Aπό κοντά ο Λάμπρος

Σενάριο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΕΧΑΓΙΑΣ

Βλέπω από κοντά τα ινδάλματά μου σημαίνει "αγγίζω το μύθο". Αυτό που από την κερκίδα ή από την τηλεόραση αποκτά τη θεϊκή διάσταση του απρόσιτου, κάποια στιγμή γίνεται απτό: ο Ζαγοράκης είναι πιο κοντός από όσο τον φαντάζομαι, ο Γκάλης με τίποτα δε σου δίνει την εντύπωση ότι θα ήταν ικανός να κάνει τα όσα έκανε, ο Φασούλας καπνίζει σαν αράπης, η Τασούλα Κελεσίδου είναι γιγαντιαίας κατασκευής με μάλλον αδύνατα χέρια και πάει λέγοντας. Ακόμη και τα αποδυτήρια μπορούν να σταθούν αποκαλυπτικά ως προς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός ινδάλματος, καθώς μια οπή στον τοίχο τους ή ένα ανοιχτό παράθυρο αποκτούν χαρακτήρα κλειδαρότρυπας στα ιερά άδυτα. Με τούτα και μ' εκείνα οι θεοί γίνονται άνθρωποι, άρα μπορώ κι εγώ να γίνω συμμέτοχος του θαύματος, να τους μοιάσω.

Έτσι από μικρός και ο υπογραφόμενος, καθώς ξεροστάλιαζε έξω από τα αποδυτήρια για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τη γήινη κατασκευή των κιτρινόμαυρων θεών έφτασε να ζηλέψει ένα παιδάκι. Έναν πιτσιρικά που είχε την τύχη να εισέρχεται σαν μασκότ στο χωμάτινο τότε Χαριλάου, κρατώντας από το χέρι τον ιερό αρχηγό Χρηστίδη. Πολλά χρόνια αργότερα έμαθε ότι το μικράκι αυτό λεγόταν Λάμπρος Σκόρδας. Διοπτροφόρος πλέον και με περισσότερα κιλά. Παρ' όλα αυτά, ο τυχερός θα συνεχίσει να μπαίνει στο Χαριλάου, τώρα δίπλα στον Ροναλντίνιο. Την τύχη μου…