί και πολιτικάντηδες. Οι τελευταίοι για να "σπρώξουν" μια τέτοια προσπάθεια χρειάζονται μεταξύ άλλων κι επιχειρήματα.

Ένα από τα πλέον βασικά είναι η ενεργητική συμμετοχή του κόσμου. Ο μέσος όρος των 1.200 εισιτηρίων δεν βοηθάει και μπορεί να μπλοκάρει τις εξελίξεις. Η αύξηση της προσέλευσης, το αγκάλιασμα της ομάδας, οπότε αποτελεί μονόδρομο. Οι Πόντιοι δεν έχουν μάθει να αποτυγχάνουν, άλλωστε.